مقدمه:
بیش از سه سال از تسلط طالبان بر افغانستان می‌گذرد و در این مدت، این گروه با اعمال سیاست‌های سختگیرانه و سرکوب‌گرانه، آزادی‌های مدنی و اجتماعی را محدود کرده است. طالبان در این دوره نه تنها مخالفان خود را بازداشت و شکنجه کرده‌، بلکه از روش‌های خشونت‌آمیز برای تحمیل ایدئولوژی خود و خاموش کردن صدای منتقدان استفاده کرده ‌است.
یافته‌ها نشان می‌دهد که در بازداشتگاه‌های ریاست‌های استخبارات طالبان در کابل و دیگر ولایت‌های افغانستان، ۳۱ نوع شکنجه به زندانیان اعمال می‌شود.
افغانستان اینترنشنال برای تهیه این گزارش با ۳۸ نفر از کسانی که از سوی استخبارات طالبان بازداشت و شکنجه شده‌اند گفتگو کرده است.
اسناد و مدارک رسمی ریاست عرایض اداره امور طالبان به‌عنوان یکی از منابع اصلی برای تهیه این گزارش استفاده شده است. برخی از بازداشت‌شدگان پس از رهایی، عرایض خود را به این اداره ارائه داده و اعلام کرده‌اند که بدون مدارک قانونی زندانی و شکنجه شده‌اند. تا کنون، ۱۲۱ نفر عرایض خود را به اداره امور طالبان ارائه داده و گفته‌اند که بدون ارتکاب جرم خاصی بازداشت و مورد شکنجه قرار گرفته‌اند.
اینترنشنال با ۹ زن و ۲۹ مردی مصاحبه کرده است که در طول سه سال توسط استخبارات مرکزی و ولایتی طالبان بازداشت شده و بین یک ماه تا ۲۶ ماه را در زندان‌های طالبان سپری کرده‌اند. از میان این بازداشت‌شدگان، ۱۸ نفر پس از یک ماه شکنجه در ولایت‌های مختلف به کابل منتقل شده و در آنجا دوباره تحت شکنجه قرار گرفته‌اند.
شش نفر از این زندانیان اعلام کرده‌اند که با ۱۶ نوع شکنجه مواجه بوده‌اند. ۱۹ نفر دیگر با ۹ نوع شکنجه و ۱۳ نفر دیگر نیز دو تا پنج نوع شکنجه را تجربه کرده‌اند.
از میان ۳۸ نفر از بازداشت‌شدگان، برخی در حین شکنجه نیاز به مداوا داشتند، اما طالبان تنها دو نفر را به شفاخانه منتقل کردند و سه نفر دیگر را در داخل ادارات استخباراتی درمان کرده‌اند.

اتهام بازداشت‌شدگان؛
بغاوت و سرپیچی از نظام طالبان؛
۱۶ نفر، شامل شش زن که به اتهام سرپیچی از نظام طالبان بازداشت شده بودند، از یک تا ۲۶ ماه را در بازداشتگاه‌های طالبان سپری کرده‌اند. این افراد متهم بودند که از نظام طالبان سرپیچی کرده و مردم را علیه این گروه «تحریک می‌کنند».
این افراد به اتهام فعالیت در رسانه‌های اجتماعی، اشتراک و سخنرانی در اجتماعات و گردهمایی‌های حضوری، گفتگو با رسانه‌ها، شرکت در نظرخواهی برخی نهادهای خارجی و تبلیغ علیه طالبان بازداشت شده بودند. از جمله این بازداشت‌شدگان، هشت نفر در کابل، سه نفر در پنجشیر، دو نفر در مزارشریف و یک نفر در ولایت خوست از سوی استخبارات طالبان بازداشت و شکنجه شده‌اند.

برقراری ارتباط با رسانه‌های خارجی؛
از میان ۳۶ زندانی، هفت نفر، شامل یک زن، به اتهام برقراری ارتباط با رسانه‌های خارجی از سوی طالبان زندانی شده‌اند. این افراد بین سه هفته تا چهار ماه را در زندان‌های استخبارات طالبان سپری کرده و تحت شکنجه‌های مختلف قرار گرفته‌اند.
از این هفت نفر، سه نفر در کابل، یک نفر در ننگرهار، یک نفر در پکتیا، یک نفر در پروان و یک نفر دیگر در استخبارات قندهار زندانی شده بودند.
در میان این بازداشت‌شدگان، چهار نفر به اتهام همکاری با افغانستان اینترنشنال و ارائه اطلاعات درباره منطقه‌شان به این رسانه مورد بازجویی قرار گرفته‌اند.

ارتباط با گروه «داعش»؛
در این جمع طالبان پنج نفر را به اتهام ارتباط با گروه داعش بازداشت کرده بودند که علاوه بر زندان‌های مرکزی استخبارات، در زندان‌های ولایتی نیز مورد شکنجه قرار گرفتند. این افراد از دو تا ۲۱ ماه را در زندان‌ها سپری کرده و تحت شکنجه قرار گرفته‌اند. آنها متهم بودند که در مناطق خود با گروه داعش همکاری کرده یا با گروه داعش-خراسان در ارتباط بوده‌اند.
این افراد، دو نفر در کابل، دو نفر در کنر و یک نفر دیگر در ولایت ننگرهار توسط استخبارات طالبان زندانی شده بودند.

ارتباط با «جبهه مقاومت» و «جبهه آزادی»؛
در میان این بازداشت‌شدگان، شش نفر به اتهام ارتباط با گروه‌های مخالف طالبان، شامل «جبهات مقاومت و آزادی»، بازداشت شده‌اند.
این افراد بین دو تا ۲۵ ماه در بازداشتگاه‌های استخبارات طالبان سپری کرده‌اند.
در میان آنها، دو زن، یک جوان ۱۷ساله و سه بزرگسال حضور دارند.
از بین این‌ها، یک نفر به اتهام همکاری با جبهه مقاومت و پنج نفر دیگر به اتهام همکاری با جبهه آزادی زندانی شده‌اند.
این افراد در کابل، پروان و پنجشیر از سوی استخبارات طالبان بازداشت و شکنجه شده‌اند.

اجرای وظیفه در ادارات امنیتی نظام پیشین؛
بر اساس گزارش‌های یوناما و سایر نهادهای جهانی، پس از تسلط دوباره طالبان، صدها نفر از کارمندان ادارات امنیتی نظام پیشین بازداشت و مورد شکنجه قرار گرفته‌اند.
اینترنشنال با چهار نفر از نظامیان پیشین صحبت کرده است که توسط استخبارات طالبان دستگیر و شکنجه شده‌اند. این چهار نفر از هشت تا ۱۹ ماه را در زندان‌های استخبارات طالبان سپری کرده و تحت شکنجه قرار گرفته‌اند.
این افراد به اتهام دست داشتن در قتل طالبان هنگام اجرای وظیفه متهم بودند، اما پس از بازجویی هیچ‌گونه مدرک و سندی مبنی بر دخالت آنها در قتل طالبان به دست نیامد. از میان این چهار نفر، دو نفر در قندوز، یک نفر در غزنی و یک نفر دیگر در ولایت لغمان بازداشت شده و سه نفر از آنها برای بازجویی بیشتر به کابل منتقل شده بودند.

زمان و مکان شکنجه؛
بر اساس گفتگوهای افغانستان اینترنشنال با افراد بازداشت‌شده، آنها در زمان‌های مختلف شکنجه شده‌اند، اما بسیاری از آنها در ساعات ۹ شب تا ۱ بامداد یا حتی تا نیمه‌های شب مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.
۲۵ نفر از این زندانیان اعلام کرده‌اند که بدون بازجویی مورد شکنجه قرار گرفته‌اند و ۱۱ نفر دیگر گفته‌اند که در حین بازجویی شکنجه شده‌اند.
۱۳ زندانی اظهار کرده‌اند که هر ۱۸ ساعت یکبار شکنجه شده‌اند و بقیه گفته‌اند که به‌طور متناوب و با وقفه‌های مشخص مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند. آنها گفته‌اند که در زمان شکنجه، سه تا نه نفر از طالبان موظف به انجام این شکنجه‌ها بوده‌اند.

انواع شکنجه؛
لت‌وکوب با چوب و خمچه
شماری از زندانیان گفته‌اند که در ریاست‌های استخبارات طالبان به‌طور مداوم با چوب مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند، به‌طوری‌که زخم‌های شدید در بدن آنها قابل مشاهده است. آنها گفته‌اند که در نواحی دست، پا، کمر و سورین مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.
در این نوع شکنجه، ابتدا خمچه‌های تازه درختان در آب گذاشته می‌شوند و سپس ده‌ها خمچه تر به‌طور هم‌زمان جمع‌آوری شده و هنگام بازجویی، زندانیان با این خمچه‌ها ضرب و شتم می‌شوند.

فرو کردن سر و بدن در آب سرد؛
در این نوع شکنجه، زندانیان را در آب سرد غرق می‌کنند تا درد شدید، نفس‌تنگی و سرما را احساس کنند. به گفته زندانیان، یک نفر را در بیرل آب سرد ایستاده قرار می‌دهند و سر و صورتش را در آب فرو می‌برند تا زمانی که توان زنده ماندن را داشته باشد. سه نفر از زندانیان گفته‌اند که در حین این شکنجه بیهوش شده و پس از به هوش آمدن دوباره مورد شکنجه قرار گرفته‌اند.

دادن شوک‌ برقی
در برخی موارد، به اعضای بدن زندانیان شوک‌های برقی وارد می‌شود که موجب درد شدید و در برخی موارد فلج شدن اندام‌ها می‌گردد.
به گفته زندانیان، شوک‌های برقی معمولاً در نواحی شانه‌ها، ران‌ها، پشت، و انگشتان بزرگ پا اعمال می‌شود که منجر به ناراحتی شدید و مشکلات ذهنی می‌شود.
یک زن زندانی، در این مصاحبه گفته است که در هنگام دریافت شوک برقی بیهوش شده و عادت ماهانه‌اش زودتر از موعد آغاز شد.

ضربه زدن به بجولک پاها؛
در این نوع شکنجه، زندانیان با چوب به بجولک پاهایشان ضربه می‌خورند که منجر به درد شدید، خونریزی و آسیب به بافت‌های کف پا می‌شود. این شکنجه یکی از روش‌های رایج است که به ۳۸ زندانی اعمال شده. طالبان این شکنجه را «پایه کاری» می‌نامند.

وارد کردن فشار به اندام تناسلی؛
در این نوع شکنجه، فشار به اندام تناسلی زندانیان وارد می‌شود که علاوه بر درد جسمی، فشار روانی زیادی نیز به همراه دارد. از میان ۳۸ زندانی، دو نفر گفته‌اند که بازجویان طالبان هنگام پرسش‌ها به آلت تناسلی آن‌ها فشار وارد کرده‌ و تهدید کرده‌اند که در صورت عدم پاسخگویی به سوالات، فشار بیشتری اعمال خواهد شد.

بستن وزنه به آلت جنسی؛
در این نوع شکنجه، به آلت تناسلی زندانیان وزنه سنگینی نصب می‌شود که موجب درد شدید و ضعیف شدن اندام‌ها شده و احساس شرم برای زندانی ایجاد می‌کند.
از میان ۳۸ زندانی که با آن‌ها گفتگو شده است، سه نفر گفته‌اند که هنگام بازجویی برهنه شده و وزنه سنگینی به آلت تناسلی آن‌ها نصب شده بود. این افراد اظهار داشتند که در حین شکنجه، به اتهاماتی که مرتکب نشده بودند اعتراف کردند، اما بعداً به قاضی طالبان گفتند که این اعترافات تحت فشار ناشی از نصب وزنه به آلت تناسلی آنها گرفته شده بود.

شنواندن صداهای بلند و دلخراش؛
صداهای بلند و آزاردهنده به زندانیان پخش می‌شود که این کار باعث ایجاد فشار روانی و عصبی بر آنان می‌شود. از میان ۳۸ زندانی که افغانستان اینترنشنال با آنها گفتگو کرده است، هفت نفر گفته‌اند که صدای بلند و خشن در اتاق‌هایشان پخش می‌شد که این خود نوعی شکنجه روانی بود و مانع از خوابیدن آنان می‌شد.

اجبار به بی‌خوابی طولانی‌مدت؛
در این نوع شکنجه، زندانیان به طور مداوم از خواب محروم می‌شوند که این امر باعث کاهش توان ذهنی و جسمی آنان می‌شود. ۱۷ نفر از زندانیان تأیید کرده‌اند که به صورت پیوسته از خواب محروم شده‌اند. هنگامی که آنان به خواب می‌رفتند، یا با قنداق کلاشینکوف یا با ریختن آب سرد به اجبار بیدار می‌شدند. این بی‌خوابی بین ۲۴ تا ۷۲ ساعت برای آنان ادامه می‌یافت.

فرو کردن سر در آب گرم؛
در این نوع شکنجه، بخشی از بدن زندانیان در آب گرم غوطه‌ور می‌شود، که باعث سوختگی پوست و درد شدید می‌شود. یکی از زندانیان تأیید کرده است که دو بار آب گرم روی کمرش ریخته شده و یکبار چای داغ به صورتش پاشیده شده است. این زندانی که یک نظامی پیشین است می‌گوید بازجو به او هشدار داده بود که اگر اتهام قتل طالبان را در زمان مأموریتش نپذیرد، آب جوش به صورتش پاشیده می‌شود.

پیچاندن سر در پلاستیک برای بستن راه تنفس
در این نوع شکنجه، به طور موقت آکسیجن زندانی محدود می‌شود. برای این کار، از یک خریطه پلاستیکی استفاده می‌شود تا هوا را مسدود کند. این کار ضمن بند شدن مجرای تنفسی باعث ترس و هراس فرد می‌شود.
گفته شده است که یکی از زندانیان در حین این شکنجه بیهوش شد و پس از آن، تحت فشار طالبان اعتراف کرد.

کشیدن ناخن‌ها؛
در این نوع شکنجه، ناخن‌های دست و پا به‌صورت اجباری کشیده می‌شوند که باعث درد شدید و خونریزی می‌گردد. دو نفر از زندانیان تأیید کرده‌اند که در جریان شکنجه، ناخن‌هایشان شکسته یا کشیده شده است. آن‌ها گفته‌اند که این نوع شکنجه نسبت به سایر موارد، بسیار دردناک و تهدیدآمیزتر بوده است.
یکی از این زندانیان بیان کرده که هنگام محاکمه، ناخن‌های کشیده‌شده خود را به قاضی طالبان نشان داده است. اما قاضی در پاسخ به او گفته است: «شما ما را می‌کشتید، ما هم حق داریم ناخن‌هایتان را بکشیم.»

فشار دادن زبان و گوش‌ها توسط انبُر؛
در این نوع شکنجه، زبان و گوش‌های زندانیان با استفاده از پلاس (انبر) محکم گرفته شده و به آن‌ها فشار وارد می‌شود که باعث ایجاد درد شدید می‌گردد.
یکی از زندانیان تأیید کرده است که علاوه بر سایر انواع شکنجه، گوش‌ها و زبانش با انبر تحت فشار قرار گرفته‌ و او از این ناحیه درد شدیدی را تحمل کرده است.

آویزان کردن از دست ها و پاها؛
در این نوع شکنجه زندانیان از دست‌ها آویزان می‌شوند که سبب درد در ناحیه دست و شانه‌ها می‌شود.
این شکنجه در زندان‌های استخبارات طالبان معمول بوده و نام آنرا «جرگوتی» گذاشته‌اند.
۲۱ تن از زندانیان پذیرفته‌اند که از دست‌های شان آویزان شده‌اند و توسط چوب و خمچه به کمر، سینه، سورین و شکم شان لت و کوب شده‌اند.
همچنین زندانیان از پاها به‌صورت سرچپه آویزان می‌شوند که این وضعیت باعث افزایش فشار خون در سر و ایجاد درد شدید در سر، دست‌ها، پاها و دیگر اعضای بدن می‌شود.
این نوع شکنجه در ریاست استخبارات طالبان تقریباً رایج است و اغلب همزمان با سایر انواع شکنجه‌ها اجرا می‌شود.
۱۷ تن از این زندانیان پذیرفته اند که هنگام بازداشت از پاها آویزان شده‌اند و با چوب و خمچه مورد لت و کوب قرار گرفته اند.

اجبار به نوشیدن آب بیش از حد تحمل؛
دو نفر از این زندانیان تأیید کرده‌اند که پس از آویزان شدن، در دهان‌شان به‌طور اجباری آب ریخته شده و وادار شده‌اند آن را بنوشند. در غیر این صورت، با چوب مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند. در این نوع شکنجه، نوشیدن بیش‌ازحد آب باعث می‌شد که آب از مجرای بینی به بیرون برگردد و فرد محکوم درد شدید را تجربه کند.

بستن زندانی در قفس کوچک؛
در این نوع شکنجه، زندانیان در قفسی کوچک نگهداری می‌شدند که حرکت آنها به‌شدت محدود شود. این وضعیت باعث ایجاد احساس ترس، دلهره، درد در اندام‌ها، و افزایش فشار روانی می‌شد.
یکی از زندانیان اظهار داشته که در جریان بازجویی به مدت ۳۲ ساعت داخل یک قفس کوچک زندانی شده بود، به‌گونه‌ای که نه می‌توانست بخوابد و نه ایستاده بماند.

نگهداری طولانی‌مدت در تاریکی؛
در این نوع شکنجه، زندانیان برای مدت طولانی در یک اتاق کاملاً تاریک نگهداری می‌شوند تا در انزوا تحت فشارهای روانی قرار گیرند.
۲۹ نفر از این زندانیان تأیید کرده‌اند که در زندان‌های طالبان در چنین اتاق‌های تاریکی نگهداری شده‌اند، به‌طوری‌که حتی قادر به دیدن اجسام در فاصله یک‌متری خود نبوده‌اند.
پنج نفر از این زندانیان اظهار داشته‌اند که در اتاق‌های تاریک، صداهای مهیبی به گوش می‌رسید که باعث ناراحتی شدید ذهنی و روانی آن‌ها می‌شد.

قطع آب؛
در این نوع شکنجه، آب زندانیان به‌طور عمدی قطع می‌شود که باعث تشنگی شدید و ایجاد مشکلات بهداشتی می‌گردد. این روش شکنجه در بازداشتگاه‌های طالبان بسیار رایج است و گاهی اوقات برای مدت طولانی اجرا می‌شود.
۱۴ نفر از این زندانیان گفته‌اند که بین سه تا ۱۲ ساعت از دسترسی به آب محروم بوده‌اند و در این مدت ناچار به فریاد زدن و التماس برای آب شده‌اند.

فشار بیش از حد به نوک سینه زنان؛
در این نوع نادر شکنجه، نوک پستان زنان به‌طور عمدی مالش داده می‌شود که منجر به درد شدید و ایجاد ناراحتی روانی می‌گردد.
دو زن که در زندان طالبان در کابل زندانی بوده‌اند، تأیید کرده‌اند که هنگام بازجویی، طالبان زن، نوک پستان‌هایشان را به‌شدت مالش می‌دادند.
این زنان گفته‌اند که در حین بازجویی، روی چوکی‌ها محکم بسته می‌شدند و سپس در حضور مردان طالبان، این عمل به‌صورت خشن و آزاردهنده انجام می‌شد.
یک زن بازداشت‌شده اظهار داشته است که در جریان بازجویی، بارها با لفظ «فاحشه» مورد خطاب قرار گرفته و تهدید شده است که اگر به اتهامات وارده اعتراف نکند، شش طالب به‌طور همزمان به او تجاوز خواهند کرد.

بستن زنان از مو؛
در این نوع شکنجه، موهای زنان از چوتی به‌صورت محکم بسته می‌شود که منجر به سردرد شدید و در نهایت کنده شدن موهایشان می‌گردد.
یک زن بازداشت‌شده گفته است که او را به یک چوکی محکم بسته بودند و سپس وزنه‌ای سنگین به موهایش آویزان کردند، که باعث ایجاد درد شدید شد.
زن دیگری نیز اظهار داشته که طالبان از موهایش گرفته و او را روی زمین کشانده‌اند که موجب درد و آسیب جدی شده است.

قرار دادن پایپ آب در دهان؛
در این نوع شکنجه، پایپ آب را به اجباردر دهان زندانی قرار می‌دهند تا باعث بسته شدن معده و احساس تنگی نفس در شخص شود.
هشت نفر از این زندانیان تأیید کردند که پایپ آب در دهان‌شان قرار داده شده و مجبور به نوشیدن آب شدند. سه تن از آن‌ها گفته‌اند که ابتدا از پاها آویزان شده و سپس پایپ آب در دهان‌شان قرار داده شده و به‌طور جبری آب به آن‌ها خورانده شده است. نمونه‌هایی از این شکنجه تنها در ریاست عمومی استخبارات کابل مشاهده شده است.

اجبار به ایستادن برای مدت طولانی؛
در این نوع شکنجه، زندانیان برای مدت طولانی در حالت ایستاده قرار می‌گیرند و از آن‌ها خواسته می‌شود که هیچ‌گاه ننشینند. این وضعیت باعث درد شدید و خستگی می‌شود.
۲۷ تن از این زندانیان تأیید کردند که از شش تا ۲۳ ساعت مجبور به ایستادن بودند و اجازه نداشتند که نه بنشینند و نه بخوابند. این شکنجه در اداره استخبارات طالبان یک شکنجه معمولی بوده و به‌عنوان شکنجه «دیوالی» شناخته می‌شود.

فرو کردن آهن در مقعد؛
این نوع شکنجه یکی از شکنجه‌های نادر است که در آن میل تفنگ یا جسم آهنی به مقعد زندانی وارد می‌شود که باعث درد شدید، خونریزی و عوارض جانبی زیاد می‌گردد.
از میان ۳۶ زندانی، تنها یک نفر که از شهر مزارشریف است، گفته است که در زمان بازجویی به مقعدش میل تفنگ وارد کرده‌اند. او اظهار داشته که هنوز تحت درمان پزشکی قرار دارد و شکایت خود را به اداره امور طالبان ارائه کرده است. این زندانی افزود که پس از بازجویی‌های متعدد، طالبان نتواسته‌اند هیچ مدرکی علیه او پیدا کنند.

محدودیت غذایی به عنوان شکنجه؛
این نوع شکنجه در بسیاری از زندان‌های طالبان رایج است. به زندانیان غذا به مقدار بسیار کم داده می‌شود تا مقاومت جسمی آنان کاهش یابد و احساس گرسنگی کنند. تمامی زندانیان تأیید کرده‌اند که در طول مدت بازداشت، از غذای کافی برخوردار نبوده‌اند. زمانی که آنان درخواست غذای بیشتر می‌کردند، با الفاظ توهین‌آمیز مواجه می‌شدند و حتی گفته می‌شد: «این‌جا خانه‌ی پدرت نیست.»

داغ کردن با سیخ داغ؛
در زندان‌های طالبان، برخی از زندانیان را با استفاده از سیخ داغ، مخصوصاً در نواحی حساس بدن مانند میان انگشتان دست و کمر، داغ می‌کردند. این شکنجه باعث سوختن پوست و باقی ماندن نشانه‌های دائمی بر بدن می‌شود. از میان ۳۶ زندانی، یک نفر گزارش داده که در هنگام بازجویی، میان انگشتان دستش با سیخ داغ شده بود.

نشاندن در آفتاب سوزان در فصل گرما؛
در این نوع شکنجه، زندانیان در روزهای گرم تابستان در آفتاب سوزان قرار می‌گیرند که باعث تشنگی شدید و سوختن پوست بدن می‌شود. سه تن از زندانیان تایید کردند که در زیر آفتاب سوزان ولایت‌های ننگرهار و قندهار، در روزهای گرم تابستان تمام روز را بدون آب و بدون هیچ سایه‌ای گذرانده‌اند. یکی از این زندانیان گفت که در گرمای شدید قندهار از هوش رفته و پس از آن آب به صورتش پاشیده‌اند تا به هوش آمده.

نشاندن زیر آسمان کبود در فصل سرما؛
در این نوع شکنجه، زندانیان در هوای سرد برهنه می‌شوند که باعث سردی شدید بدن و ایجاد بیماری‌های خطرناک می‌گردد. یکی از زندانیان گفت که در ولایت پنجشیر هیچ گونه لوازم گرمایی در اختیار او قرار نداشت. او بیان کرد که ساعت یک شب پیراهنش را از او گرفته و مجبور شد در سردی شدید، در صحن اداره استخبارات برهنه ایستاده بماند.

برهنه کردن و تحقیر؛
در این نوع شکنجه، لباس زندانیان از تن آنها درآورده می‌شود و مورد توهین و تحقیر قرار می‌گیرند که باعث هتک حرمت آنان می‌گردد. طالبان از این شکنجه برای گرفتن ویدیو از زندانیان استفاده می‌کنند. یک زن و یک جوان ۱۷ ساله تأیید کرده‌اند که در زندان طالبان برهنه شده و به مدت یک ساعت برهنه نشسته بودند، در حالی که دو نفر با موبایل از آنان فیلم‌برداری کرده‌اند.

تهدید خانواده‌ها و خویشاوندان؛
در این نوع شکنجه، به خانواده‌ها و خویشاوندان زندانیان تهدید می‌شود که در صورت عدم همکاری یا اعتراف، آنها نیز ممکن است بازداشت شوند. این تهدیدها باعث وارد آمدن فشار روانی شدید به زندانیان می‌شود. این روش یکی از شیوه‌های رایج شکنجه در استخبارات طالبان است که به تمامی زندانیان اعمال می‌شود.
طالبان به زندانیان تهدید می‌کنند که اگر به خواسته‌های آنان اعتراف نکنند، اعضای خانواده‌شان کشته خواهند شد یا همه آنها به زندان خواهند افتاد.
از بین ۳۶ نفر از زندانیانی که با آنان مصاحبه شده تمام تایید کرده‌اند که طالبان آنها را تهدید کرده‌اند و گفته‌اند که اعضای خانواده‌شان به طرز مرموزی از بین خواهند رفت.

بستن چشم‌ها؛
در این نوع شکنجه، چشم‌های زندانیان بسته می‌شود که احساس ترس و گیجی در آنها ایجاد می‌کند. این شیوه یکی از شکنجه‌های رایج طالبان است که به اکثر زندانیان اعمال می‌شود. ۲۵ نفر از زندانیان گفته‌اند که چشمانشان از ۶ تا ۲۰ ساعت بسته شده و در این مدت به طور مداوم تهدید به مرگ می‌شدند.

اجبار به خوردن داروهای تهوع‌آور؛
در این نوع شکنجه، به زندانیان داروهایی داده می‌شود که موجب دل‌درد و تهوع می‌گردد. این شکنجه در زندان‌های طالبان چندان رایج نیست، اما یکی از زندانیان به ما گفته است که به‌طور جبری دارویی به او خورانده شد که پس از آن دچار دل‌درد شدید و دلبدی گشته و در نهایت بیهوش شد.

بستن دست‌ها از پشت و بستن دست راست و پای چپ، سپس خواباندن بر سینه؛
در این نوع شکنجه، زندانیان به‌طور خاص دست‌ها و پاهایشان از پشت و پیش بسته می‌شود که این وضعیت باعث درد شدید در بدنشان می‌گردد. این شکنجه در زندان‌های طالبان تقریباً شایع است و طالبان آن را «مهمانی هلیکوپتر» می‌نامند. ۱۱ تن از زندانیان تأیید کرده‌اند که هنگام بازداشت، به همین شیوه بسته شده و ساعت‌ها در این وضعیت نگه داشته شده‌اند.

نگرانی سازمان‌های بین‌المللی؛
ریچارد بنت، گزارشگر ویژه بخش حقوق بشر سازمان ملل، در آخرین گزارش خود در ماه عقرب، ۱۴۰۳ هجری خورشیدی اظهار کرده است که برخی منابع معتبر از زندان‌های طالبان شواهدی در مورد «آزار و تجاوز جنسی» زنان ارائه کرده‌اند.
آقای بنت تأکید کرده که این اسناد و مدارک نشان می‌دهند که زنان به بهانه عدم رعایت حجاب «نامناسب» زندانی شده و در آنجا مورد «آزار و تجاوز جنسی» قرار گرفته‌اند.
در گزارش آمده است: «طالبان یک سیستم مبتنی بر تبعیض جنسیتی، سرکوب، بی‌احترامی به کرامت انسانی و حذف زنان و دختران را تحمیل و اجرا می‌کنند که در تضاد با تعهدات بین‌المللی افغانستان است.»
پیش‌تر وزارت خارجه امریکا اعلام کرده بود که در زندان‌های سه ولایت شمالی، از جمله ۹۰ زن، ۱۶ تن از آنها پس از تجاوز جنسی طالبان باردار شده‌اند.
در پی این گزارش، سازمان ملل اعلام کرده بود که تحقیقات درباره تجاوز جنسی به زنان در زندان‌های طالبان را آغاز خواهد کرد.
آقای بنت به تاریخ ۱۱ عقرب سال جاری در گزارشی که در اجلاس عمومی سازمان ملل ارائه کرد، بر این موضوع تأکید کرد. یکی از قربانیان به گزارشگر ویژه سازمان ملل گفته است: «من هنگام بازجویی لت و کوب شدم، سرم را به دیوار کوبیدند و سرم شکست. یکی از آنها لباس مرا پاره کرد و به قسمت‌های خاص بدنم نگاه کرده و آن را لمس کردند.»
در این گزارش همچنین آمده است که «معلومات به‌دست‌آمده از منابع معتبر نشان می‌دهد که در این زندان‌ها بر زنان تجاوز جنسی صورت گرفته و آنها تحت شکنجه قرار گرفته‌اند.»

نقض صریح تعهدات بین‌المللی افغانستان؛
یافته‌های ما نشان می‌دهد که طالبان در زندان‌ها با شکنجه‌های روانی نیز متهمان را تعذیب می‌کند. به‌ویژه اجبار به بی‌خوابی طولانی‌مدت، پخش صداهای بلند و نگهداری در تاریکی کامل، یا تهدید به آزار و اذیت خانواده‌ها، شکنجه‌های روانی هستند که اثرات بلندمدتی بر روی روحیه و سلامت روانی افراد دارند. این جنبه از شکنجه‌ها کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما قربانیان گواهی دادند که شکنجه جسمی تنها بخش کوچکی از آزارهایی است که زندانیان تجربه می‌کنند.
در این گزارش، ۳۱ نوع شکنجه فیزیکی و روانی مستند شده است. تنوع این شکنجه‌ها به وضوح نشان‌دهنده شدت و گستردگی اقدامات ناعادلانه است. برخی از شکنجه‌ها نظیر وارد کردن فشار به اندام‌های تناسلی و فرو کردن جسم داغ یا آهنی به بدن افراد، چنان سطحی از خشونت را نشان می‌دهند که به وضوح در تضاد با حقوق بشر و استانداردهای بین‌المللی است.
شکنجه متهمان در زندان‌ها توسط طالبان مطابق با کنوانسیون منع شکنجه (CAT) و اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR) نقض شدید حقوق بشر است. این گزارش نه تنها از جنایات انسانی حکایت دارد، بلکه نشان‌دهنده بی‌اعتنایی به تعهدات بین‌المللی افغانستان نیز می‌باشد.

کنوانسیون منع شکنجه (CAT)؛
کنوانسیون منع شکنجه و دیگر رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (CAT) به‌طور خاص بر لزوم جلوگیری و مجازات شکنجه تأکید دارد. افغانستان از جمله کشورهای امضا کننده این کنوانسیون است و طبق ماده ۲ آن، دولت‌ها ملزم به اتخاذ تدابیر مؤثر برای پیشگیری از شکنجه و سایر رفتارهای غیرانسانی هستند.
طبق گزارش افغانستان اینترنشنال، ۳۱ نوع شکنجه در زندان‌های طالبان به‌طور سیستماتیک انجام می‌شود که شامل ضرب و شتم با چوب و خمچه، فرو کردن سر و بدن در آب سرد، شوک برقی، فشار به اندام‌های تناسلی، شکنجه‌های روانی نظیر اجبار به بی‌خوابی طولانی‌مدت و سایر رفتارهای غیرانسانی است. این شکنجه‌ها با خشونت بی‌رحمانه‌ای اعمال می‌شوند که ناقض ماده ۱ و ۲ کنوانسیون CAT است.
در موارد متعدد از گزارش، زندانیان بی‌دلیل تحت شکنجه قرار گرفته‌اند که این خود نقض آشکار حق انسان‌ها برای عدم برخورداری از شکنجه و رفتار غیرانسانی است.
ماده ۱ کنوانسیون CAT شکنجه را به‌طور خاص به عنوان "هر نوع رفتار یا مجازاتی که به طور عمدی درد یا رنج شدید جسمی یا روحی به فرد وارد کند" تعریف کرده است. تمامی انواع شکنجه گزارش‌شده در این تحقیق، به وضوح این تعریف را نقض می‌کنند.

اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)؛
اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR) که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸میلادی به تصویب رسید، مجموعه‌ای از حقوق اساسی انسانی را تأسیس کرده است که باید توسط تمامی کشورها رعایت شود. در این اعلامیه، حقوقی نظیر ممنوعیت شکنجه و سایر رفتارهای غیرانسانی و تحقیرآمیز تصریح شده است.
ماده ۵ اعلامیه حقوق بشر تصریح می‌کند که "هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد". شکنجه‌های توصیف‌شده در این گزارش از جمله ضرب و شتم، وارد کردن شوک برقی، بی‌خوابی اجباری، اجبار به نوشیدن آب بیش از حد و شکنجه‌های جنسی به‌وضوح نقض این ماده از اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
ماده ۹ این اعلامیه نیز بر ممنوعیت بازداشت و زندانی کردن خودسرانه تأکید دارد. بر اساس این گزارش، بسیاری از زندانیان به‌طور غیرقانونی و بدون محاکمه به زندان انداخته شده‌اند که نقض این ماده است.
این شکنجه‌ها نه تنها حقوق بدنی افراد را تهدید می‌کند، بلکه سلامت روانی آنها را نیز به شدت آسیب‌پذیر می‌سازد که مغایر با اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر است.

شکنجه‌های سیستماتیک و گسترده:
این گزارش نشان می‌دهد که شکنجه‌های جسمی و روانی در بازداشتگاه‌های طالبان نه تنها رایج است، بلکه در موارد بسیاری به صورت منظم و سیستماتیک برای اخذ اعترافات از زندانیان و ارعاب آنها اعمال می‌شود.

روش‌های متعدد شکنجه:
زندانیان با انواع شکنجه‌ها از جمله ضرب و شتم با چوب، شوک برقی، وارد کردن فشار به اندام‌های حساس، محرومیت از خواب و غذا، شکنجه‌های جنسی و بسیاری از روش‌های غیر انسانی دیگر روبه‌رو بوده‌اند.

عدم دسترسی به درمان پزشکی:
بسیاری از زندانیان نیاز به درمان پزشکی داشته‌اند، اما فقط تعداد معدودی از آنها به مراکز درمانی منتقل شده‌اند، که خود نقض حقوق بشر است.

دستگاه‌های قضائی و اجرایی بی‌اثر:
در بسیاری از موارد، زندانیان به دلیل فشار و شکنجه‌های شدید مجبور به اعترافات دروغین شده‌اند، که نشان‌دهنده روند قضائی ناعادلانه و بی‌اثر در طالبان است.

تاثیرات روانی و جسمی طولانی‌مدت: بسیاری از زندانیان از آسیب‌های جسمی و روانی بلندمدت رنج می‌برند که ممکن است اثرات آن‌ها برای سال‌ها باقی بماند.

توصیه‌ها؛
مداخله جامعه بین‌المللی: جامعه جهانی، سازمان‌های حقوق بشری و نهادهای دولتی باید فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی بیشتری به طالبان وارد کنند تا این اقدامات بی‌رحمانه و غیرانسانی را متوقف کنند.
استقلال سیستم قضائی:
برای هر حکومتی ضروری است که به سمت ایجاد یک سیستم قضائی مستقل و شفاف گام بردارد و از استفاده از شکنجه به عنوان ابزاری برای تحقیق و بازجویی جلوگیری کنند. هر نظام قضایی باید بر مبنای اصول دادرسی عادلانه استوار باشد که از شکنجه متهمان پرهیز می‌کند و حقوق اساسی آنان را به رسمیت می‌شناسد.

کمک‌های بشردوستانه:
باید دسترسی زندانیان به مراقبت‌های پزشکی و روان‌شناختی فراهم شود و سازمان‌های بشردوستانه باید دسترسی به بازداشتگاه‌ها و مراکز نگهداری زندانیان را تسهیل کنند.

نظارت مستمر:
سازمان‌های بین‌المللی باید نظارت بیشتری بر وضعیت حقوق بشر در افغانستان داشته باشند و با ایجاد آگاه‌سازی در سطح جهانی، از ادامه این نقض‌های گسترده جلوگیری کنند.

حمایت از قربانیان شکنجه:
باید به قربانیان شکنجه کمک‌های قانونی، روان‌شناختی و اجتماعی ارائه شود تا آسیب‌های روحی و جسمی آنان درمان شود و از حقوق آنان دفاع شود.

محبوب شاه محبوب
اینترنشنال

>>>   شکنجه یک روش کاملا بیهوده است. کسی که مورد شکنجه قرار می گیرد برای این که یک لحظه از شکنجه خلاص شود ممکن است جرمی را به گردن بگیرد که مرتکب نشده و اطلاعات اشتباه و گمراه کننده به ماموران بدهد. همچنین مجرمی که مورد شکنجه قرار بگیرد تبدیل به یک قهرمان خواهد شد و عقاید او مورد تایید جامعه قرار خواهد گرفت.

>>>   طالبان اسم استخباراتش را بگذارد ساواک ۲

>>>   🤫🤫شکنجه قومیتی و آمریکایی که از زندان استادان آمریکایی شان با خود آورده اند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است