در مورد روند صلح، بویژه بعد از توافقات مهم میان امریکا و طالبان در دور چهارم مذاکرات شان و سپس نشست مسکو که به نوع خود مرحله بینظیر گفتگوی بین الافغانی بود، حرف زیاد زده شد. اصل علمی نگاه به یک پدیده سیاسی و اجتماعی، در اینجا موضوع جنگ و صلح، ایجاب میکند که از واقعیت حرکت کنیم، پروژه های خود را در تضاد با آن طرحبندی نکنیم، ایدآل ها و آرزوهای خود را بجای واقعیت نگیریم. همه از سراسیمگی "حکومت وحدت ملی" بعد از تصمیم استراتژیک امریکا، اراده شخص رییس جمهور، که با دور زدن کابل مستقیمآ با طالبان وارد مذاکره شد آگاه اند. متآسفانه این وضع کاملآ قابل پیشبینی بود. اگر حکومت کابل توانایی پیشبرد جنگ را میداشت و یا طرف مهم و قدرتمند مذاکرات صلح میبود، ترامپ چنین تصمیمی را نمیگرفت.

آنچه که مرا بار دیگر وادار ساخت تا این چند جمله را بنویسم، خواندن گفته های استاد سرور دانش در مورد همین روند است. ابهاماتی وجود دارد:
۱ ـ من کاملآ با ایشان موافقم که "هیچ پروسه ای در غیاب دولت نباید تعریف شود". ایشان به حیث یک حقوقدان خبره میدانند که میان "دولت" و "حکومت" تفاوت وجود دارد. دولت در اینجا همان بنیاد ها و موسسآتی اند که نظام جمهوریت روی آن استوار است. حکومت یکی از این بنیادهاست و در حال حاضر زیر عنوان "حکومت وحدت ملی" مظهر شکست نظامی در برابر طالبان با ارث ۴۵ هزار کشته در ۴ سال در میان نیروهای امنیتی و ضعف سیاسی، گروه های که با طالبان در مسکو به توافقاتی رسیدند پایگاه قومی ـ سیاسی بزرگتری نسبت به حکومت دارند. اگر غیر قانونی بودن و عدم مشروعیت "حکومت وحدت ملی" را هم در نظر بگیریم تابلو کامل میشود و روشن میسازد چرا حامی اصلی این حکومت، امریکا، اورا تنها گذاشت.

۲ ـ استاد دانش عقیده دارند که مذاکرات صلح "به رهبری و مالکیت افغان‌ها باشد". در اینجا ایشان بطور واضح نارضایتی خود را از امریکا که روند صلح را تصاحب نموده و رهبری میکند، نشان میدهد. در مورد خواست و آرزوی ایشان بحثی نیست. بحث اینجا است که طی ۱۸ سال اخیر، حتی بعد از سال ۲۰۱۵ که نیروهای امنیتی افغان در نبردها نقش اساسی را بازی میکردند، بازهم دو طرف اصلی جنگ امریکا و طالبان بودند. بدون امریکا ما نیروهای امنیتی نداشتیم. فرض کنیم که طالبان با حکومت و یا با مذاکرات بین الافغانی که نمایندگان حکومت را هم شامل باشد وارد مذاکره شوند، رهبری این مذاکرات را کی بعهده خواهد داشت: یکی از جوانب متخاصم؟ این که ممکن نیست. سازمان ملل؟ شاید. ولی من ترجیح میدهم که امریکا اینکار را بکند، اینگونه آنها در مورد آینده افغانستان متعهد باقی میماند.

۳ ـ آرزوی همه نیروها و افرادی که به آزادی عقیده و بیان و حقوق شهروندی، حقوق بشر و بخصوص حقوق زنان اعتقاد دارند، همان است که آقای دانش بیان میکنند: "به عقب برنگردیم و پروسه دولت سازی را نا تمام رها نکنیم". ولی سوال اساسی در این است که حکومتی که نه قانونی و نه مشروع است، زاده تقلب هم نیست. فقط بعد از تقلب بیشمار محصول اراده همان امریکایی است که امروز روند صلح را بجای این حکومت پیش میبرد، توانایی این مآمول بزرگ را دارد؟ مسلمآ که نه. خود اشرف غنی به این موضوع آگاهی دارد که سه روز قبل ایده "لوی جرگه صلح" را برای اجماع تمام نیروهایی که متحدآ میتوانند تعادل نسبی را با طالبان برقرار کنند، مطرح نمود. در حال حاضر حتی در درون همین حکومت هم اتحاد نظر وجود ندارد. در حالیکه شما نشست مسکو را "ضیاع وقت" شمردید، رییس اجرایی همین حکومت آنرا سودمند نامید.

برای رسیدن به صلح واقعی و موفقیت روند کنونی و برای تلف نکردن دستآورد های ۱۸ سال اخیر، باید یک جبهه بزرگ ملی برای صلح ایجاد شود، جبهه بزرگی که بتواند از نگاه سیاسی (اگرهم از نگاه حقوقی نباشد) بتواند ادعا کند که از بخش بزرگ مردم نمایندگی میکند. چنین جبهه بزرگ ملی همان "لوی جرگه" سنتی متشکل (اکثریت آن) از افراد دلخواه حاکم است نباید باشد. از آن هم بدتر این "لوی جرگه" در افکار یک متعصب قومی چیزی نیست جز اجتماع روسای قبایل و با نفوذ پشتون. اشرف غنی با پیشنهاد "لوی جرگه" اش خطاب به طالبان گفت: "‏ما از طالبان می‌خواهیم روی هر موضوع که می‌خواهند بحث کنند؛ بسم‌الله! من در جرگه تولد شده‌ام و در جرگه بزرگ شده‌ام؛ باید مسایل در جرگه حل شود". آیا در جرگه غنی کسانی که در جرگه تولد نشده اند و در جرگه بزرگ نشده اند، جایی خواهند داشت؟ یا مانند گذشته ها چند تنی از اقوام دیگر را نیز در جرگه خود میپذیرند؟ مساله صلح، مساله و سرنوشت ملت است (اگر ملتی در افکار غنی وجود داشته باشد) نه مسیله میان پشتونها.

داکتر کریم پاکزاد

>>>   همه کاره امریکاست و طالبان اگر گاو شیری پاکستان نیست بلاخره راضی به گفتگو با نماینده افغانستان (دولت) میشه چون اشرف غنی نشان داده که مبارز و سازنده افغانستان است و افغانستان را برای امریکا سر پای نگهداشته میتواند ولو با مخارج کمتر !
چمران دره صوفی

>>>   تاجیکان حتا در مناطق خود صاحب کرسی های مهم دولتی نیستند!

علت این همه نا امنی، کشتار، غارت اموال مردم و زورگویی در مناطق تاجیک نشین، اینست که خودشان تاجیکها در مناطق خود حاکم‌ نیستند و دولت پشتونیستی برای اداره این مناطق پشتونیست های دو آتشه را گماشته است تا تاجیکها نتوانند در امن و امان به سر ببرند و زندگی آرامی داشته باشند. شما نمیتوانید یک تاجیک را حتا در پست های پایین دولتی استانهای افغان نشین دریابید؛ حال چه رسد به مقام والی (استاندار) که بحث جدایی دارد.

ادریس خراسانی

>>>   عجب مبارزی است غنی فاشیست و قوم گرا که 45000 جوان ما را طی 4 سال با دستان برادران ناراض اس به کام مرگ فرستاد .

>>>   Salam
افتخار کردن به نام اوغانستان ( افغانستان) در حقیقت افتخار کردن به جبر استعمار است . افغانستان در همین جغرافیا یک کشور کاملن جوان است و برگزیده ی انگلیس . این سرزمین افتخارش در تمدن خراسانی اش است ورنه تاریخ افغانستان جوان سرشار از قهقرا و عقب گرد است . این نام جعلی و این نام بد نام باید به خراسان تغییر کند .

>>>   Salam
افتخار کردن به نام اوغانستان ( افغانستان) در حقیقت افتخار کردن به جبر استعمار است . افغانستان در همین جغرافیا یک کشور کاملن جوان است و برگزیده ی انگلیس . این سرزمین افتخارش در تمدن خراسانی اش است ورنه تاریخ افغانستان جوان سرشار از قهقرا و عقب گرد است . این نام جعلی و این نام بد نام باید به خراسان تغییر کند .

>>>   ردانیار گرامی این طایفه همه اش در مقابل پول ایمان ندارند و همیشه ناموس فروشی و خود فروشی کرده اند گاهی خلق > گاهی پرچمی و. گاهی ادر احزاب اسلامی به کاسه لیسی و هزار بیشرف خودرا به یک مقام میرسانند . خداون مارا از شر اینها نجات بدهد...

>>>   Wahedi
سراسر تاریخ ما جعل و دروغ است، از احمدشاه ابدالی که یک تروریست و بغاوتگر بود، بابا ساختند، از میرویس نیکه که یک همجنس باز (بچه بیریش نادر افشار) بود هم بابا ساختند، امان الله که جز قتل پدرش هیچ کاری نکرده، غازی ساختند، به همین ترتیب صد ها موارد دیگر،

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است