هرچه بگندد نمکش می زنند
وای به روزی که بگندد نمک

کشور افغانستان که در فساد اداری جزو کشورهای نامدار جهان است، فرمان های کیلویی رییس جمهور و وعده ها و وعید های تیم وی و حتی فشارهای جامعه جهانی به حکومت در مدت 12 سال گذشته نه تنها گراف فساد را متوقف نکرد، بلکه همچنان رو به بالا بوده است.

طبق گزارش های معتبر در سال 92 رشد آن سرعت هم داشته است و متاسفانه در این روزها نیز فساد از نوع فساد اداری و تقلب و انواع دیگر آن، چهره یکی از صحنه های پر افتخار و همایش بزرگ ملی مردم افغانستان یعنی حضور میلیونی در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را نیز آلوده کرده است. حال سوال اصلی این است که ریشه این فساد تنومند کجا است؟ چرا حکومت نتوانست در سال های گذشته در این زمینه موفقیتی داشته باشد؟

در پاسخ به پرسش فوق می توان از سخن معروف و طنز مانند که در میان مردم گفته می شود کمک گرفت که تاحدود بسیار زیادی نمایانگر وضعیت تاسف بار کشور است چنانکه گفته می شود: روزی عده ای از مردم افغانستان نزد رییس جمهورشان رفتند و از فساد و رشوه در اداره های دولتی شکایت نمودند و از مقام شان رسیدگی به این مشکل را تقاضا نمودند اما جناب رییس جمهور خطاب به آنان گفت: چقدر به من می دهید که من فساد و رشوه را ریشه کن نمایم!!؟؟

واقعیت هم همین است، این فساد در کشور ریشه در لایه های اصلی حکومت و مرکز قانون گذاری یعنی پارلمان دارد که این گونه تنومند شده و شکل یک هیولای وحشتناک را به خود گرفته است و این فساد به گستردگی کشور افغانستان و عمق بی نهایت در لایه ها و بخش های مختلف حکومت، قوه قضاییه و نهاد قانون گذار یعنی پارلمان، یکی از میراث هایی است که از حکومت فعلی، به حکومت آینده به یادگار خواهد رسید. از این رو، نکته ای که نسبت به حکومت آینده می توان گفت این است که در میان انبوهی از مشکلات مانند فساد، بیکاری و ناامنی و صدها چالش مهم دیگر و باقیات و صالحات حکومت کرزی، مسیر بسیار دشوار و پر پیچ و سنگلاخی را پیشرو دارد.

این امر ناخود آگاه داستان فساد نمک را تداعی می کند که گفت: هرچه بگندد نمکش می زنند وای به روزی که بگندد نمک و درست فرمود جناب منتسکیو دانشمند و فیلسوف مشهور فرانسوی: فساد یک جامعه دو قسم است. یکی موقعی که توده مردم قوانین را مراعات نمی کنند، این درد درمان دارد و چاره پذیر است و دیگر آنکه قوانین توده را فاسد می کند که این درد درمان ندارد زیرا درد از خود درمان یعنی قانون و قانون گذار است.


محمد نعیم شریفی

>>>   هرچه بگندد نمکش می زنند
وای به روزی که بگندد نمک
نقوی

>>>   غربیها بخواطر مصروف ساختن ما فساد اداری را در افغانستان بنیانگزاری کرد تا افغانستان هیچ وقت سر پای خود ایستاد نشود .

>>>   چه خوب گفته اند :
معلم چون نه عادل باشد افسوس
سر چشمه اگر گل باشد افسوس
یکنفر دو نفر جلو گیری این درد بی درمان به تنهایی شده نمیتوانند، اینجا سبستم باید واضح و در امر احرای امور محوله روشن باشد اگر محهول ماند سو استفاده صورت میگیرد، در اینحا تیم کاری متعهد ضرورت است وپیگیری تطبیق قانون و اشخاص قناعت پیشه به معاش تعین شده. نه اینکه کارمند مقرر شود پیداکردن نانش را به عهده خودش بگدارند با تایید نوشته بالا تیم کاری بازهم تیم کاری و متعهد نه اینکه به نوشتن و نظر دادن خیلی ماهر باشد و در عملی کردن آن اگر خودش وظیفه بگیرد در تطبیق آن موفق نباشد تنها نظر دادن کافی نیست بلکه جا بجا کردن افراد خیلی رول مهم دارد تا با همکاری توسط آنها صادفانه صورت بگیرد در عیر آن در یخ نوشتن و در آفتاب ماندن است .
مسافر رنجدیده از این درد بی درمان

>>>   جناب قاضی القضات افغانستان سلام.
به لحاظ خداوند ج به وضع گندیدهء محاکم وقضات مفسد تان رسیدگی نمایید.والی خزی دنیا و آخرت طبق تشکیل شامل حال شما و منسوبین فاسد تان خواهد شد.به عالم برزخ خیلی نزدیک هستید.نشود بادست خالی و سر افگنده رهسپار دنیای موعود شوید.و ثروت گرد آورده شده نصیب دیگران گردد که در آن هیچ شک نیست.امید تا دیر نشده به توبه و اقدام قاطع مراجعه نمایید
با احترام وادب

>>>   سلام:
تافساد درکشور ریشه کن نشود
ترقی وپیشرفت به وجود نمی یاید باید اصلاحات
ازخودی دولت وادارات مربوط شروع شود تادولت پاک نباشد.
جامعه نیز گرفتار مشکلات اقتصادی خواهد بود.
برادر محترم اقای شریفی.
امید وارم این گونه نوشته ها ادامه پیدا کند
تاهمگان بامشکل فساد آشنا شود.
مهدی شفیق ازبامیان
السوالی یکه ولنگ.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است