بعد از گفتگوهای صلح میان نمایندگان امریکا و طالبان، رییس جمهور غنی و معاون دوم وی - سروردانش - از واژه "صلح پایدار" وافر استفاده می کنند. هردو گفتگوهای پشت درهای بسته از سوی "یک گروه اقلیت" را ناروا می دانند.

در آخرین طرح صلح رییس جمهور غنی که در ماه نوامبر 2018 ارایه شد، تاسیس "بورد مشورتی صلح" با داشتن هشت (بعدا با افزودن کمیته نمایندگان خانواده های قربانیان به نه رسید) کمیته پیش بینی شده است. از آن موقع سه ماه می گذرد اما هیچ خبری از این بورد مشورتی نیست. اقدامات حکومت وحدت ملی در مورد صلح نیز نشان دهنده اراده برای داشتن "صلح پایدار" نیست.

برای اثبات این ادعا چند ویژگی صلح پایدار براساس تعریف سازمان ملل متحد ذیلا برشمرده می شود تا معیاری برای مقایسه اقدامات حکومت باشد:
１- صلح پایدار هدف و پروسه است؛
２- همه اقشار جامعه باید در پروسه مشارکت داده شود؛
３- رسیدن به صلح پایدار مسوولیت مشترک حکومت و سایر بازیگران ملی است؛
４- اقداماتی باید روی دست گرفته شود که مانع شیوع، تشدید، ادامه و بازگشت منازعه شود؛
５- به ریشه های اصلی منازعه رسیدگی شود؛
６- طرف های درگیر در منازعه کمک شود تا از جنگ دست بردارند؛ و
７- مصالحه ملی، حرکت به سوی بهبود، بازسازی و توسعه تضمین شود.

احسان قانع

>>>   انشالله صلح وآشتی ملی نزدیک است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است