ما مردمان این سرزمین، سرزمین دردها و رنج ها، سرزمین زورآزمایی های کشورهای منطقه و فرامنطقه، سرزمین جاه طلبی، بی عدالتی، خودخواهی امتیاز طلبی لحظه ای نیست که شاهد حوادث هولناک و درد آور که در آن ارزش های انسانی و اسلامی هیچ مد نظر گرفته نشده باشد رل شاهد نباشیم.

ما مردمان این دیار چقدر نگون بخت و کم طالع ایم. آیا تقدیر ما چنین است یا دیگران برای ما اینطور رقم می زنند. حملات انتحاری، انفجار، کشتن ده ها انسان بی گناه در ولایت پکتیکا، حمله به میدان هوایی کابل، رشوت اختلاس، ناامنی و خواست اعضای پارلمان، ضمانت های بعدی پیشگیرانه مادی و معنوی را برای خود، همه و همه این نابسامانی ها و حرکت های شوک آور و دور از انصاف آیا در پیشانی ما افغانستانی ها نوشته شده است. هر ماجراجویی به نام جهاد و دفاع از اسلام به افغانستان می آید هر آدمکش خود را ناجی ارزش های انسانی و اسلامی می داند، بعضی از وزرا پول ملت را سرمایه پدری و مورثی خود می دانند، هر خارجی برای ما تعیین سرنوشت می کند، هر مداخله گر مداخله خود را قانونی می داند، هر وکیل ما مانند رییس جمهور بعد از فراغت از وظیفه امتیاز و مصونیت می خواهد، من از هیچ عالم محترم دینی نشنیده ام که در قرآن شریف نوشته شده باشد که راه به جنت رسیدن از مسیر افغانستان می گذرد.

هر انتحاری به افغانستان می آید تا از این دروازه به باورش به جنت برود گرچه وکلای محترم تصویب امتیازات را برای خود منافع ملی تعریف کرده اند اما من باور ندارم هدف این نوع تصمیم ها، این نوع حرکت ها بخاطر منافع ملی و بخاطر ارزش ها و معیارهای قبول شده ملی و بین المللی باشد، بلکه هر که می خواهد در این وطن بی سر و سامان آینده خود و فرزندان خود را چه از راه قانونی و چه از راه غیر قانونی تضمین کند. در کشور ما و روز نیست که خون به ناحق نریزد يکي از امراض و ميکروب ها که هر روز گسترش می یابد و جای پای زيادتری برای خود باز می کند عوام زدگی در حاکميت و مديريت افغانستان است.

عوام زدگی هم مثل غربزدگی و يا غرب زدگی و روشنفکر زدگی اگر مورد بی توجهی قرار گيرد که قرار گرفته و دقيق عوامل و ريشه هايش در جامعه شناسايی نگردد عامل خطرناکی برای پوشاندن و سوزاندن همه ريشه های علم و ترقی و شعور و تدبير خواهد بود. چرا کسی پیدا نمی شود که از عمق تاريخ گذشته، آينده را نگاه کند. در تبيين دقيق تر اين بيماری و شناخت آن در عينيت جامعه از عمق جان فرياد سر دهد و بگویند تا چه وقت برای چه چرا همه چیز را برای خود می خواهید.

در تاريخ گذشته ما نيز از اين حالت که بيشتر ريشه در بی سوادی و يا کم سوادی و کم درکی بعضی اقشار داشته، استفاده فراوان شده است اما امروز آنانی دست به ناانصافی می زنند که باید مدافع گر حقوق باشند متاسفانه نمونه فراوان داريم اما سيد بزرگ قلم و سياست برای آنکه نگويند فقط حرف می زند، سراغ يک مصداق پايه ای می رود و آشکارا خطر را نشان می دهد. من بر يکی از مظاهر اين سم مهلک رسالت خود را ادا می کنم تنها قلم دارم نه توپ و تفنگ اگر از وکیل محترم که به نمایندگی مردمش در شورای ملی نشسته است پرسیده شود بعد از فراغت از وکالت 25 درصد معاش دو محافظ چه معنی دارد بلاخره با گذشت چند دهه اگر حیات شما باقی باشد مقدار این 25 درصد معاش و دو نفر محافظ و پاسپورت سیاسی یکجا با حقوق که به آنها پرداخته می شود می رسد می گویند منافع ملی کشور ایجاب می کند در حالی که منافع ملی مطرح نیست تصویب این طرح تنها دربرگيرنده منافع شخصی خودشان شمرده می شود.

من تنها از طریق رسانه ها شنیدم که طرح قانون مصونيت و حقوق اعضای شورای ملی كه در برگيرنده امتيازات و حقوق پس از ختم وظیفه دوره وكالت شان مي باشد، روز شنبه ۲۱ سرطان 1393 از سوی مجلس نمايندگان تصويب شد.

تنها از طریق رسانه ها محترم آقای بکتاش و داکتر رمضان بشر دوست نماینده های مردم کابل در مجلس مخالفت خویش را با این فیصله اظهار نمودند. اطلاعات وجود دارد که بر اساس اين طرح برای هر عضو مجلس پس از اتمام دوران وكالت، ۲۵ درصد معاش‌، دو محافظ، پاسپورت سياسي، برای خانواد‌‌شان پاسپورت خدمت و دعوت رسمی آنها برای اشتراک در تمامی نشست ها و روزهای بزرگ ملی كشور در نظر گرفته شده ‌است. چقدر عدالت پسند است و چقدر منطقی است به باور من تصویب این قانون تنها و تنها نشان دهنده امتياز طلبی و زياده خواهی وکلای محترم می تواند باشد و بس من شنیده بودم که اعضای شورای ملی قوانينی را تصويب نمايند كه در آن مصالح عمومی و منافع عليای مردم افغانستان به خط زرین درج گردیده باشد چون تعریف مشخص از منافع ملی در کشور وجود ندارد، هرکس منافع شخصی را منافع ملی تفسیر و تعبیر می کند.

چقدر خوب است که وکلای محترم به جای تصويب چنين طرح‌هایی به نفع خود، بالای قوانین فیصله نمایند كه نفع آن به عموم جامعه مردم مستحق افغانستان برسد. باور دارم وکلای محترم ماده بيست و دوم قانون اساسی را که در آن چنین آمده است: هر نوع تبعيض و امتياز بين اتباع افغانستان ممنوع است. اتباع افغانستان اعم از زن و مرد در برابر قانون دارای حقوق و وجايب مساوی می باشند.

مردم افغانستان می دانند که وکلای محترم با پاسپورت های سیاه رنگ سیاسی خود قسمت زیاد دوره کاری خود را در سفرهای رسمی و شخصی مصرف نمودند. آنها برعلاوه امتیازاتی که منحیث اعضای یک رکن دولت به دست می آورند گفته می شود تعداد انگشت شماری از وکلای محترم ممکن در تب و تلاش به دست آوردن امتیازات دیگری از اینجا و آنجا نیز بوده اند. تصاویر کرسی های خالی مجلس در روزهای مختلف و نبود نصاب بخاطر تصویب قوانین تبصره های بسیار منفی را در نزد مردم کشورهای باعث گردید.

نه تنها مردم افغانستان حتی افراد و اشخاص از کشورهای غربی می گویند: ما هر روز قربانی های جانی و مالی می دهیم تا به افغانستان کمک شده باشد اما وکلای آن مردم حتی برای شنیدن برنامه های وزرای خود حاضر نمی شوند. نفوذ مستقیم و غیر مستقیم حکومت در داخل پارلمان نیز چیزی است که مانند سایر بخش های دولتی ما دامن پارلمان را گرفته است. اعضای محترم پارلمان تصویب 25 درصد معاش دو محافظ و خواستن پاسپورت سیاسی را برای خود زمانی به بحث گرفتند و حتی تصویب کردند که موکلین شان در سراسر افغانستان در آتش به سر برده و همه روزه قربانی حملات تروریستی و بمباردمان های کورکورانه می گردند. قوت های مسلح ما در دفاع از استقلال و تمامیت ارضی افغانستان هر روز قربانی می دهد.

اگر در این کشور پول و سرمایه آنقدر زیاد است که در ذخایر دولت نمی گنجد لطف نموده امتیازات قوت های مسلح، معلمان و استادان را زیاد سازید تا مردم افغانستان بگویند که واقعا نماینده های ما در خانه ملت در غم و اندوه مردم خود شریک اند و پاسدار منافع ملی اند نه شخصی وکلای محترم این فیصله شما نه عادلانه است و نه عاقلانه در حالی که می دانم این نوشته ام تاثیر گذار نیست و شما از آنچه که انجام داده اید صرف نظر نمی کنید، خواستم به نزد خداوند پاک و مردم مسلمان افغانستان ادای مسوولیت کنم.


احمد سعیدی

>>>   اقای سعیدی سفت گفتی وروشن نویشتی بشرطیکه جیب پرساتان سر عقل ایند لااقل کمی در فکر ملت هم باشند .

>>>   تمامی ملت با دیدگاه جناب آقای سعیدی موافق است خداوند نمایدگان(دزدان) پارلمان و سایر سود جویان بی منطق را به عذاب خود گرفتار کند آمین یارب العالمین

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است