اکنون که جوانان بیدار و آگاه مردم ما پای به میدان دادخواهی و مطالبه عدالت و امنیت گذاشته اند بسی مهم است که؛ خواسته های مقطعی و سطحی را مطرح نکنند زیرا اگر چاره ای درست اندیشیده نشود، بیم آن می رود که در هفته های آینده باز هم فاجعه تکرار گردد.
کمترین خواست معترضان
باید؛
یکم دفاع فوری از جاغوری و مالستان و سرکوب طالبان و متجاوزان،
دوم تشکیل فوری قول اردو ویژه مناطق مرکزی وتامین امنیت مناطق وسرحدات هزاره نشین،
و سوم تامین امنیت راه های مواصلاتی ، وچهارم کمک به بیجا شدگان باشد.
معترضان طرح بلند و استراتژیک را مطرح کنند تا برای همیشه جلوی فاجعه، گرفته شود.

از سوی دیگر باید ازاین مهم غفلت نکرد که حکومت غنی همواره "سیاست چماق و هویج" را عملی ساخته از یکسو سفر نمایشی به دایکندی نموده و خود را حامی هزاره نشان می دهد و از سوی دیگر از پشت و در جای دگر خنجر خصومت را فرو می آورد.

عملکرد دوگانه و ننگین حکومت بار بار به اثبات رسیده اما با وجود "تبانی آشکار و عریان با طالبان در قتل عام هزاره ها"، به محض مواجه شدن فشار از سوی افکار عمومی در صدد توجیه برآمده و در پی انکار این خیانت اند.

نمونه عینی ان "منازعه قومی دانستن حمله طالبان به ارزگان" از سوی حکومت بی کفایت و تبعیض پیشه است درحالیکه واقعیت چیزی جز سرکوب همه جانبه هزاره ها نبوده و نیست.

محمد عیسی رحیمی

>>>   عطايى
قومای عزیز!
تا ارگ رفتید و با وعده اشرف غنی برگشتید. اشرف غنی به وعده‌های‌ش عمل نکرد و عملا در جاغوری، مالستان و ارزگان عزم سرکوب طالبان را ندارند و فقط وقت‌کشی می‌کنند. در کابل هم بمب‌گذاری مشخصا به هدف سرکوب، ارعاب و جلوگیری از شکل‌گیری اعتراض گسترده مردمی بود. حالا هم تهدید مرگ در جاغوری، مالستان و ارزگان وجود دارد و هم تهدید مرگ در کابل اگر اعتراض کنید. فردا با یکسره شدن کار جاغوری، مالستان و ارزگان، نوبت به بهسود، دای‌زنگی، دای‌کندی، کابل و مزار و هرات می‌رسد. بعد از هزاره نوبت به تاجیک و اوزبیگ می‌رسد.
خلاصه این که منتظر نوبت خود می‌مانید یا که مطالعه‌شده، آمادگی‌گرفته، باقبول‌هزینه انفجار و انتحار و با عزم و اراده باز هم به خیابان می‌آیید و گریبان ارگ را می‌گیرید؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است