مرز افغانستان با پاکستان حدود 2400 کیلومتر است اگر واقعاً کشور حامی تروریزم (پاکستان) یک صدهزار از عساکر خویش را در سرحدات دو کشور مستقر نماید، در هر کیلومتر بیش از 41 نفر سرباز باید تأمین امنیت را بگیرد و در هر 24 متر در سرحدات یک عسکر وظیفه تأمین امنیت را در دست بگیرد.
آیا با این حساب و کتاب طی ده سال گذشته آن کشور صادق بوده است یا خیر؟ جواب واقعی منفی است. چرا که چگونه میتوان تصور کرد که گروه های تروریستی و دهشت افگن به صورت انفرادی و دسته جمعی بتوانند از فاصله 24 متر تردد نمایند.

پس طوریکه در بالا تذکر داده شد صد درصد دروغ و اغفال دیگر پاکستان افشاء میشود به دلیل اینکه اگر واقعاً 100 هزار تن عسکر در سرحدات بخاطر جلوگیری از عبور و مرور مخالفین گماشته شوند به یقین آنها قادر به این کار نمی شوند ولی آنها از این تعداد عساکر که گروه های افراطی منجمله شبکه القاعده، شبکه حقانی، گروه طالبان، حزب اسلامی، لشکر طیبه، جیش محمد و ... نیز شامل هستند در راهنمایی و نشان دادن مسیرهای سهل و آسان برای مخالفین مسلح افغانستان و در بعضی مواقع ورود نظامیان آن کشور بر افغانستان استفاده کرده اند. چنانچه به گفته جنرال امرخیل فرمانده پولیس سرحدی در شرق کشور مکالمات مخابروی نظامیان و فوج پاکستان در جریان حمله بر ولسوالی کامدیش ولایت نورستان نیز ثبت شده و گرفتاری یک تعداد اتباع آن کشور نشاندهنده تجاوز آشکار آنها میباشد و از پول های کمک شده به منظور تأمین امنیت سرحدات برای تعلیم، اعاشه، تأدیه معاش و سایر مصارفات گروه های متحجر و تروریست به مصرف رسیده است.

خوشبختانه در این اواخر مطلبی در روزنامه نیویارک تایمز به نشر رسیده است که آمریکا در نظر دارد دو مبلغ یکی 800 میلیون دالر و دومی 300 میلیون دالر به منظور مصارف حدود (100) هزار عساکر پاکستانی را که گویا در مرز با افغانستان مستقر هستند را نیز نخواهد پرداخت.

به هر صورت می گویند هر زمانی که ماهی را از آب بگیری تازه است. با آنکه کشور حامی تروریزم (پاکستان) طی ده سال گذشته توانسته که سالانه حدود 3 میلیارد دالر را با اغفال جامعه جهانی بخاطر مبارزه با تروریزم بدست آورد. ولی در کل از این پول در جهت تقویه بنیادگرایی و دهشت افگنی به مصرف رسانیده است اما گفته میشود که بعد از کشته شدن اسامه بن لادن و اینکه یک تعداد از سران گروه های افراطی منجمله ایمن الظواهری، ملاعمر، گلبدین حکمتیار، سراج الدین حقانی و ... تحت حمایه مستقیم حلقات نظامی و استخباراتی پاکستان در آن کشور حضور فعال دارند، ضمناً نا خشنودی جامعه جهانی در مورد پیکار پاکستان با هراس افگنان، اخراج 120 تن از آموزگاران آمریکایی از پاکستان، جامعه جهانی در رأس آمریکا را واداشته است که دیگر به پاکستان کمک مادی ننماید.

اگر واقعاً کشورهای کمک کننده به قولی سر کیسه خلیفه را بر روی پاکستان ببندند میتوان به صورت فوری تضعیف و از هم پاشیدن گروه های افراطی و متحجر را مشاهده کرد ولی این اظهارات صرف در گفتار باشد ولی در عمل به آنها دوباره کمک مادی نمایند به یقین گفته میتوانیم که نه تنها تروریستان ضعیف نمی شوند بلکه آنها میتوانند از این پولها در تقویه بنیادگرایی و افراطیت به مصرف رسانند چنانچه طی یک دهه گذشته این کار را انجام داده اند.

در کل توقع آنانیکه میخواهند صلح و ثبات در افغانستان جاگزین جنگ و ناامنی گردد این است که جامعه جهانی با شناختی که از پاکستان دارد دیگر نگذارند بیش از این باعث بی ثباتی و ادامه آشوب در افغانستان و سایر نقاط دیگر جهان گردند چرا که در آینده ها تاریخ هم قضاوت درست از عملکردهای جامعه جهانی در مورد برخورد با کشور حامی تروریزم (پاکستان) نخواهند داشت.

پس شهروندان افغانستان مجدانه از جامعه جهانی در رأس ایالات متحده آمریکا میخواهند که دیگر حتی یک دالر و یا تجهیزات و فن آوری های نظامی خویش را به اختیار پاکستان قرار ندهند به دلیل اینکه آنها این پول و فن آوری را به اختیار گروه های تروریستی قرار میدهند. در ضمن راه حل منطقی و درست این میباشد که هیچ گونه کمک و مساعدت به پاکستان در امر مبارزه با تروریزم صورت نه گیرد تا آن کشور وادار شود که دست از سیاست های حمایت از بنیادگرایی و دهشت افگنی بر داشته و در امور داخلی کشورها مداخله ننماید.

بااحترام
عبدالباصر"منصوری"

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است