بحث داغ دو ماه پسین در محافل ملی و بین المللی به ارتباط افغانستان مساله مخالفت عطا محمد نور والی بلخ با اقدام داکتر غنی رییس اداره توافقی کابل بود.

به استثنای دو سه مورد حمله و انتحار به پایتخت کشور موضوع دیگری اهمیت این خبر را حتی برای یک روز هم تحت الشعاع خویش نتوانست قرار دهد. محاسبه ضعیف غنی و عبدالله در کنار زدن نور از مقام ولایت بلخ نه تنها درد سر جدی و حتی آبروریزی بی پیشینه ای را برای هر دو مقام ارشد حکومت توافقی کابل به بار آورد که حتی به یک مشغله و تشویش کلان به شرکا و حامیان بین المللی افغانستان مبدل گشت.

اداره کابل از هیچ وسیله ای برای تحمیل اراده خویش بر نور دریغ نکرد و انصافا او هم خلاف همه محاسبات و ارزیابی ها در دفع اقدامات حریف موفق ظاهر شد و به مرور بالاتر از آنچه که خود تصور می کرد فرصت و فضای مانور پیدا کرد البته ذکر یکایک وسایل و ابزارهای به کار گرفته شده از جانب اداره توافقی تکراری بر مکررات است که اینجا از یادآوری چندباره اش صرف نظر می کنم و اما نتایج حاصله تا اینجای کار در بعد مشاجره و مذاکره به نفع والی بلخ و جمعیت اسلامی بوده است.

یعنی والی توانسته غنی را متوقف کند، عبدالله را دور بزند، مردم را به دنبال خود بکشاند، به نسل جوان و مایوس از مبارزه علیه استبداد و تمامیت خواهی امید و آگاهی ببخشد، به نهادها و مجامع بین المللی نزاکت های ناشی از شکاف های موجود در افغانستان را بازگو کند و در نهایت به عنوان یک چهره تازه و موفق برای رهبری بخشی از جامعه افغانستان برای خود جا باز کند.

طرف مقابل نه تنها هیچ چیزی به دست نیاورده حتی فرصت ها و زمینه های احتمالی که پیش رو داشت را نیز از دست داده و حالا در لبه پرتگاه و سقوط قرار گرفته است طوریکه هیچ یک از جریان های صاحب وزن و حتی حامیان دیروز اش در کنار اش نیستند منحیث نمونه می توان از جنرال دوستم و محمد محقق بحیث حامیان غنی و عبدالله نام برد که امروز در کنار نور و در حمایت از او قرار گرفته اند جنرال رازق و شورای قندهار، حاجی قدیر و شورای مشرقی، جریان ها و جنبش های سیاسی و اجتماعی دیگر در اقصی نقاط کشور امیدشان را از رهبران حکومت بریده اند و به صورت مستقیم و غیرمستقیم در همسویی با داعیه حریف قدرتمند رهبری حکومت قرار گرفته اند.

جالب تر از همه این است که پس از حرف های ناشیانه سفیر آمریکا در کابل و واکنش سنجیده و مناسب مردم در برابر آن هیات هایی که از جانب آمریکا و سازمان ملل به کابل آمدند حل قضیه را به جانب سازمان ملل متحد موکول کرده اند که این می تواند نقطه اوج اعتباردهی به داعیه برحق نور در برابر حکومت مرکزی باشد که البته این اعتبار و جایگاه برازنده بین المللی در نتیجه ایستادگی شخص نور، حمایت های پی هم مردم از او و درایت و منطق تیم مذاکره کننده جمعیت اسلامی با ارگ بدست آمده است.

با توجه به آنچه گفته شد می توان نتیجه نهایی را اینگونه تحلیل کرد که اگر مذاکرات به توافق نهایی روی همه موارد بسته پیشنهادی جمعیت منتهی نشود غنی در کابل و نور در بلخ تا رسیدن به انتخابات قدرت را در دست خواهند داشت و تنها انتخابات شفاف معین خواهد کرد که چه کسی باید از قدرت کنار برود غنی، عطا یا هردو و یا هیچکدام؟

اگر بازهم مذاکرات فی مابین به نتیجه نرسد مداخله مبنی بر وساطت سازمان ملل قبل از برگزاری انتخابات، ایجاد اداره موقت بدون حضور غنی و نور خواهد بود. اینجا هم در نهایت همه چیز موکول به نتیجه انتخابات خواهد شد و اگر در نتیجه گفتگوها روی همه موارد پیشنهادی جمعیت توافق صورت بگیرد نور نه به نفع والی نام نهاد ارگ (مهندس داوود) بلکه به نفع یکی از نزدیکان اش از مقام ولایت بلخ کنار خواهد رفت و در سایه اعتماد به نتیجه توافقات بدست آمده روی برگزاری یک انتخابات نسبتا شفاف به رقابت خواهد رفت و به امکان قوی بر حریفان پیشی خواهد گرفت.

هرچه باشد نتیجه نهایی را ثبات قدم، درایت و برنامه سنجیده و سخت شخص عطا محمد نور و جمعیت اسلامی رقم خواهد زد این فرصت تاریخی است برای یک جریان در حال افت که به همت اراده و بازوی عضوی از اعضای برجسته اش به دست می آید اگر ارزان بفروشند ارزان به دست نخواهند آورد چنین "کلاه دلکش" حتی ارزش "ترک سر" کردن را نیز دارد.

برنا صالحی

>>>   نافرمانی مدنی دوای درد خودکامگی

>>>   شرکا و حامیان بین المللی افغانستان عطارا مثل نسوار هم امنیت نمیدیهد اگر بخواهد عطاگک در نیم روز از نیمروز هم به ایران فرار میکنند

>>>   بهبه اگر اینقدر آسان بود استار اعطا را یکروزهم نمیگذاشتند.
خواب دیدی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است