"وحدت ملی" کاذبانه‌ترین شعاری است که در این سرزمین سر داده می‌شود. تمامیت‌خواهان، سال‌های سال با این شعار دروغین صدای دادخواهانه‌ی اکثریت را خاموش و در پس این نقاب، مردم را از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم ساخته‌اند.

کسانی که شعار وحدت ملی را سر می‌دهند، خود اعتقادی به این مقوله ندارند؛ بلکه از آن، چونان ابزاری برای رسیدن به اهدافی خودخواهانه سود می‌جویند و صدای عدالت‌طلبانه‌ی مردم مظلوم را با همین وسیله خاموش می‌سازند.

برتری‌جویان، زیر نام وحدت ملی، به بلعیدن، حذف، اتهام‌بستن‌های ناروا، توهین و تحقیر و سلب امتیازهای حقوقی و مدنی دیگران می‌پردازند و تلاش می‌کنند تا بر حاکمیت‌ ناروای شان سال‌های دیگر ادامه دهند.

اگر کسی کوچک‌ترین صدایی برای دادخواهی بلند کند، به تعصب و ضدیت با منافع ملی و تفرقه‌اندازی و جاسوسی برای فلان و بهمان کشور متهم می‌گردد؛ اما آن‌که خود در طول تاریخ حلقه‌ی غلامی فلان و بهمان کشور را بر گردن داشته و با پول و سلاح بیگانه، مکتب و مسجد و پل و جاده و آبادی را ویران ساخته، با کمال پر رویی تبرئه می‌گردد و برادر خوانده می‌شود.

وحدت ملی از دید تمامیت‌خواهان، یعنی این‌که اجازه دهید همه‌چیز شما از بین برود و شما به اصطلاح صدای خود را نکشید. اجازه دهید فرهنگ و هویت شما در بی‌فرهنگی و بی‌هویتی مسخ گردد و شما از تاریخ و گذشته‌ی روشن و پربار خود به نفع هیچ بگذرید!

اگر وحدت ملی ابزار نیست، چرا گروه‌های عظمت‌طلب، خود بدان اعتنایی ندارند و اگر همه با هم برادریم، چرا یک‌عده ادای بادار بودن را در می‌آورند! و اگر این خانه خانه‌ی مشترک همه است، چرا کلیدش بایستی تنها به دست یک‌عده باشد و دیگران یا از سرزمین خود، رانده شوند یا شناس‌نامه‌ی مهمان دریافت کنند؟!

کدام منطق حکم می‌کند که اگر فاشیسم قبیله، روزانه صدها تن را به قتل برساند و خانه‌ها و شهرها را ویران کند و آثار مدنیت را در آتش جهل بسوزاند و حقوق شهروندان را پایمال کند، وحدت ملی خدشه‌دار نمی‌شود؛ اما اگر کسی، گاهی برای به دست‌آوردن ابتدایی‌ترین حقوق خود صدایی بلند کند، وحدت ملی خدشه‌دار می‌شود!

تعجب‌آور است که اگر دست تحجر، مثلاً: میز و چوکی مجلس را با سنگ جفا بکوبد و آن را تخریب کند، وحدت ملی معیوب نمی‌گردد؛ اما اگر یکی بگوید که مال ملت را که از راه گدایی به دست آمده ویران نکنید! این دومی نفاق‌افگن می‌شود و آن اولی قهرمان!

در قاموس تحجر، تعریف جالبی دارد این وحدت به اصطلاح ملی، که با تقلب‌ها و جعل‌کاری‌ها و فریب‌ها و دغل‌بازی‌ها و تزویرهای تاریخی و اعمال ننگین از بین نمی‌رود اما تا یکی برای به دست آوردن حقوق خود صدا بلند می‌کند، از بین می‌رود!

صندوقچه‌ی جادویی ساخته‌اند از این وحدت ملی! که اگر مثلاً: بر سر در بزرگ‌ترین مرجع علمی هرات، به زبان خواجه عبدالله انصاری و مولانا جامی و امام فخر رازی و واعظ کاشفی و دیگر بزرگان این شهر، لوحه‌یی بنویسند، وحدت ملی از بین می‌رود؛ اما اگر به زبان تورپیکی و گل‌غوتی بنویسند، از بین نمی‌رود.

موجود عجیب‌الخلقه‌hی آفریده‌اند، این وحدت ملی را که با استبداد و حق‌تلفی، از بین نمی‌رود؛ اما با دادخواهی و حق‌طلبی، از بین می‌رود. اگر وحدت ملی بدان معناست که اکثریت از حقوق حقه‌ی خود به نفع جهالت بگذرند و اجازه دهند تا این سرزمین هم‌چنان در آتش بیداد آن گروه ظلمه بسوزد، بگذار که چنین وحدتی نباشد!

سید مسعود حسینی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است