ادبيات برخي از كارگزاران سياست در افغانستان در مورد صلح، ادبيات واقع بينانه و ادبيات برخي از كارگزاران سياست. اينكه اسم چند مكان را ياد بگيريم و بگوييم كليد صلح در كجا و كجا است، نوعي ساده سازي صورت مساله است. تقريبا همه به دنبال بازتوليد دشمني با پاكستان براي مصرف داخلي و سياسي هستند در حاليكه اين رويكرد به زيان منافع ملي ما است.

واقع بيني ايجاب مي كند كه به انتظارات همه كشورها از اين روند، مطلع باشيم و براساس منافع خويش، كمترين اصطكاك را با ديگران داشته باشيم. بايد به دنبال توليد معناي مشتركي از صلح باشيم كه هويت، امنيت و منفعت ما و ديگران را درنظر داشته باشد و جلو هرگونه بحران سازي آينده از جانب منطقه را بگيرد.

ما و اسلام آباد بايد ياد بگيريم كه همسايه خوب باشيم. نبايد همه پاكستان را شطرنجي كرد. پاكستان و افغانستان دو كشور جذامي منطقه هستند كه هر دو به نسبت هاي متفاوت، ژیوپولتيك جنگ شده اند. نمي شود به راحتي همه طالبان را پاكستاني خواند، همه جنگ را از ناحيه پاكستان دانست و همه پاكستان را در ستاد ارتش در راولپندي خلاصه كرد.

اين ادبيات، ادبيات ژورناليستي است و هيچ رهيافتي را نشان نمي دهد.

شجاع محسنی

>>>   ما هرقدر پاکستان را بد بگوییم،بهمان اندازه جنگ های قومی و ملیتی و زبانی در افغانستان ادامه پیدا میکند و موجب میشود که قوای خارجی برای تأمین صلح در افغانستان باقی بمانند و اکمالات قوای آنها از طریق پاکستان،زمینه کار و عاید برای پاکستان دارد،بودجه افغانستان که از کمک های بین المللی تأمین میشود،مقدار زیاد آن سرف واردات از پاکستان میگردد و علاوه برآن در دوران جورج بوش و بارک اوباما سالانه پاکستان ملیارد ها دالر کمک های نظامی امریکا را تحت نام مبارزه علیه نروریزم بدست می آورد.
در دوران طالبان پاکستان از افغانستان چه بدست می آورد؟
غیر ازین که مصارف اعاشه و اباطه ث مصارف جنگ آنها را بدهد.
اگر احیاناً امریکا و بعضی کشور های عربی در جنگ طالبان علیه نیرو های شمال کمک هم میکرد،شاید به اندازه مفادی که پاکستان بعد از آمدن قوای خارجی در افغانستان که تقریباً هژده سال از آن میگذرد،بدست آورد،شاید به مراتب کمتر بوده باشد.

>>>   آقای محسنی درست نوشته اید. مگر حالا مایکرافون به دست کچالو فروشان است از مغز شان صحبت نمیکنند بلکه از معده شان گپ می زنند. خدا اینها را باید کمی عقل نصیب کنند تا بدانند که منافع و عزت یک کشور در تباهی آن است یا در آبادی آن. این آدمک ها تصور می کنند که اگر ما در قدرت نبودیم افغانستان به جهنم تبدیل می شود در صورتیکه همین حالا جهنم است که این بی خردان نمیتوانند آنرا احساس کنند. روزانه بطور اوسط به چه تعداد هموطنان ما کشنه ، زخمی و بی خانمان می شوند و کلبه های فقری شان به خاک یکسان !

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است