كودتاي هفتم ثور، آغاز خشونت آميز توده اي شدن قدرت در افغانستان و سرآغاز جريان هاي توده اي بود. اعضاي حزب به خاندان سلطنتي تعلقي نداشتند و جوانان عادي روستاها و شهر بودند. به يكباره بخشي از توده مسلط شد، احساس قدرتمندي كرد و پرده محافظه كاري سنتي را دريد. مدتي گذشت تا از اين توده حزبي، طبقه اليگارش شكل بگيرد. حكومت مجاهدين، دومين جنبش مناطق حاشيه بود و قدرت بيش از زمان چپي ها توده اي شد. باز هم سيلي از روستاييان با انقلاب و خشونت وارد سازوكار قدرت شدند و احساس قدرتمندي كردند. طالبان هم ادامه همان فرايند توده اي شدن قدرت در افغانستان بود كه پاي بخش ديگري از توده ها را به قدرت باز كرد. ورود هاي مكرر خشونت بار و انقلابي توده ها، هربار نظام سياسي را به عقب برد و زمينگير تر كرد.

با رويكار آمدن نظام جديد، چرخش قدرت، دموكراتيك و غير خونبار گرديد.
عيب اين دموكراسي، قالب نمايندگي قومي آن بود كه در بن تثبيت شد و همانجا طبقه مسلط تازه تعريف كرد. طبقه حاكم، خاندان هاي سرآمد مجاهدين و همه افراد بن يا همان اليگارش هاي مسلط، قوي تر شدند. سپس سرآمدان تازه و اليت هاي سياسي، اقتصادي و علمي جديدي از ميان توده ها نيز ظهور كرد.

انتخابات اخير مجلس نشان داد كه سيستم هاي قومي - حزبي در برابر سرآمدان و اليت تازه شكل گرفته اقتصادي تحقير شدند و راي نياوردند.
اكنون اليگارش هايي كه ديروز توده بودند، آينده خود را در خطر مي بينند و مانع دوام روند دموكراتيك و تغيير نظام مند آرايش قدرت هستند.

ترس از آن است كه مذاكرات فردي و گروهي با طالبان از سد نظام دموكراتيك بگذرد و بار ديگر تغيير خشونت آميز و توده اي ساختار ها را شاهد باشيم.
توده هايي كه تازه وارد نظام قدرت مي شوند دچار آنومي و ازخودبيگانگي و آماده خشونت هستند و هر مذاكره خارج از ساختار، ممكن است به اين خشونت بالقوه اجازه فوران دهد.

اگر چه در چهار سال گذشته، نظام سياسي تحت رهبري آقاي غني گرفتار ايدیولوژي تند، متعصبانه و تهاجمي بوده و سطح اعتماد نيروها به نظام را بسيار پايين آورده اما با اين وجود هم در مقطع كنوني نياز اصلي ما و كار اصلي حكومت، اعتماد سازي و وحدت نيروهاي سياسي داخل نظام است و اگر كوتاهي صورت گيرد، سرانجامي تلخ در انتظار نظام دولت كمين زده است.

شجاع محسنی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است