ضرب المثل مشهور وطنی داریم:
"زورم به خر نمیرسد، میزنم به پالان خر..."!

بلی هموطن گرامی، وقتی حاکم یک کشور به بیماری کهنه و مزمن دچار بوده باشد، در اینصورت بدون هیچ نوع اگر و مگرها عملکرد حاکمیت بیمار، رژیم بیمار حاصلش تولد فرزند بیمار است و هرآنچه صورت میگیرد بیمارگونه است.
پسر کو ندارد نشان از پدر
تو بیگانه خوانش، مخوانش پسر

وقتی در صفحات فضایی مجازی میبنم تعداد دوستان ما به این پسر بچه خوردسال بخاطر سخنان کودکانه اش که گویا به شعور اکثر مردم افغانستان که در حقیقت هنوز نه خود را میشناسد و نه هم درکی از مردم و شعور دارد توهین و تحقیر نموده است حمله ور میشوند واقعآ متاثر میشوم.
آخر گناه این بچه گگ که از هیچ چیزی دنیا هنوز باخبر نیست چیست و چرا وی را ملامت مینمایید؟ بابا گفت، پسر گوش کرد...

درک جامعه برای چنین اطفال خوردسال خیابانی شباهت به این دارد که با طفل شیرخوار در مورد بمب اتم صحبت کنید...
مگر حاکمان این نظام و به اصطلاح بابایی های این طفل در طول بیست سال اخیر شب و روز من و شما را کمتر از این طفلک توهین کرده اند؟
وطنداران عزیز بیایید به حال بیاییم بقول معروف این معما را :" دردم از خدا گله ام از همسایه" را باید بدانیم ...

اگر این طفلک خوردسال فرزند بابایش است و نان خور این حاکمیت است و از ایشان اگر سهوی و یا خطایی صورت گرفته است مسوولیت اش به تربیه همین خانواده است که وی را تا اینجا و به این وضعیت رسانیده است هرچه آموخته است از همین خانواده درون نظام است. هرچه که کشت میکنید همان را برمیدارید و این تخمه همین رژیم است.
بنآ آدرس را به اشتباه نگیرید...!
یادداشت: دوستان جسارتم را بخاطر ضرب المثل فوق الذکر ببخشند.

عطا صفوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است