مهمترین پیام پایین بودن سطح مشارکت مردم در انتخابات، بی‌باوری آنان به رهبران، نامزدان و اصل دموکراسی بی‌ریشۀ وارداتی بود؛ پیامی که خود به روشنی، از شعورمندی سیاسی مردم محاکات می‌کرد و مُبیِّن این معنا بود/است که مردم «دست‌کم» نیستند، حتی اگر حاکمان و رهبران خودخواندۀ شان آنان را «دست‌کم» بگیرند.

اما این شعورمندی، زمانی اصیل و امیدبخش است که در تحولات پساانتخابات نیز امتداد یابد. خودداری از مشارکت در راهپیمایی‌هایی که سود سیاسی آن به حساب مهره‌های منفور و سلب اعتمادشده در انتخابات واریز می‌شود و هرگز برای خود مردم نیست، افق روشن و رهایی‌بخش تازه‌ای از گشایش سیاسی را فراروی آیندۀ کشور خواهد گشود.

مردم به خوبی می‌دانند که هرچه از ناامنی و بیکاری و فقر و فساد در پنج سال گذشته کشیده‌اند و پس از این نیز خواهند کشید، نتیجۀ دروغگویی و دغل‌بازی مدعیان مردم‌مداری در سطح مقامات دولتی و رهبران قومی است؛ چیزی که نقش و سهم هر دو دستۀ پیشتاز انتخاباتی و بانک‌های خالی رأی قومی را چندان برابر می‌نمایاند که نمی‌توان یکی را کم‌تر یا بیش‌تر از دیگری مسؤول تلخ‌کامی پنج‌سالۀ گذشتۀ مردم دانست.

«نه»گفتن به راهپیمایی‌های انتخاباتی یک دستۀ انتخاباتی، «آری»گفتن به دستۀ دیگر نیست، بلکه تکرار آگاهانه و شعورمندانۀ همان «نۀ» بزرگی است که مردم در ششم میزان، به همۀ دَدان و بدان و دُژخیمان سیاسی خود گفتند.

سید راحل موسوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است