مجلس سنا با محافظه کاری و اغماض بر همه حرکت های مدنی که برای عدم تصویب قانون امتیاز وکلا صورت گرفت این قانون را با حذف یک بند به تصویب رساند.

این مسله این را می رساند که در حقیقت خواست مجلس سنا و پارلمان از اول تصویب چنین قانونی بوده است فقط با حساس شدن مساله مجلس سنا در یک اقدام نمایشی در مرحله اول قانون را رد کردند.

من فکر می کنم خوب است کمی به نوع برخوردهایمان با وکیل صاحبان وسناتور صاحبان وزیر و معاون و رییس و غیره صاحبان تجدید نظر کنیم.

گاهی ناخواسته خود ما با احترام های بیش از اندازه و فراقانونی به این جنابان قایل می شویم شخصیت و تصور کاذبی از ایشان ایجاد می کنیم. من به این مساله برخورده ام که ملت کسانی را که به عنوان خادم خود انتخاب می کنند با توجه بیش از اندازه توقع و حس ارباب بودن و مالک و صاحب اختیار بودن را در ایشان ایجاد می کند.

وقتی خود مردم جنبه خدمتگذاری این پست ها و بست ها را تبدیل به وسیله ای برای فخر فروشی وامتیاز گیری تبدیل می کند چه انتظاری از این حضرات که اکثرا از سواد و دانش کافی هم برخوردار نیستند می توان داشت؟

حداقل این توقع از نسل جوان، تحصیل کرده و روشن فکر می رود که شخصیت های پوشالی و کذایی را نفی کنند نه این که خود در جهت پرورش شخصیت های کاذب همگام شوند. همه ما می دانیم چقدر سوء استفاده توسط مقام های قانون گذار و مقام های دستگاه اجرایی و قضایی کشور صورت می گیرد چرا در دوازده سال گذشته میلیاردها دالرحیف و میل شد و توقعی که از تغییرات مثبت در زندگی مردم می رفت با فی صدی کمی به ثمر رسید ولی زندگی درصد کمی واقعا از این رو به آن روشد. کسانی یک شبه ره صد ساله رفتند و سرنوشت چند نسلشان ازنظر اقتصادی وسیاسی بیمه شد. همیشه علت را درعوامل بیرونی جستجو کرده ایم نمی توان عوامل بیرونی را نادیده گرفت ولی کمی به خود هم بیاندیشیم.

اکثر ملاقات های مقام های تعارفی و سیاسی است و خارج از محدوده و صلاحیت قانونی ایشان فقط برای ایجاد یک شبکه غیر رسمی در بدنه ارگان رسمی برای اجرای خواسته ها و فرمایشات فراقانونی ولی با راه جوری قانونی در عیدها و مراسم ها عده ای به خانه وکیل، وزیر و معاون و رییس و...می شتابند تا باب دوستی های غیر رسمی شان را مستحکم تر سازند و مردم عادی هم نمی دانم برای چه ولی تنها ثمره اش همان احساس مالکیت وبرتری ایجاد کردن در این عالی منصبان می شود.

عکس گرفتن ها و با عکس ها مانور دادن هم مرضی شده است. بعضی ها با کدام مقام بانام و بی نامی عکس می گیرند و برای روز مبادا آن را وسیله تفاخر خود می دانند و دوباره این حضرات صاحب منصب با این حس که چقدر محبوب القلوب هستیم حس برتری را در خود بیشتر احساس می کنند.

خیلی پراکنده نوشتم همین ها فعلا به ذهنم رسید ولی خواهش می کنم از دوستان که در سطح برخوردشان با حضرات منصب دار تعادل را رعایت بفرمایند تا مانع از ایجاد باورهای کاذب شویم و هر کس دارای شخصیت و وزن واقعی شود در میان این گیر و دار هستند کسانی که واقعا انسان های وارسته و قابل احترامی هستند که حس وطن دوستی ایشان و خدمات ایشان شایسته تکریم است اما... لطفا کسی آزرده نشود.



کبری رضایی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است