پس از هفته ها بن بست در مذاکرات قطر، اینک روشن است که این مذاکرات به این زودی ها به جایی نخواهد رسید. با در نظر گرفتن این واقعیت از یک طرف و تشدید و گسترش جنگ از طرف دیگر، سوالی که مطرح می شود این است که طرح و برنامه غنی و دوستانش چیست.

گرچند غنی و دوستانش دوست دارند در قدرت باقی بمانند، اما به نظر نمی رسد که آنها طرح و برنامه ای واقعبینانه برای مقاومت در مقابل فشار نظامی طالبان و یا فشار سیاسی پاکستان و دوستانش داشته باشند.

به نظر می رسد که اینها هنوز بر حسن نیت و کمک امریکایی ها (مخصوصا نظامیان امریکایی) تکیه دارند و معتقد نیستند که آنها تنهای شان بگذارند. در ضمن، آنها امیدوارند که برآیند انتخابات پیشرو به تغییر موضع امریکایی ها بیانجامد. در آینده نه چندان دور خواهیم دید که این یک امیدواری بی پایه است. تکیه بیش از حد اینها بر امریکایی ها و ناتو، یکی از دلایل مهم موقعیت دشوار فعلی شان است.

بزرگترین اشتباهی که غنی و دوستانش در رابطه به پروسه صلح انجام دادند، رهایی هزاران طالب در بدل هیچ بود. تسلیم شدن آنها به فشار امریکایی ها و دوستان داخلی خوشباور و یا همدل با طالبان، عملا به طالبان فهماند که آنها مجبور نیستند خواست های کابل را جدی بگیرند.

از طرفی، رهایی پنج هزار طالب عقده ای و آماده برای جنگیدن و مردن، صف طالبان را به شدت تقویت کرد، و پیامدهای آن را هر روز در اطراف کشور می بینیم. غنی و دوستانش طرح ندارند، اما هنوز امیدوارند. امیدوار به دلسوزی و حسن نیت خارجی ها!

عبدالله وطندار

>>>   زن های طالب همه بیوه خواهند شد و هرچه بچه مجرد شهر کابل است همه صاحب زن خواهند شد.
زن ملا هیبت نصیب ملای مسجد پل خشتی است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است