‏چهار شنبه "9 ثور/29 آوریل" برابر با درگذشت ملک الشعرا قاری عبدالله خان است.
قاری عبدالله خان درسال 1247 خورشيدی در شهر کابل چشم به جهان گشود.
پدرش حافظ قطب الدين و پدربزرگش حافظ محمدغوث از دانشمندان روزگار خود بودند.
قاری عبدالله خان علوم را از پدر و استادان ديگر آموخت.
قاری عبدالله قرآن شریف را حفظ کرد و ادبيات عرب، فقه منطق كلام و حكمت قديم را نیز از نزد استادان زیادی فرا گرفت.
این شاعر بزرگ در کنار شاعری، حافظ قرآن بود و خط نستعلیق را نیز به زیبایی می‌نوشت.
قاری عبدالله خان در 20 سالگی شخصیت علمی و فرهنگی صاحبت شهرت شد، مشاور و امام شهزاده حبيب الله ولي عهد امير عبد الرحمن خان گردید.

وقتی حبيب الله، امير شد، قاری را مربی علمی و ادبی شهزاده امان الله ساخت. در عهد نادرخان هم با آن که متقاعد شده بود، تدريس و آموزش ظاهرخان را كه هنوز ولیعهد بود به دوش گرفت. قاری عبدالله خان از نخستين آموزگاران مكاتب جديد در افغانستان است.
وی با تاسیس مكتب حبيبيه در كنار استادان هندی به وظيفه معلمی گماشته شد، از آن روزگار تا عهد نادرخان بيش از 40 سال وظيفه معلمی را در مكتب حبيبه، مكتب حربيه سراجيه و مدارس عالي ديگر ادامه داد.

در خلال همين دوره، مدتی در دارالتاليف وزارت معارف مصروف تاليف و تصحيح كتب برای معارف شد. در عهد نادر شاه عضو انجمن ادبی كابل گرديد.

در سال 1317 شمسی به پاس خدمات 40 ساله اش در معارف، نشان درجه دوم معارف را دريافت كرد. در سه سال اخير عمر علاوه برعضويت انجمن و كار هاي دايره المعارف، مشاور شرعی و علمی رياست مستقل مطبوعات نيز بود. قاری عبد الله خان نخستين قصيده خود را درسال 1269 شمسی سرود.

استاد صلاح الدين سلجوقی می گويد: قاري به عرفان توجه كرد و فصوص الحكم شيخ محی الدين ابن عربی را ترجمه نمود. قاری عبدالله کتب متعددی را برای معارف تالیف نموده است و نیز از وی آثار ادبی و فرهنگی دیگر به میراث مانده است.

این شاعر بررگ سرانجام در سن 82 سالگی در 9 ثور سال 1347 درگذشت.

شد آنکه اهل نظر بر کناره می رفتند
هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش

هموطن

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است