در زمینه‌ی انتخابات ریاست‌جمهوری، نوشته‌ها و کامنت‌های زیادی را از دوستان خواندم که توصیه به همراهی با کاروان پیروز می‌کنند و دور ماندن مردم ما را از قدرت و سیاست، همراه‌نبودن با کاروان پیروز و رأی‌دادن به شخص یا تیمی می‌دانند که شکست‌شان قطعی بوده است.

من، اما نظرم این است که همراهی با کاروان پیروز؛ اما مستبد و انحصارطلب، به معنای رضایت‌دادن به دوام استبداد، انحصار و بی‌عدالتی است، یعنی تفکر همراهی با کاروان پیروز، اما مستبد، وضعیت کنونی را نهادینه و زمینه‌ی ایجاد هرگونه تغییر را نابود می‌کند، اگر دنبال تغییر وضعیت موجود و ریشه‌کن کردن استبداد، انحصار و بی‌عدالتی هستیم، باید کم کم ذایقه‌ی مردم را تغییر داد و تفکر همراهی با کاروان پیروز و مستبد را از سرِ آن‌ها بیرون و ارزش‌های انسانی و تفکر عدالتخواهی را در جامعه تزریق نمود.

ضمن آنکه همراهی با کاروان پیروز؛ اما مستبد، انحصارطلب، قبیله‌گرا، تبعیض‌گرا و...، نیز چندان مؤثر نبوده است، اگر عامه‌ی مردم هزاره‌ها به دلیل همراه‌نبودن با کاروان پیروز، آسیب دیدند؛ جنرال دوستم و ازبیک‌ها، در دوره قبلی انتخابات ریاست‌جمهوری با تمام توان با کاروان پیروز همراه بود و مؤثرین نقش را در پیروزی تیم اشرف غنی، بازی کردند؛ چرا بیشترین آسیب‌ها از سوی تیم غنی، متوجه جنرال دوستم و ازبیک‌ها گردید؟.

پس، همراهی با کاروان پیروز؛ اما مستبد و انحصارطلب، باعث دوام، بقا و حتی تقویت استبداد، انحصار، تبعیض، بی‌عدالتی و... خواهد شد.

محمد نسيم جعفری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است