در افغانستان ساختار اجتماعی- فرهنگی طوری بر رفتارهای ما مستولی است که انتظار داریم همه باید مثل "من" فکر کند، و در هر جمع و جمعیت برای تایید حرف های من سر تایید بجنباند، در غیر آن منتقد "من" به ساده گی دشمن من تلقی می شود.

این درحالی است که این توهم ناشی از دانایی پنداری همواره به عنوان یک عامل بازدارنده فرا راه تحول و تکامل جامعه ما عمل کرده است. جایی خوانده بودم که نقد کردن و یاهم متفاوت فکر کردن دشمنی با دیگران نیست، بلکه کمک به سازندگی یک تاریخ پر بار است. ما تا زمانی که قادر به توان تحمل اندیشه های دیگران در جامعه خود نباشیم، هیچگاهی موفق به نجات از یک رنگی جامعه مان نخواهیم بود.

به قول آندره مالرو که گفته بود «در طول زندگی ام هیچگاه از انسان هایی که با افکار من موافق بودند، چیزی نیاموختم» یعنی آنچه انسان را به کمال می رساند. استفاده از تفاوت دیدگاه دیگران به عنوان یک فرصت آموزشی است، نه دشمن تراشی و تقابل پنداری. به یاد داشته باشیم، ما تا زمانی که دیگر اندیشی طرف مقابل را احترام نگذاریم، آنها هم بر آنچه من و تو خوب فکر کردن می پنداریم احترام نخواهد کرد.

با حرمت
راغب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است