به‌منحیث یک کنشگر که سال‌ها است تحولات مهاجرت، حقوق بشر و روابط منطقه‌ای را دنبال می‌کنم، ناگزیرم نسبت به اظهارات اخیر خانم زهرا بهروزآذر، معاون رییس‌جمهور ایران در امور زنان و خانواده، در مرز دوغارون واکنش نشان دهم.
در یکی از گفتگوهای رسانه‌ای، خانم بهروزآذر در پاسخ به زن مهاجر افغان که می‌گوید خانه‌ای ندارد و نمی‌داند کجا برود، پاسخ می‌دهد: «ان‌شاءالله آرام آرام می‌روی و زندگی خیلی بهتری را در افغانستان می‌سازی.»
این جمله، در ظاهر آرام، اما در بطن خود بی‌تفاوتی نسبت به رنج انسانی و نادیده‌گرفتن تعهدات حقوقی ایران را بازتاب می‌دهد. این نوع نگاه، بحران مهاجرت را صرفاً به‌چشم تهدید امنیتی می‌بیند.

نقض تعهدات بین‌المللی ایران؛
ایران امضاکننده کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان است که اصل بنیادین آن، منع بازگرداندن اجباری‌است. بازگرداندن مهاجران، به‌ویژه زنان، به کشوری که درگیر طالبان، فقر، و سرکوب است، نقض آشکار این اصل و بی‌توجهی به کرامت انسانی آنان است.

اخراج دارندگان اسناد قانونی؛
طبق گزارش‌ها، در میان بازداشت‌شدگان، بسیاری دارای اسناد رسمی اقامت، تحصیل یا کار بوده‌اند. اخراج چنین افرادی، بدون طی مراحل قانونی، بی‌ثباتی و سلیقه‌ای بودن رفتار با مهاجران را نشان می‌دهد.

ادبیات تحقیرآمیز مقامات رسمی؛
در کنار نقض قانون، آنچه بیشتر آزاردهنده است، زبان سرد و تحقیرکننده برخی مقامات است. جملاتی چون «جمع کردی، حالا برو» نه‌تنها توهین‌آمیز است، بلکه پاک‌کردن صورت‌مساله و فرار از مسوولیت در قبال مردمی‌ست که سال‌ها در اقتصاد و جامعه ایران نقش داشته‌اند.

نیاز فوری به بازنگری سیاست مهاجرتی ایران؛
سیاست‌های خشن، اخراج‌های گسترده، و برخوردهای غیرانسانی، خلاف اصول اخلاقی، اسلامی و تعهدات جهانی ایران است. ایران باید سیاست‌های مهاجرتی‌اش را بر پایه عدالت، حقوق بشر و کرامت انسانی بازنگری کند.
افغانستان خانه من است و من هرگز از آن دل نمی‌کنم، اما مهاجر شایسته احترام، امنیت و برخورد انسانی‌ست؛ نه تحقیر، طرد و فراموشی.

شعیب صالح

>>>   تنها راه و بهترین راه بازگشت مهاجرین چه قانونی و چه غیر قانونی در مدت 5سال است زیر نظر یک نهاد حقوق بشری غیر وابسته که یکی از مهمترین کارهایش وصول وجه باقی مانده اتباع بعد از اخراج است اگر همت شود و مردم مخصوصا تاجران مخصوصا تاجران بازگردند هم افغانستان با شکوفایی روبرو خواهد شد هم ایران درس عبرتی میگیرد که به جامعه ما احترام بگذارد

>>>   زمانی اتحاد شوروی جوانان افغانستان را در رشته های مختلف با دادن بورسی های شش ساله سه ساله یک ساله و کورس های قصیرالمدت میزبان بود. ماهانه معاش و جیب خرج میداد و هم محل برای بودوباش.این سهولت تنها برای افغان‌ها نبود بلکه برای تمام جوانان آفریقا و آسیا بود به شمول جوانان فلسطین.البته که هدف شوروی اشاعه ای اندیشه های چپ گرا و آشنایی جوانان کشور های محروم به طرز زندگی مردم شوروی بودم یکی ازفارغین در سال‌های 1980 بودم. هر چه بود جوانان ما زندگی تحقیر آمیز نداشتند.انها از طرف مقامات موسسات تعلیمی شوروی احترام زیاد میشدند.
حالا اندوره گذشت و خاطرات نیک آن باقیمانده است .فارغان اندوران بسیاری از قلم بدستان امروزی اند مثل ملک ستیز ، صدیق برمک فیلمساز که شش سال در رشته فلم برداری در ماسکو تحصیل کرد و با ختم دوره تحصیل و برگشت به وطن ،خاینانه در خدمت احمد شاه مسعود قرار گرفت .داکتر سهیلا جراح ،جراح مشهور در چهارصد بستر که اسمش فراموشم شده و فکر می‌کنم فوت کرده است اینها همه فارغین شوروی بودند اما در پاکستان و ایران ما میبینیم که مثل سگ با مهاجرین ما برخورد میکنند ،خاطرات تلخ برخورد مقامات ایرانی و پاکستانی قرنها در ذهن مردم افغانستان باقی خواهد ماند.
دگروال متقاعد
عبدالحلیم.

>>>   جماعتی که از دانش ومنطق اخلاق تهی باشند اگرهزارن تعهد بدهند هیچ ارزشی ندارد وخلاف تعهدشان عمل خواهندکرد وامروزشاهدان هستیم
به امیدروزی که عقلشان به باوروکمال برسند وازبند جهل وتبعیص ملی گرایی آزادشوند