افغانستان کشور مجروح و خون آلود، که قلبش از اندر بودن، دولت دو سر و ملت در بدر به شدت شکسته و زخمی شده است،
کشوری که تاریخ نا گوار را در دل خود پرورش داده است از هیچ شرایطی دلخراشی بی نصیب نشد، از اندر بودن گرفته تا مطلقه، یتیمی، امباق داری و اندری، طعم هر یک را چشید و چوب هر کدام را جداگانه خورد.
صاحبان دو سر و ملت گوسفندی اش این کشور را یتیم و بی نوا کردند، شیرش را مکیدند، از خون و پوست و گوشت اش تغذیه شدند، آخر با لگد خیانت به دهنش کوبیدند، دنداهایش را خورد کردند؛
به عنوان زن دوم به عقد آمریکا در آمد و سال ها با طالبان امباق داری کرد، چوب های هر دو را خورد، بعد از چندین سال نبرد آمریکا نیز طلاقش داد و طلاق نامه را با شهادت ملا برادر، خلیلزاد و قطر به امضا رساند، بدون اجازه خودش طلاق نامه اش را به دستش داد. ظاهرا کینه امباق داری به قدری زیاد بوده که بعد از طلاق نیز طالبان امباق داری را رها نه، بلکه تشدید بخشیده. کبودی ها زخم ها و جراحت های امباق خشن اش زخم عمیقی بر پیکره اش وارد کرده است.
سیلی یتیمی را از مادر اندر های چون: ایران انگلیس، پاکستان، چین، قطر، و جامعه ملل سال ها است میخورد، یتیمی، های یتیمی، درد بی درمان یتیمی؛
اما، اوضاع مردم کشور اندر:

......................................
مردم خوش باور خوش افتخار و خوش عکس؛ چرندیات و دروغ های شاخدار را مقدس پنداشته حاضر به دادن جان شان نیز هستند،
با انداختن عکس کنار یک کلاه بردار دزد و یا زور مند احساس افتخار کرده به فضای مجازی نشر میکند که رفاقت دیرینه من و فلان شخص. بی خبر از این که با چه تلاش و عرق ریختنی خود را کنار فلان شخص جا کرده و عکس گرفته،
از چپلی نو گرفته تا لواشک و... را در فضای مجازی لایق نشر دانسته با دل خوشی بسیار احساس آرامش و سر بلندی را خواهان است.
اما...
کاش، میشد فیلم سازان و نگارنده گان واقعی و زبر دستی میداشتیم که اوضاع و احوال گذشته و جاری کشور و مردمش را نکته به نکته به تصویر می کشید، تا خوب متوجه میشدیم که عاشورای واقعی را ما داریم، در عاشورای امام حسین (ع)، علی اصغر شش ماهه شهید شد،
اما: ما شهید یک روزه داشتیم، زنان اهلبیت (ع ) در عاشورا فقط پیکر شهید جمع کرد و داغ عزیزانش را دید جگرش سوخت، اما این جا؛ زنان شهید شدن، اسیرشدن، برده شدن، داغ جوانان و کودکان را چشیدن و زنانی را در سنگر داشتیم که از روی ناچاری تفنگ برداشته در مقابل دشمن رو در رو جنگیدن، ما دخترانی داشتیم که لشکر بخاطر فتح قلعه اش درو تا دور قلعه را خندق حفر کرد و ما ها برای تسخیر قلعه دختران دندان ساییدن، اسارت واقعی را ما تجربه کردیم زنان ما گروه گروه به کشور های دیگر به فروش می رسیدن ودر بازار برده فروشی مردم فوج فوج به خریدارش می آمدن و هر کدام به قیمت ناچیزی زنان ما را می خریدند که تاریخ گواه چنین رویدادی کمتر است،
قدس اصلی این جا است؛

..................................
تازه عروس و تازه داماد اینجا به گلوله بسته شده و پرپر شد، جوانان و نو جونان اینجاه گروهی و تکی هدف تیر و تفنگ قرار گرفته خونش زمین را رنگین کرد، جوانان این جاه سیاه تر از سیاهی ذغال جز غاله شدن، طفل یک روزه این جاه زیر گلوله خونش ریخته شد، زن حامله در بستر زایمان این جاه شهید شدن.
پوک مغزان و سیاه دلان که دشمنی دیرینه با علم دارد جوانان را در پی علم انفجار دادن در ورزش گاه در مساجد در عروسی در مسافرت ودر هر کوچه و پس کوچه هدف کشتن قرار دادن، نسل علم و آینده را در نطفه خفه کردن،
کور کردن و لال کردن مردم به بهانه دین قانون دیموکراسی و آزادی اینجا است؛ مردم خوش باور در مقابل این چهار تا کلمه تاوان سختی را سالهاست متحمل میشود از ناموس گرفته تا سلب آزادی واقعی و دارایی فکری و مالی همه در آستانه نابودی قرارگرفتن، قرآن در اصل اینجا زیر پاه میشود، در حضور دها رسانه ملی و بین المللی قرآن را بر سر بالا کرده سوگند وفاداری و تعهد می بندن اما فردای همان روز وفا به عهد را زیر پا لگد مال میکنند،
کاش، فیلم سازان واقعی وجود میداشت، ستم ها و روز های سیاهی که گذشتند و میگذرد را به طور واقعی فیلم میساخت تا این ظلم و ستم های بی پایان را تاریخ در دل فراموشی اش نمی سپرد؛ کاش، نگارندگان واقعی وجود میداشت نکته به نکته ظلم ها و گوشه گوشه از اتفاقات خشن و ناگوار این سر زمین را کتابی بنام (مادر ظلم ها مینوشت)، این همه درد تا به کی...

خانه ویرانی واقعی این جاست، رهبرانش با دروغ های بسیار به چشم مردمش خاک میپاشد حرفهایش خلاف عمل هایش ثابت میشود مردم ساده لوح از روی ناچاری توجیه مثبت کرده به انتظار فردای بهتر سر به بالشت گذاشته شب را صبح میکند و باز هم صبح دیگرصدای مهیبی شنیده میشود و دود فضای شهر را سیاه و غمبار میکند. تلویزیون ها با اعلان که امروز بر اثر جنگ و انفجار در کجا و کجا چندین کشته و زخمی برجا گذاشت و در گیری نیز ادامه دارد...

روزی بدور از جنگ و بدور از خشونت برای مردم که از ابتدا با جنگ و گلوله قد کشیده میتواند بهشت واقعی باشد. رهبرانش سر کرسی و حذف همدیگر خروس جنگی دارد. پیرانش در کوچه ها با تحلیل اوضاع، چشم به انتظار سالم برگشتن فرزندان شان به خانه نشسته اند؛ جوانانش در فضای مجازی مصروف شکست عشقی و داستهای 4 تا رمان راس و دروغ است، زنانش مسابقه چشم هم چشمی دارد، معتادانش خیال پلو میزند که اگر دنیا را تسخیر کنم پاد شاه اش من هستم، و یا هم زیر لب زم زمه کنان دروازه ها را به منظور خیرات دق الباب میکند؛
کشور اندر...؛
کودکانش به انتظار فردای پر از امید خیال بافی کرده همگام با جنگ و خشونت قد میکشد و علاقه خاص به اسباب بازی جنگی دارند و یا هم خریطه کثیف و کهنه ای درپشت کرده، دست گدای اش دراز است. چشم، به دستان رهرو های خیابان دوخته اند به امید که دست به جیب کرده سکه پولی به دست دراز کرده اش بیندازد، چشمان غبار آلود این کودکان حاوی درد های فراوانی است با گردن کج که فریاد از بیچارگی و در ماندگی بسیار میزند، بزرگترین خواستش سیر شدن شکم شان است.
همه ما در یک کشتی سوراخ شده به دریایی بی سر ته و پر از امواج ها و توفان های عظیم شناور هستیم هر یک در گوشه ای مصروف شدیم به بازی های مورد پسند خود، اینکه چه کسی کشتی سوراخ شده را مرمت خواهی کرد، نمیدانیم،
قیام واقعی باید اینجا صورت بگیرد نه در عاشورای امام حسین ع که فقط راه برویش بستند، امام حسین ع قیام نکرد بخاطر دفاغ از جان و ناموس اش جنگید قیام یعنی در مقابل دشمن ایستاد شدن و حرکت کردن به سمت دشمن، اما قیام درین سر زمین که ظلم و بیچارگی تا حلق مردم رسیده است واجب تر از هر واجبی است، قیام در مقابل جهل و بیدار شدن.
ملت می بایست اصطاکاک اختلافات را تخفیف دهد. تا با خاص کردن ملت بودن شان توان بیشتری برای دسترسی به حقوق تلف شده شان ایجاد کند. اقدام قوم گرایی ما افغان ها برداشت عامیانه از قضیه است، که سال ها است بطور غیر مستقیم، محرومیت های اجتماعی و حقوقی و تعذیرات مالیاتی دریافت کرده ایم؛
با استناد تاریخی استنباط می کند که در همه عصر ها از پراگندگی و قوم گرایی، کشتن و کشته شدن جز ویرانی و بد بختی دیگر سودی نبردن،
قلمم، طاقت بیان بار غم های این سر زمین غربت و بی نوا را ندارد؛

میترا مسیحا

>>>   از زبان رادیو آزادی:
زنی می گفت: مه رفتم که یک دخترک بگیرم مگه همو پیره دار دروازه می گفت بچه دولک دهتر یک ونمی لک ، چی کنیم ما مردم غریب پول نداریم ،
بازهم خیلی بدنیست زمان عبدالرحمن به چند قران وچند مواشی می فروختند ،
جیف این مردم شزیف که درین سرزمین نفرین شده زندگی میکنند ،
مسیحای مرا از من بگوئید
که درد من دوا دارد ندارد ؟
ر

>>>   ببینید مشکل شما افغانستانیها به دست خودتان ایجاد شده وبه دست خودتان هم بایدبازشود
ولی فلسطین مشکلش را انگلیس و آمریکا درست کردند وقدس اشغال شده است آمریکا را برخی از خودتان به افغانستان دعوت کردید.چاره کار وحدت وتوجه به منافع ملی افغانستان است
محرم از ایران

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است