روز گذشته برای نخستین بار در یک نشست بزرگ مشورتی صلح شرکت کردم. نفس برگزاری مجلس خیلی ارزنده و با اهمیت بود. چالش‌ها و فرصت‌های فرا روی صلح در حضور رسانه‌ها به بحث گرفته شد.
جناب آقای داوودزی رییس دبیر خانه با شماری از اعضای ارشد شورای صلح در نشست شرکت داشتند.

یکی از محور های بحث این بود «قیمت صلح چند است و طالب از ما چه می‌خواهد؟».
دیدگاه‌های زیادی مطرح شد. ‌پس از آن که آقای سمیع دره‌ای در میان صحبت‌هایش طالب را «تروریست» خطاب کرد و هارون معترف از وحشت و جنایت طالب حرف زد با موجی از واکنش‌های سخنرانان در حمایت از طالب روبرو شدند.

اتفاقا نکتایی پوشانی در حمایت از طالب صدا بلند کردند که در موسسات بین‌المللی کار می‌کنند.
ادبیات دشمن پروری و قباحت زدایی از چهره پلید طالب در زبان برخی از نماینده‌گان «جامعه مدنی» چنان چربی می‌کرد که احساس شد، شاید دولت تصمیم گرفته است تسلیم طالب شود!

جالب‌تر از همه این‌که نمایندگان بی انصاف جامعه مدنی، حامیان مردم سالاری «سران احزاب جهادی» را جنگ سالار، مانع روند صلح و تروریستان طالب را ناراضیان بی عدالتی نظام خطاب می‌کردند.

من با جدیت تمام، طالب را تروریست، مزدور بیگانه و طالبان نکتایی پوش انجویی را «ستون پنجم دشمن» خواندم و به صراحت بیان کردم؛ اجازه نمی‌دهیم اینجا به خون‌های ریخته شده ده‌ها هزار شهید مان اهانت شود و از جنایت کار در حضور رسانه‌‌ها و مردم حمایت صورت گیرد.
همچنان تاکید کردم، طرف اصلی جنگ و صلح با طالب حوزه مقاومت است. ما بانی و حامی صلح هستیم، صلح می‌خواهیم البته صلح عادلانه و با عزت که حقوق تمامی شهروندان، احزاب و طرف‌ها حرمت گذاشته شود.
بحث داغ و جنجالی‌ای بود که به درستی مدیریت شد و با دعاییه خیر پایان یافت.

نوت: تا مادامی که به جنگ افغانستان به عنوان یک معضل ملی نگاه نشود، طالب قدرت قومی پنداشته شود و تعریف مشخصی از دشمن نداشته باشیم ما به صلح نخواهیم رسید.
طالب نمی‌تواند برای یک بخشی از مردم دشمن و برای بخش دگری ابزار قدرت نمایی قومی باشد.

فهیم فطرت

>>>   قلمت رسا باد آقای فطرت امیداست مبارزه شما ادامه ّبیدا کند از هر طریقه ممکنه تا به یک صلح با عزت دست یابیم که دران همه حقوق انسانی اسلامی هر شهروند رعایت گردد.به موفقیت بشتر شما عزیزان
احمدی

>>>   جامعه مدني گفته بايد اشرفك متقلب استعفا دهد چون توان كاري هم نداشته و وطن را در لبه نابودي و تجزيه قرار داده.

>>>   راست ودرست گفته اند که پشتیبان (سپورتر ) سیاست زور است نه
عدالت و منطق من به این مقوله باور قطعی دارم .
ببینید افراد که در داخل حوزه حاکمیت حتی از حقوق مستضعفین در برابر
ظلم و تجاوز چند نفر قلدر به حمایت بر می خیزند و حکومت از تامین حق و دفاع
معقول و متناسب مظلومین عاجز یا غافل شده قصدآ اغماض میکند به نام متمرد و
یا اصطلاح آفریده شده از طرف دولت مداران ( جزیره قدرت ) گفتار
و سلب آزادی میشوند .
اما طالبان که پلان برتری جویی و مداخله کشور یا کشور های معلوم را به
پیش می برند و به زور پول ، سلاح و پلان های جنگی آنها و قدرت متجاوزانه ای
منطقوی آنها حمایه میشوند و مناطق ریاد کشور را به نفع خود و آنها تحت
سلطه در می آورند . جانب قضیه ای ساساسی دانسته شده از جانب اشخاص
و گروپ های از قومی حمایت میشوند و حاکمیت سیاسی هم از دور
ریاست حامد کرزی تا دور اشرف غنی بمه مما شات و مسامحه مواجه بوده
محبوسین آنها آزاد و چه بسا که تقویت مالی هم میشوند و به جبهات جنگ
به مدافعین مردم امر توقف فیر و حمله ای دفاع کارانه میدهند و به حیث
ستون پنجم ( به اصطلاح ) به حمایت صریح آنها چه در محاذ جنگ و چه
در محاذ استدلالی به طرف داری و طیف داری می پردازند.
همین دو رویه گری پروبلم عمده و سبب دوام جنگ و غامض شدن صلح است
تا افغانستان از چهره ء زور و قوت داخل بحث صلح نباشد این باری های
گربه و موش به صلح نمی انجامد .
ازین توضیح مختصر این نتیجه بدست میرسد که سیاست بزدلانه دولتمردان ما
مارا به صلح نه میرساند .طوریکه در مذاکرات جاری افغانستان دارد به حاشیه
روان است .
م.ش. ف کابل

>>>   جامه معدني گفتند كمي حق ما را ميتي يا باداري تره ناره كنم ؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است