آورده اند که در کشوری به نام فسادستان، نامزدان ریاست جمهوری اش را حاجتی پیش آمد که «مناظره» اش نام بودی.

ناف مناظره نامردان، ببخشید «نامزدان» هم سیاست خارجی آنها در صورت سست نشدن ازار بند شان در پهلوانی های انتخاباتی ترسیم شده بود. کسی گفت که درصورت پیروزی، ما سیاست خارجی مدون خواهیم داشت، کسی دیگری گفت که سیاست خارجی ما دایره وی خواهد بود، نامزدی دیگری در حالیکه در جاده ای پیشانی اش بیشتر ازسرک کلوله پشته جمپ تشکیل شده بود گفت: نخیر ! سیاست خارجی دایره وی در چند سال گذشته، نتیجه نداده، از این منظر، ما نیاز مند سیاست خارجی بیضوی شکل، یا یک سیاست خارجی کره وی هستیم.

اما تقریبا یک وجب دور تر از ناف مناظره، پرسشی به سوی نامزدان تیله شد که اگر هریکی ازشما، پهلوان میدان انتخابات شدید و رقیبان تان را تخته به شکم در رِنّگ انتخابات چپه کردید، نخستین سفرتان به کدام گل زمین خواهد بود؟

نامزد اولی گفت که من نخستین سفر خود را به یکی از ولایت های دل درد و اسهال کشور انجام می دهم. چون بزرگان ما گفته اند برق که در خانه نباشد، مسجد هم باید تاریک باشد. از این جهت، اولویت سفر من داخلی است نه خارجی.

نامزد دیگری گفت که من نخستین سفر خود را به طرف فبله انجام خواهم داد. چون مدت ها است که رویم از قبله برگشته و حتا در نمازهم می گفتم که: (نیت کردم بگذارم، دو رکعت نماز مثلا: شام، رو آورده ام به امریکا، اقتدا کردم به اروپا، خالصا برای جورج بوش و اوباما، الله اکبر ...)
از این سوراخ، نیاز است که سفر نخست من، به عربستان عمودی باشد.

نامزدی دیگری هم در حالی که کم کم منرال های معدنی بینی اش پا به فرار گذاشته بود و در مرز «دیورند» هردو لبش رسیده بود، با تقلید و نقل از نامزد اولی گفت: خوب، من هم برای شکرانه ای پیروزی و بوسیدن چوکی ریاست جمهوری، رفتن به عربستان را به عینک ضرورت می بینم، اما از اینکه در کمپاین های انتخاباتی، غذاهای در تضاد با خاصیت اقلیمی و وضعیت جوّی معده ام خوردم، نخستین سفر من، به جمهوری دموکرایتک «تشناب» خواهد بود .

ح . م

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است