منابع در کابل می‌گویند که طالبان در آستانه چهارساله‌گی سلطه‌شان بر افغانستان، فعالیت‌های اطلاعاتی و جاسوسی‌شان را در مناطق مختلف این شهر گسترش داده‌اند. به گفته منابع، تشدید چنین فعالیت‌هایی با عناوین مختلف باعث شده که مردم در امنیت و مصونیت به‌سر نبرده و هر لحظه در ترس و اضطراب زندگی کنند. منابع افزوده‌اند که حتا افرادی مانند فروشنده‌گان جواری‌جوشک یا بستنی‌فروشانی که پشت دروازه خانه‌ها فعالیت دارند، و نیز گدایان، در مظنّه قرار گرفته‌اند و تأیید شده که برخی از این افراد با طالبان در همکاری اطلاعاتی‌ بوده‌اند. این در حالی است که در گذشته، طالبان برای انتقال جنگ‌جویان خود از یک منطقه به منطقه دیگر، از پوشش‌های زنانه مانند چادر استفاده می‌کردند. علاوه بر این، حمله‌کنندگان انتحاری طالبان نیز به‌طور معمول از پوشش‌های زنانه برای پنهان کردن مواد منفجره خود استفاده می‌کردند.

منابع می‌گویند که طالبان در تلاش برای سرکوب مخالفان، محدود کردن دسترسی به اطلاعات و ایجاد فضای ترس در میان شهروندان، فعالیت‌های جاسوسی خود را در کابل گسترش داده‌اند. به گفته منابع، این گروه با سوءاستفاده از وضعیت اقتصادی دشوار مردم، شبکه‌ای از جاسوسان را برای بازداشت، تعقیب و شکنجه روحی و روانی شهروندان، به‌ویژه در کابل، ایجاد کرده است. برخی خبرنگاران و ساکنان کابل، به‌ویژه نظامیان پیشین، از این وضعیت به‌شدت نگران و احساس ترس می‌کنند.

یکی از خبرنگاران کابل می‌گوید: «من به‌عنوان خبرنگاری که سال‌ها در خط خبر ایستاده‌ام و فرزند یک نظامی پیشین هستم، زمانی که از میزان این‌گونه فعالیت‌ها باخبر شدم، اضطرابم و ترسم بیش‌تر شد. وضعیت حقیقتاً نگران‌کننده است. مجبوریم خانه‌ای خود را تغییر بدهیم و در یگان بلاک برویم.»

یکی دیگر از باشندگان کابل می‌گوید: «طالبان در مناطقی که حس ناامنی و ترس دارند، بیش از دیگر مناطق جاسوسان خود را به‌صورت دست‌فروش، گدا و حتا اسپند‌فروش می‌فرستند. آن‌ها حتا در رسانه‌ها افراد نفوذی جای داده‌اند و به‌محض آن‌که نسبت به کسی شک کنند، فوراً او را بازداشت می‌کنند. در بعضی مناطق، حتا مردم را موظف کرده‌اند دختران و زنان را که از دید طالبان پوشش مورد نظر را رعایت نمی‌کنند، گزارش دهند.»

این باشنده کابل می‌‌افزاید: «در منطقه‌ای که ما هستیم، هیچ سرباز طالبان اصلاً سر نمی‌زند، اما به‌یک‌باره، جمعی از رنجرهای‌شان صف می‌بندند و یکی‌دو مرد جوان تاجیک را با لت‌و‌کوب داخل موتر می‌اندازند، به اتهام همکاری با جبهه مقاومت می‌برند و گم‌و‌نابودشان می‌کنند. اگر هم مفقود نشوند، شکنجه‌شان چنان بی‌رحمانه است که پس از رهایی، حتا قادر به راه‌رفتن نیستند.»

نسترن (مستعار)، یکی از باشندگان غرب کابل، می‌گوید که استخدام جاسوسان طالبان از زمان حکومت پیشین ادامه داشته و در حال حاضر شدت یافته است. او می‌افزاید که در آن زمان در کوچه‌شان فردی تخمک‌فروش حضور داشت که تخمک‌هایش را پسران می‌بردند، اما هیچ واکنشی نشان نمی‌داد. نسترن تاکید می‌کند که در آن زمان شکی به ذهن‌شان خطور کرده بود که ممکن است آن فرد جاسوس طالبان باشد.
این باشنده کابل می‌افزاید: «یک روز این تخمک‌فروش نیامد، فردایش در مرکز فرهنگی تبیان در غرب کابل انفجار نیرومندی صورت گرفت. حالا تعدادشان زیاد شده؛ با لباس گدایان می‌آیند و در سر کوچه‌ها، برخی‌ها با لباس شخصی می‌گردند. دختران و بچه‌هایی را که جوره می‌روند، متوقف کرده، سوال و جواب می‌کنند و به حوزه‌های خود می‌برند.»

برخی خبرنگاران با ابراز نگرانی از ادامه فعالیت‌های جاسوسی در نهادهای مختلف، می‌گویند که در صورت نبود رسانه‌های مستقل، طالبان فضای کشور را کاملاً تحت کنترل خود درآورده‌اند و مردم در مورد امنیت جان و مال خود نگران هستند و نگرانند که ممکن است افراد اطراف‌شان جاسوس طالبان باشند.
یکی از خبرنگاران ننگرهار در گفتگو با روزنامه ۸صبح می‌گوید: «وضعیت خیلی خراب شده است. به‌خصوص خبرنگاران در ننگرهار با مشکلات فراوان روبه‌رویند. اگر رسانه‌های ضد طالبان تقویت نشوند، طالبان مشکلات را بیش‌تر می‌سازند و خبرنگاران را با محدودیت‌های شدیدتر و جدی‌تر مواجه می‌کنند.»

در پی بازداشت‌های اخیر زنان و دختران در کابل توسط محتسبان طالبان، گزارش‌ها حاکی از آن است که طالبان جاسوسان خود را با پوشش‌های مختلف و تحت عناوین گوناگون به مناطق مختلف می‌فرستند تا اطلاعات جمع‌آوری کنند. زنان و دختران می‌گویند که بسیاری از این جاسوسان، خود را به‌عنوان افراد عادی مانند دست‌فروش یا گدا معرفی می‌کنند و در واقع برای گزارش‌دهی به طالبان فعالیت می‌کنند.

این در حالی است که طالبان بیش از ۹۰ هزار دوربین مداربسته در سراسر کابل نصب کرده‌اند. این شبکه نظارتی پیشرفته که با همکاری شرکت چینی هواوی راه‌اندازی شده، قابلیت شناسایی چهره و ردیابی دقیق افراد را دارد. منتقدان طالبان بارها هشدار دادند که این سیستم نه‌تنها برای کنترل رفتارهای عمومی و اجرای قوانین سخت‌گیرانه طالبان استفاده می‌شود، بلکه به ابزاری برای سرکوب آزادی‌های فردی و نقض حریم خصوصی تبدیل شده است.

در گذشته، طالبان از پوشش‌های زنانه مانند چادر برای انتقال جنگ‌جویان خود از یک منطقه به منطقه دیگر استفاده می‌کردند. این تاکتیک به‌ویژه در مواقعی که نیروهای امنیتی در جست‌وجوی افراد مسلح بودند، به‌منظور پنهان‌سازی هویت واقعی مهاجمان به‌کار می‌رفت. علاوه بر این، حمله‌کنندگان انتحاری طالبان نیز به‌طور معمول از پوشش‌های زنانه برای پنهان کردن مواد منفجره خود استفاده می‌کردند.
براساس گزارش‌های نهادهای حقوق بشری مانند سازمان عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر، طالبان به‌طور سیستماتیک آزادی بیان را در افغانستان سرکوب کرده‌اند. این اقدامات شامل بازداشت و شکنجه خبرنگاران، تعطیلی رسانه‌ها، و اعمال محدودیت‌های شدید بر دسترسی به اطلاعات است.

نیما
8صبح