چند روزِ است که در روستای خودم آمدم تا شهریار خودم باشم، چون سال‌های زیاد می‌شود که از زادگاهم دورم، ولی به آن هم با هیچ‌جای دیگر صلح نکرده‌ام و در هرکجای بودم در ستیز بودم. اما امسال حس می‌کنم‌ که کم کم دیگر این‌جا هم مجال برای آشتی کردنم نمانده و در هر نقطه که باشم، روحم سرگردان و آواره است.

در این سال‌ها بجای رسیدم که دیگر با حال و هوای که زندگی می‌کردم، بریده باشم. با تمام دغدغه‌ها و نگرانی‌هایم، این روزها حس می‌کنم که مردم ما در آینده‌های نزدیک در میان آتش بمب، گلوله و ویرانی‌ها راه می‌روند و علیه هم دسیسه می‌چینند، حس و ذوق زندگی از این‌ها ستانده می‌شود،‌ چون می‌بینم‌ همه از مرمی، نارنجک‌انداز و راه‌ فرار و تجهیز جبهه و جبهه‌بازی حرف می‌زنند.

زنان دسته دسته با چهره‌های ترسیده و لب‌های خشکیده در سایه‌های دیوارها بعد از نان‌پزی در تنورهای گرم، از وحشت جنگ و خون‌ریزی قصه می‌گویند، کودکان از شجاعت و دلیری‌های چریک‌های نامدار حرف می‌زنند و مردان که کنار هم جمع می‌شوند، وضعیت امنیتی را به تحلیل می‌گیرند و آینده مبهم و خوفناک را ترسیم می‌کنند. همه از یک چیز می‌ترسند: طالب. طالب به هیولایی می‌ماند که هر زنده جان از وحشی‌گری، خون‌ریزی و بی‌وجدانی آن لب می‌گزد و از دو دستگی و عدم هماهنگی نیروهای امنیتی می‌نالد.

با نوشتن این حرف‌های قلمبه و سلمبه، می‌خواهم بگویم، در وضعیت قرار دارم که هیچ‌کاری برای مردمم انجام داده نمی‌توانم، حس می‌کنم که فرو افتاده‌ام، ناتوانی بالای سرم پرسه می‌زند، عرق شرم از نوک بینی‌ام می‌چکد و درک می‌کنم که درحال حاضر عزت و زندگی ما در باروت مرمی پیوند خورده است، زیرا این‌جا دیگر هیچ چیزی قد نمی‌دهد بجز مرمی، زبان طالب، زبان مرمی است.
برای آزاد زیستن، این مرمی را باید شلیک کرد، شلیک کرد تا سینه طالب را بشکافد.

امین کاوه

>>>   هرکسی که از طالب یا از جهادی ها ورهبران جهادی بشمول کرزی اشرف غنی عبدلله صیاف عطانور اسماعیل گلبدین ودیگر نوکران خارجی پاکستان عرب ها طرف داری میکند انسان نیست دشمن ملت است ....
با احترام غفوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است