سخن جوبایدن در باره‌ی این‌که افغانستان یک کشور یک‌پارچه و یک ملت واحد نیست درست است، اما این هم نادرست نیست که در نبود یک‌پارچگی و روند ملت‌ واحد‌نبودن و نشدن ما تمام کشورهای دخیل در منازعه‌‌ی کشور ما از جمله‌ آمریکایی‌ها نیز سهیم اند. آنان، از انگلیس‌ها گرفته تا اتحاد جماهیر شوری پیشین، از جریان‌های سیاسیی پشتی‌بانی کردند و برای به قدرت‌رساندن آن‌‌ها کوشیدند که آن جریان‌ها و چهره‌های در اهرم قدرت به یک‌پارچگی و ملت‌ واحد‌شدن یا باور نداشتند یا می‌خواستند به سبک و شیوه‌ی خود شان ملت و حکومت بسازند؛ یعنی با تسلط و استیلای سیاسی_اجتماعی یک قوم، یک گروه و یک تفکر و تسلیم‌شدن بدون قید و شرط دیگران.

امروزه نیز جامعه‌ی جهانی، اروپا و آمریکا از چهره‌هایی در ستاد سیاسی کشور ما حمایت می‌کنند که آنان نیز به روند ملی ملت‌ واحد‌شدن و گوناگونی حقوقی و شهروندی یک ملت واحد باور ندارند و فقط به همان تجربه‌ی تلخ و ناکام گذشته می‌اندیشند. تجربه‌ی تسلط و انحصار قدرت و حاکمیت تک‌قومی بر اقوام دیگر؛ تجربه‌ی آمیخته با آزمندی قدرت و تشنه‌گی تباری.

جامعه‌ی جهانی و آمریکایی‌ها از یک‌سو می‌خواهند در کشور ما دموکراسی، آزادی بیان، انتخابات، حقوق زن و ارزش‌های نوین و پسین جهانی را نهادینه کنند و از سوی دیگر از مهره‌ها و جریان‌های سیاسیی حمایت می‌کنند که همه‌ی این روند‌ها را در عمل به چالش می‌کشد و باور ندارند.

آیا به جامعه‌ی حهانی و آمریکایی‌ها روشن نیست که حقیقت انتخاباتی ما چیست و کی‌ها روند انتخابات را با تخلف و تقلبات بی‌پیشینه و گسترده به چالش کشیده اند؟ آیا به آن‌ها آشکار نیست که کی‌ها انحصار قدرت می‌کنند و به پاک‌کاری قومی و سیاسی در نهادهای دولتی می‌پردازند؟ آیا برای آن‌ها معلوم نیست که کی‌ها و کدام حلقه‌ها در ساختار حکومت در پی امتیازطلبی تباری اند و به شهروندی درجه یک، درجه دو و درجه چند باورمند اند؟

پس با تمام این دلایل به این نتیجه می‌رسیم که دلیل بنیادی ملت‌ واحد‌نبودن و به یک‌پارچگی نرسیدن ما تنها ما نیستیم؛ بل کشورها و عواملی هم بودند و هستند که پای منافع شان در کشور ما دخیل است و همواره در مسایل سیاسی کشور ما مداخله می‌کنند و سخن فرجامین این‌که اشتباهات سیاسی دولت‌مردان آمریکا (در ۱۸ سال پسین، به ویژه پنج سال اخیر) در گزینش چهره‌ها، چرخاندن چرخ سیاسی کشور ما و مدیریت جنگ از دلایل عمده‌ی ملت‌واحد‌نشدن و نبود یک‌پارچگی ما است.
یک‌پارچگی با همدلی، مشارکت، برابری حقوق شهروندی و پذیرش یک‌دیگر به میان می‌آید نه با اکراه، تسلط، اجبار، حذف دیگران و امتیاز طلبی.

باور بامیک

>>>   نورالحق نیازی استاد ازسهم خارجی ها کسی چشم پوشی کرده نه می تواند ولی این رهبران خود خواسته ها در چندین دهه نه توانستند متحد شوندازاین به بعد هم نه خواهند توانست که این ملت چند پارچه را یکی کنند. روی هم رفته بایدن سیاست مدارست درست حرفیده.

>>>   آقای بانکی
ملت واحد یک جسم صحتمند و فعال و قوی است که هیچ میکروب بیرونی را یارای نفوذ در آن نیست.
وقتی ملت واحد وجود نداشته باشد یعنی یک جسم فرسوده و مریض و علیل که هر لحظه به هزاران میکروب را میتواند میز بانی کند.
و وطن من و تو بهترین میزبان این میکروب ها است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است