کمیسیون تحقیقاتی پارلمان آلمان با تأکید بر ضرورت تعامل با هیات حاکمه افغانستان اظهار داشت هیچ راه فراری از گفتگو با طالبان وجود ندارد.
به گزارش تسنیم، کمیسیون تحقیقاتی پارلمان آلمان (بوندستاگ) با انتشار گزارش نهایی خود درباره مأموریت 20ساله ارتش این کشور در افغانستان، با تأکید بر ضرورت تعامل با هیئت حاکمه افغانستان اظهار داشت هیچ راه فراری از گفتگو با طالبان وجود ندارد.

«میشائل مولر» رییس این کمیته اظهار داشت لزومی بر بازگشایی سفارت آلمان در کابل وجود ندارد، اما با این حال مهم است که برلین با پرسنل خود در صحنه حاضر باشد.
وی در ادامه تصریح کرد: هیچ راه فراری از گفتگو با طالبان وجود ندارد، اما ما نمی‌خواهیم با این رژیم همدست شویم.

کمیته تحقیقاتی پارلمان آلمان درباره خروج سریع و آشفته نیروهای ارتش این کشور و افغان در زمان سقوط کابل به‌دست طالبان در مرداد ماه سال 1400 تحقیق می‌کند.
بر اساس یافته‌های این کمیسیون، وزارتخانه‌های مختلف آلمان هرکدام به‌صورت جداگانه و از دیدگاه خاص خود، اقداماتی را در افغانستان پیش می‌بردند اما هماهنگی و همکاری لازم بین آنها برای رسیدن به اهداف مشترک وجود نداشته است.

گزارش کمیته نشان می‌دهد این رویکرد با وجود تلاش‌های بسیار وزارتخانه‌ها، باعث شد تصویر کلی از وضعیت افغانستان و چگونگی مدیریت آن از دست برود.
به‌گفته رییس کمیته تحقیقاتی، جداگانه عمل کردن وزارتخانه‌های دفاع، توسعه، امور خارجه و وزارت کشور آلمان و نبود ارتباطات کافی میان آنها، به‌ویژه در مقاطعی که نیاز به تصمیم‌گیری سریع و هماهنگ بود، مشکلات زیادی را به وجود آورد.

«آنگلا مرکل» صدراعظم پیشین آلمان آذر ماه با حضور در این کمیسیون ضمن اذعان به شکست غربی‌ها در افغانستان گفت غرب به‌دنبال اهدافی بلندپروازانه بود و دولت‌های خارجی در افغانستان تقریباً در تمامی اهداف خود شکست خوردند.

کد (9)

>>>   آلمان چه صرورت دارد به افغانستان و طالبان که هیچ راهی جز گفتگو با طالبان وجود ندارد؟
آیا افغانستان به آلمان کمک مالی میکند؟
آیا افغانستان پناهنده های آلمان را در خود جای داده است؟
آیا افغانستان یک کشور بسیار قوی صادراتی است و صادرات خود را قطع میکند؟
آیا افغانستان سالانه صد ها ملیارد دلار از آلمان واردات دارد که آلمان با طالبان گفتگو کند؟
همانطوری که آلمان در بیست سال گذشته قوای اش در شمال افغانستان مستقر برای تأمین امنیت بود و در ببست سال در شمال افغانستان امنیت تأمین بود و نه جنگی بود و نه طالب کشته شد و نه هم سربازان دولتی و نه هم افراد ملکی و تا جایی که امکانات موجود بود کمک های اقتصادی به مردم ارایه میکرد و در ساخت و ساز پروژه های اقتصادی سهم میگرفت و حالا نیز در صورت امکان از طریق ملل متحد و یا سازمان های خیریه کمک هایی را به مردم ارایه کرده است.
پس آلمان نه به طالبان و نه به افغانستان صرورت دارد که با آنها گفتگو کند.
این بدان میماند که یک گدایگر با یک خیرات دهنده گفتگو کند و جلسه کند که خیرات خود را چگونه با احترام و تعظیم زیاد،دو دسته برای گدایگر ارابه کند و در آخر بگوید که من از جناب شما گدایگر خیلی خرسندم که خیرات مرا پذیرفتی!
این قصه همو خیرات دهنده و گدایگر است که روزانه برای یک گدایگر در سر کوچه چند روپیه خیرات میداد و بعداً چند وقت گم شد.
بعد ار چند وقت پس آمد و به گدایگر باز چند روپیه خیرات داد و گدایگر از او پرسید که لالا چند روز نبودی،نی که جای رفته بودی؟
فرد مذکور جواب داد: نی جایی نرفته بودم،بلکه عروسی کردم و مصروف کارهای عروسی بودم.
گدایگر درجواب اش گفت:
اینه سیل کو. تو حالا از پیسه ما عیاشی میکنی!
حالا پیشنهاد گفتگو با طالبان نیز همانند همان گدایگر و خیرات دهنده است.