در روزگاری که طوفان تیره ی زبان زدایی و فرهنگ ستیزی بر سرزمین پارسی زبانان در جغرافیای جعلی به نام افغانستان سایه افکنده است. بسیاری از اهل قلم و سخن به جای ایستادن در سنگر زبان و هویت خویش با دل در گرو موضوع های بی مایه نهاده اند. با در پیچ و خم های مسائل زودگذر اجتماعی گم شده اند. یا در روزمرگی های بی حاصل گرفتار آمده اند و یا محلی گرایی میکنند و به افغان گرایی تن می دهند.
گویی هیچ چیز برای آنان برتر از افغانیسم نیست.

زبان مادری که باید جوهر جان آنها باشد در جان هایشان نمی جوشد! و ایسگریر آلمانی زبان مادری را روح انسان یاد نمود و و شخصیت زبانی را عنصر اصلی هویتی پنداشت اما این روح و شخصیت در اکثریت نخبگان ما در غبار بی تفاوتی و فراموشی کم رنگ شده است. سلطه ی طالبانی پشتون محور که از تاریکیهای تعصب قومی برآمده است باید زمینه ی یک زایش هویتی را برای پارسی زبانان فراهم میکرد اما برعکس هیچ نشانه ای از ایستادگی زایش دیده نمی شود. بسیاری از مدعیان «ایستادگی در اشکال مختلف خود در خاموش ساختن آتش ایستادگی در خط هویت و زبان نقش ویرانگر داشته اند.
بزرگترین دغدغه اکثریت اینها تنها تغییر شکل نظام در حد فدرالی یا غیر متمرکز است. باید گفت که اکثریت مدعیان سیاست حوزه پارسیان از درک حقیقت ژرف تری بازمانده اند!

باید گفت بدون یک بنیان استوار هویتی هر ساختار سیاسی سرابی بیش نخواهد بود هویت و بقای ما در زبان ما (پارسی) ریشه دارد زبانی که هزاران سال است بار امانت فرهنگ و اندیشه را بر دوش کشیده و چراغ راه ملتهای بسیاری بوده است.
ناسیونالیسم زبانی آن گونه که پارسی را در جایگاه نخست قرار دهد نه تنها یک آرمان بلکه یک ضرورت تاریخی ما است.
این ناسیونالیسم نه به معنای نفی دیگران بلکه به معنای بازشناسی و بازآفرینی خویشتن است زیرا تا زمانی که زبان ما در ساخت اندیشه سیاست و اجتماع جایگاه شایسته ی خود را بازنماید، ما همچنان نی ریشه خواهیم ماند.

اما این بازشناسی و بازآفرینی تنها در چارچوب زبان متوقف نمیشود بلکه باید به حق تعیین سرنوشت خویش نیز فراتر رفت پارسی زبانان نه تنها سزاوار حفظ و گسترش زبان شان بلکه شایسته ی داشتن سرزمینی مستقل خویش نیز میباشند که در آن زبان فرهنگ و هویتشان بدون ترس و سلطه ی دیگران شکوفا شود. زمان آن فرا رسیده است که این آرمان را از ژرفای اندیشه به عرصه ی عمل فرا آوریم و در راستای ایجاد کشوری مستقل برای پارسی زبانان گام برداریم این تنها راهی است که میتواند ما را از انحلال هویتی و سرگردانی تاریخی برهاند . زمان آن فرارسیده است که زبان خویش را چونان شمشیری آخته در برابر تاریکی به کار گیریم.
زمان آن است که از خواب غفلت برخیزیم و در میان هیاهوی زمانه صدای هویت و استقلال خویش را بلند کنیم.
پارسی نه فقط زبان بلکه هستی ما نیز هست

ف.ن.بهرمان