سوره 59. حشر آيه 20

لَا یسْتَوِی أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَآئِزُونَ
اهل آتش و اهل بهشت یکسان نیستند، اهل بهشت همان رستگارانند.

مصداق روشن کسانی که خداوند را فراموش کردند، منافقانند. در آیه 67 سوره توبه درباره منافقان می‌خوانیم: «نسوا اللّه فنسیهم» البتّه خداوند فراموشکار نیست، بلکه لطف خود را از آنان باز می‌دارد. «و ما کان ربّک نسیّا»(56)

غفلت، خطرناک‌ترین آفت انسان است. قرآن می‌فرماید: گروهی از مردم، از چهارپایان بدترند، زیرا غافلند، «أولئک کالانعام بل هم أضل أولئک هم الغافلون»( اعراف، 179) بنابراین غفلت از خدا «نسوا اللّه»( توبه، 67)، غفلت از قیامت «نسوا یوم الحساب»( ص، 26) و غفلت از آیات الهی، «اتتک آیاتنا فنسیتها»( طه، 126) باعث سقوط انسان به مرحله‌ای پست‌تر از حیوانیّت می‌شود.

کسی که خدا را فراموش می‌کند، قهراً فردی بی‌راهه، بی‌رهبر، بی‌هدف و بی‌قانون، غرق در شهوات می‌شود و تمام هدف‌ها و عملکردش سلیقه‌ای و مطابق تمایلات و هوس‌های خودش می‌شود و این بزرگ‌ترین خطر برای انسان است.
کسی‌که لطف او را فراموش کند، مأیوس شده و به بن بست می‌رسد.

کسی‌که عفو او را فراموش کند، خود را قابل اصلاح نمی‌بیند و دست به هر کاری می‌زند.
کسی‌که رهبران الهی را فراموش کند، دنبال هر طاغوتی می‌رود و فاسد می‌شود.
کسی‌که قانونِ او را فراموش کند، هر روز به سراغ صدایی می‌رود و سر در گم می‌شود.

کسی‌که راه او را فراموش کند، در میان صدها راه دیگر گیج شده و به بی‌راهه می‌رود.

کسی‌که اولیای او را فراموش کند، دوستان ناباب او را به بازی می‌گیرند.
کسی که نعمت‌های خدا را فراموش کند، متملّق دیگران می‌شود.

کسی که خدا را فراموش کند، قهراً اهداف حکیمانهٔ او در مورد آفرینش انسان را فراموش خواهد کرد و هرکه هدف خلقتش را فراموش کند، عمر، سرمایه واستعدادش را هدر می‌دهد.
انسان فطرتاً خداشناس است و فراموشی، عارض بر او می‌شود. کلمه «نسیان» در موردی است که قبلاً علم و توجه باشد.56) مریم، 64.

>>>   خداوند منان را سپاس که تمام راه های هدایت برای ما سهل و آسان فرموده است و ما توسط ارشادات قرآنی و ارشادات رسول الله صل الله و علیه وسلم و ارشادات عرفانی مارا به راه روشن و هموار رها نموده است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است