در گذشته اگر پادشاهان و زمامداران خودکامه بودند یا مستبد، اگر لایق بودند یا نالایق، اگر خدمتگار بودند یا جنایتکار، اگر حاکم مشروع بودند یا زمامدارنامشروع، اگر از فلسفه و دانش سیاسی چیزی می دانستند یا بیسواد و جاهل بودند، کم از کم برای خود شان و وقار و اعتباری قایل بودند، درمیدان جنگ و در کاخ پادشاهی رسم و اعتباری و معیاری داشتند و در رسیدن بقدرت حداقل "ننگی" و "شرمی" برای خود داشتند.

اما حالا چه؟
فکر کنید هرکسی پس از این انتخابات افتضاح آمیز و شرم آور-که از لحاظ معیار انتخاباتی بخاطر عدم شرکت کمتر از بیست درصد واجدین شرایط در آن، فاقدمشروعیت است-برنده اعلام شود، و او هم باد به غب غب بیاندازد که من منتخب مردمم؟! زهی بیشرمی و بی ننگی! و مطمیین باشید که جز شر، هیچ خیری از او به کشور و مردم نخواهد رسید!
راه چاره این است که قبل از پذیرش مسوولیتی و انجام کاری، سر درگریبان برده و خود را سبک و سنگین کنیم که آیا اهلش هستیم یا نااهلیم!

شکور اخلاقی

>>>   این خو هنوز خوب است.
وای بحال کسانی که لویه جرگه با چند صد نفر دایر میکنند و خود را رییس جمهور میسازند،مثل داود خان.
یا شورای حل و عقد تشکیل میکنند و چهار نفر را دعوت میکنند و خود را دوباره رییس جمهور میکنند،مثل ربانی.
و یا شورای اهل خبره تشکیل میدهند و چند نفر را میخواهند و خود را امیر المومنین انتخاب میکنند،مثل ملا عمر.

>>>   این تقلب ها وخلاف کاری ها از روی مجبوری است وبه نفع کشور است ، بنام انتخابات نمیشود سرنوشت مردم وکشور را بدست دزد های شمالی داد،
پنجاه سال بعد که شرایط عادی شد جنگ سالار ودزد سالار از صحنه زدوده شدند آن موقع انتخابات شفاف وحقیقی برگذار میشود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است