روند نامنهاد صلح به شکل کنونی صد در صد به سود پاکستان و به زیان افغانستان است.
باید چند نکته را برای همیشه به یاد داشت:
یکی این که راهبرد دو مرحله یی پاکستان دال بر اشغال کشور به هیچ رو کنار گذاشته نشده است. از این رو، پاکستان خو اهد کوشید از گفتگوهای نامنهاد صلح به سود راهبرد خود بهره برداری اعظمی و حد اکثری نماید و وقت کشی نماید و طعل چال برود و با ریش امریکایی ها بازی کند. پاکستان گام به گام زیر نام صلح ایادی خود را وارد ساختارهای قدرت دولتی کشور ما می سازد. مادامی که کشور بیطرف نشود، نخواهیم توانست دست های پاکستان را کوتاه کنیم. زیرا برای امریکا و کشورهای عربی پاکستان مهم است، نه افغانستان.

دو دیگر این که مساله خروج کامل امریکا و برچیده شدن کامل پایگاه های امریکایی ها اصلا مطرح نیست. از این رو، روشن نیست که کار به کجا خواهد کشید. تقسیم کشور میان امریکا و پاکستان، نه تنها ما را به سوی صلح رهنمون نمی سازد، بل که فرسنگ ها دورتر هم می نماید.

سه دیگر این که مساله بیطرف ساختن کشور اصلا مطرح نیست. از این رو، هیچ نشانه یی از به تفاهم رسیدن قدرت های بزرگ و منطقه یی بر سر کشور دیده نمی شود. گیریم که امریکا و پاکستان میان هم به تفاهم برسند، باز هم مشکل حل نخواهد شد. زیرا طرف های دیگر هم هستند. نادیده گرفتن منافع آن ها نه تنها مشکل را حل نمی کند، بل که پیچیده تر می سازد.

چهار دیگر، هنوز هیچ نشانی از تعدیل قانون اساسی و ساختار نطام به چشم نمی خورد‌. این در حالی است که در قانون اساسی کنونی و ساختار نظام موجود برای طالبان جای نیست. روشن نیست که طالبان چگونه در ساختار کنونی جا داده خواهند شد؟ این در حالی است که طالبان دولت افغانستان را به رسمیت نمی شناسند.

هیچ تضمینی هم برای برگزاری به موقع انتخابات وجود ندارد و تصور نمی رود که شاهد انتخابات بدون تقلب و شفاف باشیم. تازه اگر انتخابات برگزار هم شود، روشن نیست جایگاه طالبان در انتخابات کجا است؟

پنج دیگر، گیریم که حتا اگر طالبان حاضر هم شوند به روند صلح بپیوندند و در ساختار دولت هم مشارکت نمایند، باز هم جنگ پایان نخواهد یافت. زیرا پاکستان با کارت های گوناگون بازی می کند و بی چون و چرا گروه هایی را برای دوام جنگ خواهد گماشت. مانند داعش، شبکه حقانی و حزب التحریر. در این حال از حزب اسلامی و طالبان همچون ستون پنجم در داخل دولت استفاده خواهد کرد.

از این رو، مضحکه قطر نمی تواند صلح و ثبات پایدار را در کشور به ارمغان بیاورد و تامین کند. بل که می تواند مایه تباهی ها و بربادی های بیشتری گردد.
از همین رو باید همه توان خود را برای اصلاح قانون اساسی و ساختار نظام متمرکز بسازیم.
برگزاری لوی جرگه صلح در کابل هم نمایشی بیش نیست و سودی ندارد.
هرگونه سخن گفتن از صلح بدون بیطرف ساختن کشور و اصلاح ساختار نظام و قانون اساسی کنونی بیهوده و ضیاع وقت است.

عزیز آریانفر

>>>   امریکا هرګز نمی خواهد غلامهای جهادی خودرا که ازچهل سال به اینطرف بالای شان کار نموده وحلقه ی غلامی خودرا بکمک پاکستان به ګردن آنها انداخته از دست بدهد ونه هم میخواهد که منابع سرشار لیتیوم افغانستان مفت از دستش برود

>>>   افغانستان از لحاظ داشتن کادر های مسلکی در بخش علوم سیاسی و تحلیل درست از مناسبات سیاسی و استراتیجیک افغانستان با همسایگان ان و جهان در طی دهه های حکومات محمد ظاهر و جمهوری محمد داود فقیر بوده است. رهبران و مسوولین افغانستان نتوانستند درک کنند که پاکستان نگینه ی قیمتی در انگشتر استعمار نوین و امپریالیزم امریکا در اسیای جنوبی میباشد. در پاکستان بعد از تاسیس ان یک اندیشه نزد اردوی نو پای ان بوجود امد و ان تایید بر نقش تعیین کننده ی نظامیون در حکومات پاکستان.
پاکستان بعد از انکه لیاقت علی خان صدراعظم را از دست داد دگر یکی بعد دگر دستخوش کودتا ها و شیوه های رهبری نظامیگری شد و هم با امریکا توانست روابط نزدیک داشته و در جنگ امریکا و کوریا در سال ۱۹۵۳ نقش عمده را به نفع امریکا بازی کند یعنی proxy war. از اینجاست که امریکا بر داشتن روابط محکم با پاکستان همیشه تاکید داشته است .
پیروزی قیام نظامی هفتم ثور و حضور قطعات نظامی شوروی در افغانستان در دسامبر ۱۹۷۹ مناسبا ت میان دو کشور را وارد مرحله ی جدید ساخت و ما شاهد نقش و موضعگیری منفی پاکستان از همان اوان طور علنی علیه افغانستان استیم.
رهبران تنظیم های اسلامی افغانستان در حقیقت بهترین خدمت را به نفع پاکستان و به ضرر کشور خویش کردند. در غیر ان برای پاکستان محال بود که پاکستانی های خودش را غرض اعمال تخریبی به افغانستان گسیل نماید. کشتن افغان توسط افغان بهترین تحفه ی قیمتی برای پاکستان بود. و این پروسه هنوز هم ادامه دارد. گذشته از انکه پاکستان افغانستانرا در عرصه ی نظامی شکست داد و برباد کرد در عرصه فوق العاده خطرناکتر دگر و ان ایجاد تفرقه زبانی وقومی نیز نقش موثر را به نفع خویش بازی کرده است.
از اینکه پاکستان در بدست اوردن افغانستان و کنترول سیاسی ان با سرمایه ی باد اورده ی امریکا و تلاش شبا روزی ان فوقالعاده جدی بوده است و تمام نیروی خود را در این جهت به خرچ داده است و هم مهره های اصلی خود را در میان جهادی ها و رهبران دولتی افغانستان دارد از اینرو هر نوع تصمیم گیری به زیان دموکراسی و تمامیت ارضی افغانستان وبه نفع پاکستان خواهد بود ...
پاکستان توانست دولت سیکیولر افغانستانرا سقوط دهد.برضد حکومت های مجددی و ربانی موانع ایجاد کند و طالبان را به قدرت رساند و در طی ۱۸ سال دوباره طالب را برای گرفتن دوباره ی قدرت اماده ساخته است و شما شاهد خواهید بود که افغانستان برای سالها دنباله رو سیاست های پاکستان خواهد بود.و این نکته ی عطف برای همه خواهد بود.برای اولین بار تاریخ افغانسستان یک دوره ی ذلیل بردگی را برای سالها طی خواهد کرد. سر و صدا ها و لاف زدنهای یک عده همه بی نتیجه خواهد ماند و پاکستا چنان تمام ملیت ها را عقیم ساخته است که برای سالها ما حکم بردار پاکستان خواهیم بود ولی در نفی یکدگر فوق العاده فعال .
فخر اهنگر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است