بیش از دو سال و نیم می شود که طالبان به قدرت برگشتانده شدند. در این مدت، هیچ کشور دنیا، حاضر نیست ریسک به رسمیت شناختن این گروه را بپذیرد. حتی نزدیک ترین حامیان طالبان که سال ها برای این گروه، حمایت مالی، تسلیحاتی، عقیدتی و سیاسی، فراهم ساخته اند؛ حاضر نیستند ریسک کنند و طالبان را به رسمیت بشناسند. حال پرسش محوری این است که چرا طالبان، به رسمیت شناخته نمی شوند؟ در این مدت، ارتباط جهان با طالبان، بواسطه گزینه تعامل سیاسی، صورت گرفته و دنیا اگر نه به صورت رسمی ولی غیر رسمی، با طالبان ارتباط داشته است، اما جهان حاضر نیست، این گروه را منحیث یک دولت، به رسمیت بشناسد و شامل مراودات سیاسی معمول در عرف دیپلماتیک سازد.

نگارنده، دلایلی را اینجا منحیث احتمالات اصلی عدم به رسمیت شناسی طالبان از سوی جهان، شماره وار بیان می کنم.
اگر طالبان به رسمیت شناخته شوند، یک نظام حقوقی، مشروع و صاحب رای، نظر به قوانین بین الملل در معادلات منطقه ای، جهانی در کنار جهان شکل خواهد گرفت. این کار بار مسوولیت جهان را که از کارت طالبان استفاده ابزاری، سیاسی، اقتصادی و امنیتی می کند، افزایش خواهد داد؛

بحث منافع اقتصادی، سیاسی، امنیتی و ژیوپولیتیکی، ایجاب نمی کند تا کشور های جهان با به رسمیت شناختن حکومت چنین گروهی که ناقض عمده حقوق بشر است، با ارزش های مدرن در ستیز اشکار قرار دارد و تلاش می کند تا خود سری رادیکال را به یک عرف مبدل سازد، وجه رسمی به آن بدهند. لذا با سرپوش گذاشتن بر سر مساله ای حقوقی به رسمیت شناسی، منافع خود را از طریق تعامل با این گروه، تامین می کنند؛

از گروه طالبان در قدرت، یک تعداد زیادی از کشور ها، استفاده ابزاری کرده و آن را منحیث یک ابزار فشار امنیتی، سیاسی و اقتصادی، در مقابل همدیگر، بکار می برند. در چنین حالتی، نباید نشان داده شود که این گروه با داشتن روابط رسمی با عنصر (الف)، عنصر (ب) را آسیب می رساند. بنا مسوولیت به گروه غیر رسمی، نا مشروع و جدا از اصول و پرنسیب های حقوقی شناسایی می تواند، بهتر منافع این کشور ها را تامین کند؛

به رسمیت شناسی یک رژیم تروریست، مستلزم یک تعامل دوجانبه، حقوق ووجایب و مکلفیت های است که هیچ کشوری حاضر نیست، آن را به گروه طالبان بدهد. لذا به شکل غیر رسمی، طالبان عنصر سازنده در تعاملات سیاسی، اقتصادی و امنیتی، در منطقه باقی خواهند ماند، بدون اینکه مسوولیتی متوجه کشوری باشد؛

تا زمانیکه امریکا، پیشگام به رسمیت شناسی طالبان نشود، دیگران حاضر نیستند، مسوولیت بخرند و پاسخگو در برابر عملکرد های این گروه در سطوح بین المللی باشند. لذا حفظ وضع موجود عدم شناسایی یک گروۀ در قدرت در افغانستان، می تواند بصورت هدفمندانه، با اجندا های امنیتی و با سنجش های بخصوصی در این زمینه، انجام پذیرد؛

هر حادثه امنیتی که حتی حد اقلی ارتباطی با گروه های داشته باشند که در افغانستان تحت کنترول طالبان، پایگاه دارند، اتفاق بیفتد، رژیم به رسمیت شناخته شده ای طالبان، مسوول آن خواهد بود. در این صورت واکنش در برابر آن، مستلزم مراعات اصول و پرنسیب های بین المللی می باشد. بنا اگر گروهی نیابتی ای مانند طالبان که فاقد شناسایی بین المللی اند، با چنین حوادثی پیوند داشته باشند، اقدام عاجل در برابر آنها، سهل تر و کم هزینه تر است؛

گروه طالبان و حضور آنها در قدرت، یک برنامه امنیتی، یک پروژه استخباراتی و برای اجرای اهداف خاصی، می باشد. خصوصیت ماندن چنین گروه های نیابتی در قدرت، عبوری، مقطعی ای و تاکتیکی است و منحیث یک اصل توازن دهنده و یا برهم زننده ی معادلات امنیتی، سیاسی و اقتصادی، استفاده می شوند. به رسمیت شناسی، نشان از تضمین های درازمدت با قبول مسولیت را برای هردولتی به وجود می آورد که در این صورت به رسمیت شناختن طالبان، خلاف این برنامه خواهد بود؛

منطقه حاضر نیست، چنین گروهی را که منبع الهام افکار تروریستی و تندرویی است، به رسمیت بشناسد. اگر چنین کند، برای امنیت منطقه و احتمال اینکه سایر گروه های تروریستی، با الهام از نوع نظام طالبانی، دست به تحرکاتی بزنند که الهم بخش موجی از تروریسم به سطوح گسترده ی در منطقه باشد؛

همانطوریکه ایجاد گروه طالبان محصول کار چند کشور، عملکرد آن حاصل رقابت چند قدرت است؛ به رسمیت شناسی آن نیز موجب نزاع، رقابت و هم چشمی سیاسی خواهد بود. بنا به رسمیت شناسی طالبان یک روند مغلق، پیچیده و فوق العاده دشوار خواهد بود؛

حالا بعداز دوسال و نیم از به قدرت رسانیدن طالبان، کاملا هویدا است که طالبان دیگر، یک جریان مطلق بلامنازع، عنصر بدون بدیل و یک عامل مطلق نیست. شرایط دشوار بین المللی، رقابت قدرت های مختلف و ظهور عوامل تاثیر گذار بر وضعیت افغانستان، مساله به رسمیت شناسی طالبان را از صدر اجندا و دستور کار قدرت های که موجودیت این گروه را در قدرت، یک عنصر مهم برای تامین منافع خودشان می بینند، خارج ساخته است.

بنا طالبان کماکان یک عامل در قدرت باقی می مانند تا وضعیت و اجندا های سیاسی قدرت های بزرگ و منطقه، تحول یابد، میلیون ها دالر مخارج رژیم شان از جانب قدرت های بزرگ تامین می شود، واسطه ای خواهند بود برای تامین منافع اقتصادی منطقه و فرا منطقه (معادن، مسیر ترانزیتی، برق، بازار های اقتصادی) منافع سیاسی (چانه زنی در سطوح بین المللی (رقابت های فکری، ایدیولوژیکی، تلاش برای تامین اصول جدید در نظم قریب الوقوع بین المللی و کانون فکری تندروی در منطقه و منافع امنیتی (استفاده ابزاری از عنصر تندروی طالبان برای تطبیق اجنداهای امنیتی قدرت های منطقه و فرا منطقه) در سطوح مختلف سیاست بین الملل.

این گروه برای برهم زنی توازن امنیتی در سطح منطقه بواسطه اجنداهای فرا منطقه و ایجاد توازن امنیتی و جلوگیری از بی ثباتی از جانب منطقه استفاده خواهند شد. هیچ نیاز فوری برای به رسمیت شناسی این گروه از جانب جهان وجود ندارد.

عبدالناصر نورزاد

>>>   همو بچه های دسکو وبی ادب وبی هنر ریاست امنیت ناملی یا به اصطلاح مردم کمپنی خصوصی امنیتی پنشیر وردک تاکسی می گفت بالای چشمت ابروست فورا می کفت منم درامنیت هستم بر ایت راهی جورمیکنم( یعنی برایت دسیسه ئی می سازم)
این افراد بی تجربه وبی کفایت ونالایق حالا درکجا هستند ؟ آنها به غرض انتقام گیری شخصی دیگران را بنام طالب وترورست معرفی میکردند پانزده سال مرا بنام طالب وترورست تعقیب کردند وظلم کردند حالا که طالبان آمده اند تعد اد زیاد پنشیریها و وردک ها خود شان طالب بر آمدند نه من!
درتمام کشورهای همسایه ناکام ترین ونالایق ترین اداره کشفی همین دسکو های مغرور وبی هنر افغانستلان بودند چنانچه اشرف غنی ریاتس امنیت ناملی ولایت قندز را مکمل از وظایف شان سبکدوش ساخت
رئیس لشمک آخر شان میگوید : وقتی طالبان به پل محمود خان رسیدند من دروازه های خروجی ریاست رابستم تا پرسونل فرار نکنند !
اینست اداره استخباراتی مفسد تر ین حکومت جهان یابه قول مردم (حکومت دزد ها)
ر

>>>   پروسه به رسمیت شناختن امارت اسلامی افغانستان یک رونده چند ساله است و در حال طی شدن است . قبل اینکه رژیم فاسد کابل سقوط کند ما توافق کرده بودیم در این موضع. به مرور زمان اصلاحات زیادی در نظام اسلامی ما صورت خواهد گرفت در تمام زمینه ها .
حبیب الله یوسف زی

>>>   جهان اگر طالبان را به رسمیت بشناسد راه برای تمام گروه های تروریستی باز میشود که با الهام از طالبان در صدد کسب قدرت در کشور های خود شوند.
نگاه کنید به بلوچ های پاکستلن و ایران که بعد از حاکم شدن طالبان چقدر فعال شده اند.

>>>   آمریکا انگلیس اسرائیل .....دیگه در منطقه ما جای ندارند

>>>   کشور های منافق و شیطان صفت غربی در راس آن آمریکای شیطان بخواطر منافع خود کشور ما و منطقه را بخاک و خون و چپاولگری می‌کشاند.
شاه عالمی

>>>   در گذشته ها یک متل بود که میگفتند:
دور نرو که گرگ ترا میخورد و پیش نیا که بدم می آیی و خوش ندارم ترا.
دولت طالبان نیز برای امریکا چنین است.
از یک طرف امریکا نمیخواهد دولت طالبان را برسمیت بشناسد،زیرا بیست سال مکمل طالبان را منحیث گروه تروریستی که با القاعده همدست بوده است و مسبب حادثه یازدهم سپتامبر بوده است،قلمداد کرده و در مقابل آن مبارزه کرده است.
از طرف دیگر اگر با طالبان مراودت نداشته باشند و کمک های اقتصادی صورت نگیرد،باز امکان این میرود که مثل دهه نود قرن گذشته میلادی،جنگ های داخلی در افغانستان بمیان بیاید و دوباره افغانستان به مرکز گروه های تروریستی تبدیل شود.
بنأ جلسه دوحه ،بخاطر پشتیبانی مالی دولت طالبان از طرف جامعه بین المللی مطرح است که اگر احیاناً دونالد ترامپ دوباره رییس جمهور شود،امکانات قطع کمک های امریکا به دولت طالبان وجود دارد و در نتیجه افغانستان دوباره به مرکز تروریزم بین المللی تبدیل خواهد شد.
چنانچه موضوع کمک های جامعه بین المللی در بیست سال گذشته حکومت جمهوری نیز همیشه مطرح بوده است و هر چهارسال بعد یک کنفرانس بین المللی دایر میشد تا بودجه چهار ساله دولت جمهوری را از مراجع بین المللی جمع آوری و تصویب کنند.

>>>   جهان عملا طالبان را به رسمیت شناخته است اما آن را به زبان نمی آورد. راوابط دیپلوماتیک و کمک های همه جانبه به طابان جریان دارد. اگر با زبان هم به رسمیت بشناسند هیم کاره را در رابطه با طالبان انجام می دهند.ضرب المثلی را شنیده ایم که گفته اند نامش را نگیر خودش بیاور.

>>>   آمریکای های ....و انگلسی های ....تمام دنیا را چور چپاول کردند. قاره آفریقا را تمام معادن شان را دزدیدی کردند. این جنایتکاران غربی همین کار را در افغانستان می‌خواهند انجام دهند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است