حملات پی هم طالبان در روز سه شنبه 25 میزان 96 در ولایت های مختلف کشور از جمله پکیتا و غزنی از جمله سنگین ترین حملات در ماه های اخیر شمرده شد که به کشته و زخمی شدن دستکم 200 تن انجامیده است. هر چند که رییس جمهور بیانیه محکومیت صادر کند و رییس اجرایی برای همدردی با قربانیان به پکتیا سفر کند اما این اقدامات از عمق فاجعه و سهل انگاری ای که در نهادهای کشفی و استخباراتی کشور رخ داده است، چیزی کم نمی کند.

به گزارش شبکه اطلاع رساني افغانستان(afghanpaper)، مولانا فرید، آگاه سیاسی در گفتگو با "محور" درخصوص حملات پی هم طالبان در روز سه شنبه 25 میزان 96 بر ولایت های مختلف کشور گفت: در خصوص وقایعی که به این شکل در کشور رخ می دهد، دو موضوع حتمی است؛ یکی اینکه هر زمان یک مقام بلند پایه پاکستان وارد افغانستان می شود متصل به سفر وی یا چند روز بعد یک حادثه بزرگ اینچنینی رخ داده است.

فرید می گوید: موضوع دیگر در رخ دادن این حوادث نزدیک شدن فصل سرما و داغ شدن موضوع گفتگوها از جانب پاکستان است و دولت نیز بدون درس گرفتن از گذشته ها همواره از این پیشنهاد پاکستانی استقبال کرده است.

این آگاه سیاسی درخصوص عقبه این حملات بیان می کند: پاکستانی ها با بکار انداختن دوباره تروریزم خواستند یک ضرب شستی به دنیا نشان دهند که صلح از دروازه پاکستان می گذرد و دنیا باید در استراتژی بجای اینکه پاکستان را دشمن بداند با این کشور وارد معامله شود و از طریق پاکستان صلح بخواهد.

وی، درباره اینکه این اقدام کار طالبان است می گوید: مجری کار هر گروهی که هست شکی نیست که عقبه حمایتی این حمله و ساماندهی آن بیرون از کشور بوده که معمولا اقدامات پاکستان اینطور است. پاکستانی ها در مسایل سیاسی درایت بسیار دارند، همانطور که موضوع آزادشدن خانواده آمریکایی گروگان گرفته شده در بهترین شرایط برای افغانستان و بدترین شرایط فشار برای پاکستان اتفاق افتاد اما آنها توانستند از آن یک سوژه بزرگ برای خود بسازند؛ این درحالی است که تا امروز نه وزارت خارجه، نه ریاست جمهوری و نه هیچ ارگان دیگری حرفی برای آن نداشته است که این خانواده در دست ترویستانی از خاک پاکستان بوده اند.

فرید، درباره ارتباط این حملات با نشست های چهارجانبه در مسقط اظهار کرد: طالبان به این قسم نشان دادند که شما فکر می کنید ما در دست پاکستانی ها هستیم و باید با این کشور مذاکره کنید اما ما در عمل خود استقلال داریم. تجربه های گذشته از پاکستان نشان می دهد که شکی نیست که این کشور این حملات را در تبانی با طالبان برای این موضوع انجام داده باشند.

این آگاه سیاسی با وجود اینکه طرفدار گفتگوهای صلح است تصریح می کند: باید نگاهی به گذشته 17 سال گفتگو انداخت و نتیجه آن را دوباره از نظر گذراند. بنظر من تجربه کسیکه تجربه شده است، بسیار مضحک است. ریشخندی که بالای حکومت در چهارجانبه های گذشته زده شد، چهار دور مذاکره کردند و بعد روشن شد که ملاعمر دو سال قبل از مذاکره مرده است!

وی، درباره اقدامی که حکومت می تواند برای موارد اینچنینی بکند می گوید: تاسف می خورم که حکومت چندین بار از یک سوراخ گزیده شده است و این موارد بی اطلاعی دستگاه استخبارات افغانستان را نشان می دهد. همانطور که چند روز پیش حکومت از کسانیکه که موتر مملو از مواد انفجاری را در کابل توقف دادند تقدیر کرد اما پرسیده نشد که این موترها چطور از چندین دروازه کابل عبور کردند و به مرکز کابل رسیده بودند؟

فرید اضافه کرد: موتری مملو از مواد انفجاری در مرکز کابل خود به خود چپ شد و هراس افکن پا به فرار گذاشت و به فضل خدا به هر شکل وی دستگیر شد و از حمله جلوگیری شد اما برای یک بار هم که شده قوای اطلاعاتی و دستگاه امنیت ملی افغانستان بخود بیایند که وظیفه آنها چیست؟

کد (26)

>>>   آزموده را آزمودن خطاست.
تکرار خطا گناه است.
تکرار گناه حماقت است.
تکرار حماقت جنون است.
سردمداران ما این عمل جنون آمیز را بار ها و بار ها تکرار کردند و میکنند و هزینه اش را مردم میپردازد.
پس کار ها را نباید به مجانین سپرد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است