قتالی در حالی به سمتِ معاون شورای امنیت برگزیده می‌ شود که اسماعیل خان ضمن نامشروع خواندن حکومت چشم امیدش به طرف طالبان است.

او یک روز مجیب الرحمن خطیب گازرگاه هرات را تشویق می کند تا حکومت موازی جهت اجرای حدودالله اعلان کند، یک روز با بچه‌ها و جوان‌ها عکس دسته‌جمعی می‌گیرد هر سال هم در دوم حمل سخن از بحران و انقلاب و براندازی می‌زند.

تمنا از موج‌ سواری های انتخابات استفاده کرد و خودی نشان داد ولی مشخص است که نه حوصله ی سیاسی دارد و نه هم اهل سیاست‌ ورزی است و میدان عمل‌. تجربه‌ ی چندین ساله‌ی اسپنتا برای همه روشن است او همچنان در کنار کرزی هرازگاهی چوبی بر حکومت می‌ زند و می‌ رود پشت کار و زندگی‌ اش.

اسماعیل خان اداره‌ی امور به رهبری قتالی را کودکستان گفته بود ولی پس از یکی دو سال رصد کردن رفتار این دو متوجه شدم آنچه ایشان گفته‌ اند برعکس است. اسماعیل خان که سال‌ های پایانی عمر خود را سپری می‌ کند پس از کنار گذاشته شدنش از حکومت (پس از کرزی) تا اکنون چماقی در دست دارد و بر فرق حکومت می‌ کوبد، دروازه‌ی طالبان را دق الباب می‌کند تا شاید در حضورِ آینده‌ی طالبان در قدرت سیاسی جایگاهی برای خود تعریف نماید.

از آن‌ طرف، قتالی در سال‌ های نخست سیاسیش می‌رود تا در مهمترین اداره‌ی حکومت برای آینده‌ اش برنامه‌ریزی کند. این نهاد حکومتی به رهبری محب اداره می‌ شود، محب از افراد نزدیک و مورد اعتماد غنی است او بارها امتحان خود را به غنی پس داده و توانسته از فیلتر‌های او جان سالم بدر برد. با بودن غنی، محب نقش برجسته‌ای در آینده‌ی سیاسی افغانستان خواهد داشت و به همین پیمانه این فرصت در اختیار قتالی قرار دارد تا در کنار محب خود را بیازماید.

به قول خبرنگارها، باید منتظر زمان بود تا دیده شود وضعیت دو چهره‌ی جوان سیاسی (قتالی و تمنا) و دو چهره‌ی کهنسال سیاسی (اسپنتا و اسماعیل خان) در اداره‌ی حکومت غنی (در صورت تداوم) چه خواهد شد.

رسول عبدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است