از طرز نگاه آدم‌های عقده‌ای می‌توان به‌راحتی به درون متلاطم آنان پی‌برد، درونی‌که آلوده به پليدی‌ها، سیاهی‌ها و سردی‌ها است. عقده‌ای ها کلن با (خواست و فکر) مردم مشکل دارند، رياکار اند و هزار و یک چهره دارند.

یک آدم (عقده‌ای) هيچ‌گاه انتقاد نمی‌پذيرد و اصلاح پذیر هم نيست. بگونه‌ی نمونه، همین شاغلی عبدالله. او که لقب نامزد "همیشگی" در انتخابات را به‌خودش اختصاص داده‌است، حاضر نیست تا ندانم کاری‌هایش را قبول کند. ما (مردم) هم که به‌منظور اصلاحش می‌گوییم و می‌نویسیم، انگار اصلا نمی‌شنود.

ولی یک‌مساله را شاغلی عبدالله خوب می‌داند، و آن این‌که، بیش‌تر از این دیگر هیچ‌ژانسی برای ماندن ندارد، چون سه‌بار از سوی ملت آگاه ما حمایت شد اما، یک‌بار هم در کنار این ملت آزاده قرار نگرفت.

به‌عبارت دیگر، ما همه ظرفیت‌های نداشته‌ی عبدالله را خوب محک زده‌ایم، از بد قولی‌ها و نامردی هایش بر علیه دوستان تا هم‌دستی با حریفان بر ضد خودی‌ها و.... ولی عبدالله چون عقده‌ی حقارت (باخت) دارد، بناان دست بردار نیست. به قول معروف، ایلا دادنی نیست.

در سوی دیگر این تراژدی شخص به‌شدت بیمار و عقده‌ای دیگر یعنی، غنی احمدزی قرار دارد، کسی‌که نه دین می‌شناسد و نه هم به آیینی‌ باور دارد. انسانی‌که به شدت مریض، لجوج و عقده‌‌مندا‌ست. عقده‌ی از جنس خود برتر و بزرگ بینی. عقده‌ی از جنس تعصبات منفور قوم‌پرستی، به‌ عوض خدا پرستی. ‌

اشرف‌غنی هم می‌داند که واقعن گندش را در آورده‌است اما، بآن‌هم چنان گران‌ می‌فروشد که گویی، قباله‌ی شرعی این مملکت به‌نام او (غنی) و چند فرد نزدیک به او، ثبت شده‌است.

اینجا می‌خواهم چند نمونه‌ی از گندکاری‌های او (غنی) را خدمت شما هم‌وطنان پیش‌کش نمایم!
غنی ظلم و ستم را دوست دارد.،

۱-دروغ بسیار می‌گويد. نمونه‌اش، وعده‌های در دوران کمپاین‌های انتخاباتی.

۲-از پول ملت فقیر افغانستان دزدی می‌کند. نمونه‌اش، اخذ۱۰ درصد مالیه‌ از کارت‌های مصرفی شبکه‌های مخابراتی. این فقط یک نمونه از دزدی او بود.

۳-غنی از روی حسادت و ترس، به‌روی‌کردهای غیر عملی و منطقی پناه می‌برد و عقده‌های نو و کهنه‌اش را بررخ حریفان سیاسی‌اش می‌کشد. نمونه‌ی تازه‌اش، برخورد جنون‌بار وی در مورد عزل استاد حاجی محمد محقق از پست معاونت دوم ریاست اجراییه‌اسا که البته ما، این کار غنی را جنگ زرگری او و عبدالله می‌دانیم. مخصوصن پس از نشر اعلامیه‌ی مضحکی که شاغلی عبدالله نشر کرد.

۴-غنی آدم چاپلوس و متملقی‌ست. نمونه‌اش، سفر او به‌بلخ را به‌یادتان می‌آورم که وقتی بر روی ستیژ رفت، پیش از آغاز سخن‌رانی‌اش، ده‌بار سر و کمرش را در حضور مرد مقتدری چون استاد عطا محمد نور که در آن زمان والی بلخ بود، خم کرد.

۵-غنی درد حقارت دارد. نمونه‌اش، سخن‌رانی تلویزیونی او که پس از سفر شش روزه‌ی زلمی خلیل‌زاد و مذاکرات وی با طالبان، از طریق رسانه‌ها به‌نشر رسید. غنی در آن ویدیو باربار خودش را نماینده‌ی کل مردم افغانستان و رییس جمهور منتخب ۳۵ میلیون شهروند کشور می‌خواند، حال آن‌که این عجوبه داستان، حتا نماینده‌ی خانم و دو فرزندش هم نیست.

به‌هرحال، عبدالله و غنی، آدم‌‌های به‌شدت عقده‌ای اند که بودن این دو بیش‌تر از این نه به‌خیر ملت است، ونه هم به‌صلاح مردم.

مرتضی جلالی

>>>   غنی از ترس و بزدلی هر احکام که می دهد او عملی نمی شود نمو نه اش بر طرفی محقیق باید غنی زار بخورد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است