برای من افراد مهم نیستند. دل من و کسانی هم اندیشه من نه به عبدالله نه به ربانی و عطا و نه هم به اسماعیل خان و‌ دیگران می‌سوزد. دل من به ایستگاه و حوزه اقتداری می‌سوزد که پس از سه سده با قربانی های فراوان و با مشکلات توان فرسای کودک و زن و جوان و پیر مان و با غربال شدن و سوختن همه ساحات حوزه مان و با خون دل رهبران راستین مان شکل گرفته و مردم این بخش کشور را صاحب این خاک و شریک مساوی در ثروت و قدرت ساخت.

کسانی که به مفت به رهبری و یا به ماموریت های خورد و کوچک سیاسی به نمایندگی مردم مان تعیین شدند سختی های گذشته را به یاد ندارند و این گروه روزی ماش گونه کمر یکی را می‌بندند و روز دیگر از کس دیگر را.

اینها نمی‌دانند که با این کمر بستن های دشمن، به بهانه سیاست کمر انگیزه و انرژی و صبر مردم مان را می‌شکنند و روزی را می‌آورند که دیگر بی باوری و بی انگیزگی مردم مان سبب تسلیم شان و از میان رفتن این ایستگاه قدرت شود. من حتا از تصور آن روز می‌ترسم.

اینها مگر سرگذشت درانی ها را نخوانده اند؟ درانی هایی که امپراتوری ساختند و اما چشم کشی ها و جنگ میان برادری کمر ایستگاه قدرت حوزه قندهار و درانی را شکست و ماموران زیر دست از حوزه دیگری قدرت را به چنگ گرفتند و بخاطر حفظ آن معامله های ننگین وطنفروشی را انجام دادند.
من از زوال حوزه اقتدار مان می‌ترسم.

شکیب

>>>   م الله همسخن
اگر فارسی زیاد بد تان می آید، فارسی را از دیوان ختک و رحمان بابا بیرون کنید بعد ببینید در گنجینه‌های ادبی تان چه باقی می‌ماند!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است