بحث بر سر اینکه نتایج سفر پاکستانی ها به کابل مثبت خواهد بود یا منفی داغ است. خوش بینی ها و بدبینی ها در این موضوع هر کدام جایگاه خود را دارند اما آیا واقعا می توان به پاکستانی که سی سال بدبینی را در ذهن مردم و دولت های مختلف افغانستان ثبت کرده است خوش شد؟ آیا این کشور به دنبال فریبکاری دوباره است یا تصمیم گرفته است افغانستان روی آرامش را ببیند؟

موسی فریور استاد دانشگاه در برنامه «خط کابل» گفت: سفر مقامات پاکستان به کابل ظاهراً سفری امیدوار کننده تلقی می شود. به این خاطر می گویم این سفرها ظاهری است چرا که در طول سیزده سال گذشته با وجود رفت و آمدهای بی شمار و وعده های فراوان هیچ گامی به سوی صلح برداشته نشد، گره کور خط دیورند نیز بسته مانده و روابط دو کشور به تیرگی بیشتری گرایید. حقیقت این است که بازی های کشورهای بزرگ در منطقه اجازه نمی دهد که زعمای کشورهای منطقه به شکلی مستقلانه تصمیم اتخاذ کنند و برای حل و فصل منازعات بین کشورها به خصوص افغانستان و پاکستان راه حلی ریشه ای پیدا کنند.

وی در خصوص اهداف پاکستان در افغانستان و صدق یا عدم صدق حرفهای جدیدش اظهار کرد: حالا حکومت ما فکر می کند که دولت پاکستان سرعقل آمده است یا به مقتضای منافع ملی خود می خواهد با افغانستان راه صلح را در پیش بگیرد. حالا هم افغانستان و هم پاکستان تظاهر به حسن روابط می کنند اما مشخص است که تا مساله خط دیورند مشخص نشود، پاکستان به هیچ عنوان از مداخله در پاکستان دست برنخواهد داشت. به علاوه این کشور به دنبال عمق استراتژیک است و می خواهد در افغانستان پیش روی های دیگری نیز کند.

فریور در خصوص علت مشکلات افغانستان می گوید: آمریکایی ها همیشه از پشت عینک انگلیسی ها به افغانستان نگریسته اند. برای این موضوع شواهد تاریخی بسیاری نیز وجود دارد. پاکستان هم کشوری است که بنابر منافع انگلیس ساخته شد. از آن دو هدف داشت یکی هدف قرار دادن هند و دیگری محصور ساختن ابدی افغانستان در یک تنگنای جغرافیایی. در حقیقت این سه کشور نمی خواهند که معضلات افغانستان حل شود و کشور ما روی آرامش و ثبات را ببیند. این یک معضل است که ما یک زندانی جغرافیایی هستیم. افغانستان چگونه می تواند از این تنگنای جغرافیایی نجات پیدا کند؟ باید معضل خط دیورند حل شود. متاسفانه هر حکومتی که در افغانستان آمد آن را به تعویق انداخت. در حالی که یگانه کشمکش دو دولت پاکستان و افغانستان خط دیورند است.

این استاد دانشگاه افغانستان را قربانی سیاست های کشورهای منطقه و غرب دانسته و توضیح داد: پاکستان در افغانستان می خواهد دست بالایی در سیاست های کشور ما داشته باشد آمریکا و غرب نیز متاسفانه همین را می خواهند. در کنار این آمریکا طیاره های خود را از افغانستان به پاکستان می برد و به آنها می دهد. این یک پیام خطرناک دارد. چرا که یگانه راهی که آمریکا به افغانستان دارد پاکستان است. به این ترتیب پاکستان از ناخن افگار غرب استفاده می کند و امتیاز های خود را از آمریکا و غرب می گیرد و هرازگاهی که منافعش ایجاد می کند آن را فشار می دهد و بدین ترتیب آمریکا تلاشی برای فشار به پاکستان برای ایجاد صلح نمی کند چرا که شدیداً به این کشور نیاز دارد.

وی ادامه داد: حالا متاسفانه آمریکا وغرب به این نتیجه رسیده اند که سیاست افغانستان را در دسترس اولیای نظامی و سیاسی پاکستان بگذارند واین برای افغانستان بسیار خطرناک است. بدون حل موضوع خط دیورند و بدون ایجاد یک موافقتنامه معتبر بین المللی این موضوع برای افغانستان کشنده و آزار دهنده است.

فریور در خصوص نتیجه سفر هیات پاکستان به کابل گفت: ما باید منتظر باشیم و اثرات عملی سفر هیات پاکستانی را به افغانستان دنبال کنیم و ببینیم که دستاورد عملی این سفرها برای مردم افغانستان چیست؟ نباید بیش از حد خوش باور و نه بیش از حد بد بین بود. ما باید واقعیت گرا باشیم. در کنفرانس مطبوعاتی در صحبت های اشرف غنی و نواز شریف خوش بینی هایی شنیده می شود، این گونه حرف زدن خوراکی است برای رسانه ها اما ما باید منتظر باشیم و اثرات و تبعات مثبت و منفی سفر عالی رتبه پاکستان را به کابل را ببینیم اما من چندان خوش بین به اثرات این سفر نیستم چرا که پاکستان سیاست های خود را دارد و از لحاظ منطقی آنها را به خاطر افغانستان رها نمی کند.

کد (30)

>>>   دوستان امروز برای ملت افغانستان از همه چیز کرده امنیت مهم است چون سی وپنجسال است این ملت قربانی میدهند اگر همه مشکل سر خط دیورند باشد صد سال شد تحت کنترول پاکستان ها , انگلیسها وهندو ها بوده از این سرزمین وناموس که صد سال بدست عجنبی بوده مارا تیر به روی خدا ملت را بخاطر ان سر زمین که خود را ازاین کشور ندارند خون ملت بیچاره افغان را نریزانند
طارق هرات

>>>   امریکا و غرب میخواهند که نیروهای امنیتی افغانستان نسبت به نوکران امریکا و پاکستان یعنی طالب القایده داعش نه قوی باشد و نه ضعیف . به این معنی که نه مخالفان مسلح دولت غنی که از کاخ سفید و اسلام اباد حمایت میشود از بین برده شود و نه دولت غنی سقوط کند .یعنی که باید تعادل حفظ شود تا نا امنی و جنگ دوامدار باشد تا امریکا و غربیها پلانهای دها سال دیگر را اجرایی کند .به این دلیل امریکاییها در طول 14 سال نخواستند نیروهای امنیتی افغانستان را به سلاحهای سنگین تجهیز کنند و همچنان نخواستند که قوای هوای افغانستان حتی یک طیاره جنگی داشته باشد . حریم هوای افغانستان هم که 14 سال است در اختیار امریکا و غرب است .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است