۱- حکومت همه شمول به معنای حضور همه مردم در تصمیم گیری های مختلف است که هم به صورت مستقیم، یا از طریق نمایندگان خود یا از طریق خود، خود را در تصمیم گیری های دولت و نظام شریک بدانند.

۲- حکومت همه شمول باید قانون محور باشد نیازمند ها چارچوب هارا منصفانه سنجش کند و مطابق قانون عمل کند که دارای سه رکن عمده باشد قوه قضاییه، قوه اجراییه و قوه مقننه که حکومت طالبان از این ها هیچ کدام را ندارد و بخصوص قوه قضاییه باید در تصمیم گیری ها آزاد باشد واما در حکومت موجود همچو چیز ها قطعا دیده نمیشود.

۳- یک حکومت باید مسوولیت پذیر باشد بحث مهم و اساسی دیگری در امر حکومتداری خوب همانا مسوولیت پذیری است که حکومت طالبان آنچه که انجام میدهد مسوولیت نمی پذیرند تا وقتی که حکومت خود را در مقابل مردم مسوول نداند کاری شده نمی تواند مردم گرسنه است رییس الوزرا میگوید که خدا شما را نان بدهد از دست ما کاری ساخته نیست بناً این حکومت مسوولیت پذیر هم نیست.

۴- حکومت همه شمول باید پاسخگو باشد پاسخ گفتن یک امر حیاتی مساله حکومت همه شمول است، نه تنها نهاد های دولتی بلکه بخش خصوصی و سازمان های اجتماعی همه در مقابل مردم در مقابل نظام باید پاسخگو باشد که همچو چیزی قطعا دیده نمیشود.

نتیجه گیری:
با توجه به آنچه که در مورد حکومت همه شمول عنوان شد امروز جامعه و شهروندان مشارکت علاوه بر معنای سنتی قرن ۲۱ اکنون معیار های جدیدی نیز سنجیده شده که مهمترین آن مشارکت مردم در مقابل فرهنگ، اقتصاد، سیاست، رفاه، قانون، برابری، مسوولیت پذیری، پاسخگوی، است که متاسفانه همچو چیزی در این حکومت وجود ندارد.
کارکرد های حکومت باید مثبت باشد و مردم از آن راضی باشند.

وقتی مردم خود را شامل حکومت بدانند و احساس کنند که حکومت از ما است در استحکام آن نیز تلاش میکنند.
کار زمانی موثر میباشد که مدیریت و تنظیم شود نه آن که از الف تا یا آخوند و ملا تمام مسوولیت ها را بدوش گرفته باشد.
به هر صورت آنچه را که نوشته ام باور دارم نه گوش شنوایی وجود دارد نه کسی می شنود...
ولی صدای بانگ آذان را به گوش کر چی میگویی؟

احمد سعیدی

>>>   جناب اقای احمد سعیدي!متاسفانه تاحال در افغانستان نفرین شده حکومت همه شمول نبوده بلکه حکومت زدوبند واتلافهای خاینانه برای چور وچپاول مردم فقیر وزحمت کش افغانستان درگذشته وتاحال موجود است.حکومت های جابر وظالم با شعار های عوام فریبانه دارای واموال منقول وغیر منقول شان راتصاحب گردیده و مملکت به هرج ومرج مبتلا گردیده اند.
ع.بلوچ‌ ازچخانسور

>>>   وقتی انتی بیوتیک تجویز میگردد باکتریا های بد و خوب هردو از بین میروند.
وقتی هم طالبان از کشور افغانستان جاروب شوند شاید هیچ ملایی جان سالم به در نبرد ، پس تا دیر نشده ملا های خوب کار امامت را در مساجد از خود کنند در غیر آن ملاهای شاغل در ادارات طالب گفته نابود میشوند.
ما گفتیم و باز کس گله نکند.

>>>   بلی هم وطن از اوغان چوپانی جنوبی چه عقل است
همان آدم کشی چپاوال دوزدی بچه بازی چرس کش در
مله عام توهین نیست صد در صد راست
وحا لا شدن طالیب صا حیب
اینها قاتلان ملت است
فرعونی ها آمدن شد بر ملت طالیب

>>>   حکومت همه شمول یعنی ، امیر المومنین پشتون ، باشد ، وزیر دفاع پشتون باشد ، وزیر خارجه پشتون باشد ، نخست وزیرش پشتون باشد ، از بالا گرفته تا پایین پشتون باشد، این یعنی همه شمول و مردمی،
حبیب الله یوسف ز

>>>   یک دولت باید اول قانون داشته باشد.
در افغانستان برای تنظیم قانون اساسی،طور عنعنوی لویه جرگه دایر میکند.
نمایندگان لویه جرگه طور نمایشی از طرف مردم،اما در حقیقت از طرف حاکم قدرت که قدرت را در دست دارد،انتخاب میشود.
در قانون اساسی درج میشود که یک ثلث اعضای مجلس سنا،طور انتصابی از طرف شاه و یا رییس جمهور و یا امیر و یا هر چیز دیگر که مینامید،انتصاب میشود.
کدام جای این کار دموکراسی است؟
بعد ازین که قانون اساسی ،بشمول قانون انتخابات پاس شد،کسی که در سر قدرت است،چند نفر را طور نمایشی، کاندیدای ریاست جمهوری و یا پادشاهی و یا امیری، معرفی میکند و عکس هایشان چاپ میشود و در دروازه و دکانهای مردم نصب میشود و میروند به طرف انتخابات.
بعد از ختم انتخابات، در عوضی که در محل انتخابات،رای ها شمارش شود و جدول برنده ها ترتیب شود و در دیوار مراکز انتخاباتی نصب شود،تا مردم ببینند، صندوق ها مهر و لاک میشوند و به مرکر انتقال داده میشوند و دوماه و یا سه ماه،صد ها نفر مشغول شمارش آرا میشوند و در آخر یا کسی که در قدرت است،رییس دولت میشود و اگر خارجی ها از نفری که در قدرت است،خوش شان نیاید و یا بنا بر دلیل های دیگر،دو نفر را پیروز انتخاباتمیدانند و حکومت اعتلافی برایشان تشکیل میکنند.
آیا در طول بیست سال گذشته در افغانستان،کدام انتخابات را دیدید که در آن تقلب صورت نگرفته باشد؟
افغانستان حالا به دموکراسی ضرورت ندارد. در طول بیست سال گذشته دموکراسی را دیدید که دولت ها در تمام عرصه ها،از سیاست گرفته تا اقتصاد و امنیت و سایر بخش ها ناکام بوده است.
حالا به یک دیکتاتوری ضرورت دارد که تمام سلاح ها جمع آوری شود و دیگر رهبران قومی سلاح و مهمات نداشته باشند و آهسته آهسته،کادر های مجرب در تمام عرصه ها،بدون در نظر گرفتن قومیت و دین و مذهب و سایر مشخصات تربیه شوند و امور مملکت را پیش ببرند و کشور را از فقر و گرسنگی و نا امنی،نجات دهند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است