طالبان دوباره به قدرت رسیدند؛ این برای جنبش های پناهندگان در داخل و خارج از افغانستان چه معنایی دارد؟
به دست گرفتن قدرت اخیر توسط طالبان درافغانستان، به احتمال زیاد طولانی ترین بحران پناهندگان در دوران معاصر، ابعاد جدیدی از رنج و بحران های سیاسی بشر را ایجاد کرده است.
بنیاد فرهنگی هینریش بل که نزدیک به حزب سبزهای المان میباشد، همواره میزبان شخصیت های سیاسی و فرهنگی افغانستان در المان بوده اینک در یک امار تحقیقاتی، تلفات جانی و مهاجر شدن افغانستانی ها از حدود سه دهه نوشته است، که بنده قسمتی از آنرا برای شما ترجمه نمودم.

آوارگی افغانستانی ها؛
حتی قبل از این وضعیت اضطراری کنونی، یکی از بزرگترین موج پناهندگان در جهان از افغانستان سرچشمه گرفت. این کشور بیش از چهار دهه است که درگیری خشونت آمیز بی وقفه ای را تجربه کرده است. بیش از 2.5 میلیون پناهنده افغانستانی در آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد ثبت شده اند. همچنین بیش از چهار میلیون مهاجر افغانستانی در سراسر جهان وجود دارد که فاقد مدارک هستند. 90 درصد مهاجران افغانستانی در پاکستان و ایران هستند.

در 16اوت 2021، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد توصیه ای مبنی بر ممنوعیت اخراج به افغانستان منتشرکرد و در آن خواستار تعلیق بازگشت اجباری اتباع افغانستانی به خارج از افغانستان از جمله آن دسته از پناهجویانی شد که درخواست آنها رد شده است.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد هنوز در صحنه فعال است، می گوید، فقط در داخل کشور، 2.9 میلیون آواره داخلی نیازمند کمک هستند. تنها از ژانویه 2021، 550 هزار نفر از آنها توسط یورش نظامی طالبان کشته شده اند.

از سال 2001 تاکنون بیش از 17400 نفر در افغانستان کشته شده اند که 69000 نفر از آنها افسران ارتش و پولیس افغانستان و بیش از 47000 غیرنظامی افغانستانی هستند. ۲۴۲۲ نفراز نیروهای ارتش آمریکا کشته شده اند.

طالبان از سال 2014 به طور پیوسته درحال پیشرفت بوده و منجر به افزایش تعداد کشته های افغان در حملات طالبان و حملات هوایی به رهبری آمریکا شده است.
"بحران" پناهجویان در اروپا از سال 2015، که افغانها پس از سوری ها بزرگترین گروه پناهجویان را تشکیل می دهند. منتقدان مدت ها است خواهان کنار گذاشتن این سیاست هستند.

پناهجویان افغانستانی که در آلمان با آنها کار کردند مدت ها است می ترسند که به افغانستان بازگردانده شوند. در حال حاضر اکثر کشورهای اروپایی برنامه های اخراج خود را حداقل درحال حاضر متوقف کرده اند. (به استثنای دولت اتریش تحت رهبری حزب مردم اتریش که به صحنه های وحشتناک کابل واکنش نشان داد و اعلام کرد که به منظور جلوگیری ازهجوم جدید پناهندگان به اروپا ، به اخراج افغان ها ادامه می دهد).

ترس از آمدن دوباره طالبان؛
افغانها هنوز شک دارند. سازمان ملل متحد هشدار خطر بیشتری را برای این کشور صادر کرده است. بسیاری می ترسند که چهره واقعی طالبان پس از تکمیل تخلیه خارجیان و افراد دارای تابعیت دوگانه و چند افغانستانی که خوش شانس بودند در لیست تخلیه قرار گرفتند خود را نشان دهد.

(درحالی که بیشتر افغانستان توسط طالبان اشغال شده است، گوشه هایی از پنجشیر در شمال پایتخت همچنان به مقاومت در برابر اسلام گرایان ادامه می دهد. درحال حاضر هیچ یک از هفت ولسوالی تحت کنترل طالبان نیست. اکنون کسانی که می خواهند با حاکمان جدید و قدیمی افغانستان بجنگند در آنجا جمع می شوند).

بسیاری قصد دارند با استفاده از مسیرهای مختلف برای خروج از کشور فرار کنند.
در آستانه حمله طالبان به کابل، من با مزمل، کارمند 38 ساله یک سازمان غیردولتی محلی، شوهر و پدر دو فرزند، که در شهر زندگی می کنند، تماس گرفتم. او گفت: "برای ما دعا کنید. به ویژه برای دخترانم. "اما اکنون... تنها کاری که می توانم انجام دهم این است که دعا کنم." چند روز بعد او همچنان در هراس بود. "ما نمی توانیم نفس بکشیم. من نمی توانم روی هیچ چیزی تمرکز کنم. ما انتظار بدترین را داریم.

محمود منجم زاده

>>>   سرمنشا همه نمشکلات شـرو فســــــاد است که از سال 71 تاحال مردم افغانستان از شر اینها رهائی نیافته اند

>>>   این ملیشه ها تحفه شوم همان 'مولی کراسی' است که به آن اعتماد داشتیم.
آتش خاوری

>>>   غرب و امریکا عامل اصلی به قدرت رسیدن طالبان هستند و باید عواقب موج مهاجرت را هم بپذیرند.

>>>   ما نمی توانیم نفس بکشیم؟؟؟؟؟؟

>>>   خداوند در قرآن کریم میفرماید:
انالله لا یحب الکاذبون.
یعنی خداوند کسانی را که دروغ میگویند،دوست ندارد.
حالا طالبان عفو عمومی اعلان کردند.
همین حالا کرزی که همراه یکصد و بیست هزار قوای امریکایی به افغانستان آمد و بیست سال امریکا بر علیه طالبان جنگیدند،در شهر کابل همراه داکتر عبدالله در خانه داکتر عبدالله یکجا زندگی میکنند و هیچکس آنها را غرض نگرفته است و مثل داکتر نجیب او را به دار نزدند.
پس افغان های دیگر را که بخاطر معاش و یک لقمه نان و امرار معیشت خود و فامیل خود با خارجی ها کار کردند،کی غرض میگیرد؟
همین دیروز رییس الوزرا طالبان اعلان کرد که هیچ طالب حق دخول در خانه های مردم را ندارد.
پس هیچکس آنها را غرض ندارد.
در همین ظرف یک ماه تا بحال چند مرتبه خانم ها در کابل و هرات برضد طالبان مظاهره کردند؟
آیا کسی آنها را گرفتار و زنجیر و زولانه کرده بندی کرده اند؟
معلومدار نی.
آنجه که واقعیت است این است که بخاطر فقر و بیکاری از چهل سال بدینسو افغان ها به خارج پناهنده میشوند تا رمینه تأمین معیشت خودرا فراهم کنند.
در زمان همین اشرف غنی،چقدر مردم از طریق ترکیه میخواستم به اروپا پناهنده شوند و چقدر آنها در دریا و بحر غرق شدند؟
آیا آنوقت هم از دست طالبان میگریختند؟
معلومدار نی.
اکثریت آنها از همین شهر کابل بودند و از همینجا قاجاقی به خارج میرفتند و در شهز کابل هیچ طالب وجود نداشت.
بنأ این گپ هایی که زندگی ما در خطر است و طالبان ما را بندی میکند و یا میکشد،همه غلط است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است