بدون تردید همانگونه که مردم ما در جبهات گوناگون جنگ به نیابت از دیگران برعلیه یکدیگر جنگیدند و می جنگند، در زمینهٔ تامین صلح احتمالی هم از صلاحیت چندانی برخوردار نیستند.

به گذشته های دور نرویم، همین مدت دوماه کم و زیاد تحولات سیاسی افغانستان با محوریت تلاش ها و‌گفتگوهای صلح را درنظر بگیرید، چه خطوط قرمز هایی که تغییر رنگ دادند، چه انقلابی گری هایی که مصلحت اندیشی پیشه کردند و چه باید هایی که به نه باید ها و بر عکس رقم خوردند.

همزمان با وعدهٔ اعطای کمک های جهانی در ژنو که روند گفتگوها در دوحه به بن بست خورده بود، جامعهٔ جهانی اعطای این کمک ها را مشروط به پیشرفت روند صلح و آشتی در افغانستان کرد و همینگونه اتحایهٔ اروپا و سفیر ایالات متحدهٔ امریکا از کند کاری داکتر عبدالله در تشکیل شورای مصالحه حرف زدند، حالا در دو سوی معادلهٔ ارگ و سپیدار شاهد حرکت های شتابزده و سمبولیک هستیم که گویی، برای جلب رضایت و کسب حمایت تیکه داران اصلی جنگ و صلح به مسابقه افتاده باشند.

یک طرف نشست مشترک برگزار می کند و با طرزالعمل ۲۱ مادهٔ خلاف موقف یک روز قبل خود موافقت نشان می دهد و طرف دیگر دست به برگزاری جلسه های سمبولیک و تعیینات بی سابقه برای پر کردن تشکیلاتی که فقط خود می فهمد می زند.
نتیجتا ًباید گفت که در این ملک عمل که بماند، حتی حرف زدن نیابتی است.

برنا صالحی

>>>   نه غنی آدم است و نه عبدالله،
اگر با چشم باز به این دو نگاه کنید این جنابان بیشتر از دو پا دارند .
جمعه جهانی بر این دو سوار اند.
گاهی که می ایستند ، در نا کجای شان چیزی نهند و به راه شان اندازند.
ز آدم در میان این جماعت
نیابی هیچ نشان هرچند که جوئی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است