اذیت و آزار خانمها و پرزه گفتن به خانم ها در کوچه، شهر و بازار کابل معمول است. اما خوشبختانه خودم کمتر با چنین مواردی مواجه میشوم و گاهی هم اگر مواجه شوم اعتنا نمیکنم.

امروز صبح وقتی از مسیر پل سوخته میگذشتم با مورد جالبی برخوردم. میخواستم از یکی از کراچی ها میوه بخرم دو خانم از پهلویم میگذشتند پسری جوان با جسامت و هیکل نسبتا کلان و استایل مخصوص لندغران شهر در عقب خانم ها بود پرزه گفت هدف اش من بودم من ناشنیده و بی اعتنا سر کراچی دور خوردم خانم ها در جوابش چیزی گفتند لفظی درگیر شدند.

پسر تا یک جایی آنها را دنبال کرده دوباره برگشته بود وقتی پول میوه فروش را میدادم دوباره همان شخص را در مقابلم دیدم باز هم گپ میزد خیلی هم با جراات، متفاوت از سایر پرزه پران های کوچه و بازار، از چهره اش وحشت می بارید. دیدم که نمیرود گفتم صبر کن چند دقیقه بعد گپ میزنیم به بهانه تیلفونم را کشیدم، بعدا متوجه شدم که از سرک عبور کرد و رفت.

بعدا کراچی وان شروع به گپ زدن کرد گفت این شخص بنام حاجی عزیز مشهور است در همین منطقه از همه باج گیری میکند روزانه عاید اش بیشتر از بیست هزار افغانی است از دکان ها و مردمان غریب کار بزور پول میخواهد با ده ها خانم روزانه درگیر میشود حتی بعضی مواقع خانم ها را لت و کوب میکند. با شنیدن حرفهای میوه فروش به فکر گروپ زدنی مرتضی خرمی افتادم پیش خود گفتم خوب است گروپ زدنی همین لندغر ها را اول جمع کنند. این لندغر ها نه تنها باعث اذیت و آزار مردم میشوند بلکه واقعا لکه ننگ و بی غیرتی هستند.

زکیه فکرت یوسفی

>>>   چرا اینجا داستان نوشتید چرا به پولیس شکایت نکردید تا جلو همچو ملعونها گرفته شود.

>>>   شهر خربوزه نیست شهر بادکنک و تره است این خوب است که خود اقرار نمودی که لندغران شهر هستند این همه لندغران محقق خردوان هستند که از جانب وی حمایه می‌شوند به همین ترتیب شهر بادکنک بین لندغران محقق خردوان و لندغران پنچشیری تقسیم شده است وهمین سبب است که شهر را از خر بوزه به بادرنگ تبدیل نموده

>>>   این لندغران از مردم حق میگیرند و به مسئولین حق میپردازند
پولیس اینها را از من و تو بهتر می شناسد.
مردمان سر به راه کاری نکرده اند که به پولیس و حوزه حق دهند و پولیس هم وظیفه اش را به سرقفلی
گرفته است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است