وقتی مدعی می شویم که مردم افغانستان عید ندارند منظور آن دسته از ارگ نیشنان، اقارب و اقوام رییس جمهور، والیان، زورمندان محلی، اعضای کابینه و دیگر دولتمردان کابل نیستند بلکه قشر همیشه ستم دیده، همیشه مورد تجاوز و همیشه قربانی افغانستان هستند.

در همین روزهایی که عده ای در بازارهای مرکزی پایتخت مشغول خرید لباس عید و خوراکی های مخصوص پذیرایی از مهمان ها هستند، بخش اعظم مردم حتی برای نان افطار خود نیز مانده اند، بخش اعظم مردم حتی جز لباس بر تن خود چیزی برای تعویض و پوشیدن ندارند.

میلیون ها جوان و مسن و پیر بیکار، هزاران هزار معتاد و معلول و بیمار، صدها هزار کودک بی سرپرست و خیل عظیمی از زنان بی پناه که در سرک ها به گدایی مشغول اند شامل مردم اصلی و باشندگان همیشگی افغانستان می شوند که عید فطر نیز همچون اعیاد گذشته و آینده عید ندارند و نخواهند داشت.

مردمی که فقط و فقط تابعیت افغانی دارند و حتی نمی دانند تابعیت دوگانه به چه معناست، مردمی که هرگز به هیچ گروه مخالف دولت یا جریان موازی با حکومت نپیوسته اند، مردمی که هرگز در هیچ شرایطی خاک وطن خود را به آوارگی در خیابان های نیویورک و لندن و تهران و اسلام آباد نفروخته اند...

با رویت هلال ماه برای پایان ماه مبارک رمضان و آغاز ماه شوال سیل تبریکات عریض و طویل تمامی گردن کلفت های اقتصادی و سیاسی به یکدیگر و حتی به دیگر کشورهای مسلمان سرازیر می شود اما این مردم ملکی در خانه های بی سقف و نان و بی لباس خود عید را نیز همچون تمامی ایام عزا می گذرانند.

این عید برای مردم عزا است برای مردمی که از همیشه تاکنون بغض های کودکان خود را، حسرت جوانان خود را و کهنه زخم های قومی و نژادی خود را فرو خورده اند عید و عزایشان یکی است و حتی در اعیاد تجملاتی و سراسر ریخت و پاش خواص، عوام بیشتر به عزا می روند تا در عزاداری های عمومی.

این نوشته نه یک مرهم که فقط گوشزدی به مطبوعات، رسانه ها، روسای جمهور، وزرا، وکلا و دیگر خواصی بود که انواع و اقسام هزینه ها را برای بهترین تبریکات نثار یکدیگر می نمایند و غافل اند از اینکه عید مردم ملکی عزا است.

کد (8)

>>>   دادا مردم فقیر و بخصوص بچه هایی که شب گرسنه می خوابند چه جوری عید فهمیده و یا داشته باشند؟ اینهم از برکات اسلام طالبان است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است