گروه های جنگی و خشونت گرایی که خدا و اجرای فرمان های خدا را در انحصار خویش می دانند، هرگز به صلح و مشارکت با «دیگران» نمی اندیشند. این گروه ها به کمتر از کل قدرت سیاسی یک جامعه، راضی نخواهند شد. زیرا از یکسو، سهمگیری آنها در قدرت و یا مبارزه مسالمت آمیز برای کسب قدرت سیاسی، جایی در ایدیولوژی آنها ندارد؛ و از سوی دیگر، تن دادن به فرهنگ مدارا و مشارکت، بنیادهای وجودی آنها را نابود خواهد کرد. چون این گروه ها نه حرفی نه پیامی برای دنیای امروز دارند؛ نه تعلقی به این دنیا. و با رواداری، شهروند محوری و حق های بنیادین انسانی بیگانه اند.

گروه های خشونت گرای دینی استخباراتی «ماهیان آب های تاریک جنگ» اند. جنگ؛ دریای خون است و آنها، شارک های خون آشام این دریا. اگر جنگ تمام شود، محیط حیاتی آنها نیز از بین خواهد رفت.
استحالهٔ موجودات اعتقادی به شهروندان مسؤول و مدنی، نیز کاری سخت و زمانبر است.

بناء، دو راه باقی می ماند:
۱. پذیرش شکست در برابر این گروه ها و دستیابی انحصاری آنها به قدرت، از طریق زور و غلبه بر دیگران و تبدیل کشور به یک زندان جمعی مخوف و خفت بار؛
۲. تداوم مبارزه از طریق ایجاد یک جبههٔ منسجم و متحد ملی و فراملی برای شکست فکری و نظامی این گروه ها که سرانجام به انهزام و گم شدن آنها در درون لایه های متنوع و متکثر یک جامعهٔ کثرت گرا و انعطاف پذیر منجر خواهد شد.

انتخاب هر دو گزینه، دشوار است. اما مبارزه برای پاسداری از حیثیت، آزادی و مشارکت، به مراتب آسان تر و آبرومند تر از نفس کشیدن در فضای سیاه سرزمینی است که تحت سیطرهٔ چنین گروه هایی قرار داشته باشد.

عزیزالله آریافر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است