در حکومت وحدت ملی در برابر خواست‌ها و مطالبات مردم، یک منطق بسیار احمقانه‌ی وجود دارد. «می‌پندارند که اگر یک‌بار (حتا یک‌بار) به‌خواست مردم لبیک بگویند، این به‌یک رسم تبدیل می‌شود.» برای همین حکومت در برابر خواست بسیار منطقی و عملی جنبش_روشنایی، تا جایی مقاومت کرد که آن حادثه المناک قتل‌عام نخبه‌گان در دهمزنگ اتفاق افتاد و اکنون که از شهادت نزدیک به 100 جوان نخبه می‌گذرد، ارگ هنوز هم حاضر نیست از مرکب شیطان فرود آید و به‌خواست آنان پاسخ دهد.

چندی پیش وقتی اعتراض رستاخیز تغییر شدت گرفت، یکی از وزرای سکتور امنیتی به‌ارگ می‌رود، ضمن اعتراف به‌عجز و ناتوانی خود، می‌گوید نمی‌خواهم با مردم مواجه شوم و استعفای خود را پیش می‌کند، اما ارگ با همین منطق که گویا استعفای او در اثر فشارهای مردمی، به‌یک رسم مبدل خواهد شد، او را از دادن استعفا برحذر می‌دارد.

شما حالا ببنید تا کنون این منطق احمقانه و به‌شدت سرکوب‌گرایانه و غیرمردمی ارگ، تا کنون چقدر قربانی به‌دست‌مان گذاشته است. با همین منطق گندیده، آن‌ها به‌سوی رستاخیزیان شلیک کردند.

ایجاد یک گارنیزیون غیرقانونی در داخل شهر جایگزین کردن آن به‌جای پولیس نظم عامه و ضدشورش، ریشه در همین نوع نگاه ارگ به‌مردم و خواست‌های مردمی دارد.

توپ‌ها و تانک‌هایی که باید در میدان‌های جنگ در برابر طالب و داعش و تروریستان دیگر بجنگند، در شهرها و در برابر مطالبات مدنی مردم صف‌آرایی می‌کنند. این ویژگی تمامی حکومت‌های غیردموکراتیک، غیرمشروع و فاقد پایگاه و ریشه مردمی است.

سربازان‌مان را در میدان‌های جنگ تشنه و گشنه و به‌خاطر نرسیدن تجهیزات و امکانات کشته می‌شوند، اما در شهرها نیروهای تا دندان مسلح مجهز با توپ و تانک در برابر خواست‌های مردم در حالت آماده‌باش قرار دارند. این حکومت شاید یک‌ونیم سال باقیمانده خود را سپری کند، اما خیلی وقت پیش از چشم مردم افتاده است و کارش تمام است.

داکتر حسیب معترف

>>>   تا ختم دوره خدمتش کابینه اش هم تکمیل نشد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است