| تاریخ انتشار: ۱۱:۵۲ ۱۳۹۶/۱۱/۲۸ | کد خبر: 146784 | منبع: |
پرینت
 |
|
احمد آلتن روزنامه نگار معروف ترک روز گذشته همراه برادر اش و یک روزنامه نگار دیگر از طرف دولت اردوغان به حبس ابد محکوم شد.
این متن از او است؛
ما شهروندان یک کشوریم و در یک سرزمین مشترک زندگی می کنیم اما آیا همه ما باهم برابریم؟ بیایید این پرسش را واضح‌تر طرح کنیم آیا ترک ها با کردها برابر اند؟ بدون شک و بدون هیچ تردیدی به ما خواهند گفت که البته که ما با هم برابریم.
ما [ترک ها] تا چه حد با کردها برابریم؟ ترک ها ترکی صحبت می کنند و کردها، کردی اما زبان رسمی دولت چیست؟ - ترکی پس نتیجه می گیریم که از لحاظ زبانی برابر نیستیم زبان یک گروه در این کشور زبان رسمی دولت است و زبان گروه بزرگ دیگری در این کشور رسمی نیست.
در این کشور زبان آموزشی کدام است؟ - ترکی. آیا مدرسه‌ای برای آموزش زبان کردی وجود دارد؟ خیر. آیا دانشگاهی وجود دارد که آموزش آن به زبان کردی باشد؟ به‌هیچ وجه. در این کشور، ما حتی به زبان های انگلیسی و فرانسه هم آموزش می دهیم اما کردی را ممنوع می کنیم پس می‌توان گفت که از نظر آموزشی نیز برابر نیستیم.
قانون اساسی شهروند این کشور را چه می نامد؟ - ترک. پس قانون اساسی کردها را چه می‌خواند؟ بر اساس قانون اساسی آنها نیز ترک هستند. آیا کردها ترک هستند؟ مطمینا نه پس اگر ترک نیستند چرا ما آنها را ترک می خوانیم؟ زیرا قانون اساسی چنین دستور می دهد. آیا بر اساس قانون اساسی شهروند کرد این کشور می تواند «کرد» باشد؟ جواب منفی است نتیجه می گیریم که بر اساس قانون اساسی نیز برابر نیستیم.
از منظر «زبانی»، ازلحاظ «آموزشی» و ازنظر «قانون اساسی» [ما ترک‌ها با کردها] برابر نیستیم پس «ما» کجا با آنها برابریم؟ وقتی که به سربازی می رویم بدون هیچ تمایزی هم ترک ها و هم کردها را به سربازی می برند. هنگام پرداخت مالیات هم برابریم بدون هیچگونه تبعیضی، هم از ترک‌ها و هم از کردها مالیات می گیرند پس می‌توان گفت که از لحاظ «مسوولیت» هایمان در قبال دولت برابریم اما برای چیزهایی که از دولت می گیریم برابر نیستیم آیا به نظر شما این عادلانه است؟
آنها را به سربازی می برید، از آنها مالیات می گیرید اما زبان شان، آموزش شان و برابریشان در برابر قانون اساسی را نمی پذیرید سپس می آیید و به آنها می گویید: «مشکل شما چیست؟». عصبانی می شوید و می گویید: «شما چرا ایجاد مشکل می‌کنید؟». آنها را می کشید و به چاه می اندازید، در خیابان مورد ضرب و شتم شان قرار می دهید و در زندان ها آنها را شکنجه می کنید.
اکنون با نگاه دقیق تری به این مساله به نظر شما منشا «مساله کرد» چیست؟ به نظر من این مساله تنها یک علت دارد و آن «بی عدالتی» است. خلقی آمده و با خلقی دیگر همچون اسیر برخورد می کند و می گوید: باید نژاد من، زبان من و برتری من را قبول کنی.
چرا ما با کردها برابر نیستیم؟ اگر این پرسش را از آنها بپرسیم جواب خواهند داد که اگر برابر باشیم و به آنها نیز حقوق برابر بدهیم کشورمان تجزیه می شود. پرسش این است: کشور چه کسی تجزیه می‌شود؟ کشور «ما». ما چه کسانی هستیم؟ - ترک ها. پس «کردها» که هستند؟ آیا اینجا کشور آنها نیز هست؟ بلافاصله جواب می دهند: البته که اینجا کشور کردها نیز هست. اگر اینجا کشور «همه ما» است پس چرا ترس هایمان نسبت به این کشور یکسان نیست؟
چرا ما از اینکه تجزیه شویم می ترسیم اما کردها از اینکه تجزیه شوند نمی ترسند؟ آیا «صاحبان مشترک» یک کشور نباید ترس های مشترک نسبت به آن کشور داشته باشند؟ ما می ترسیم زیرا با کردها عادلانه برخورد نکرده ایم. با آنها همچون اسیر برخورد کرده ایم و فکر می کنیم که آنها ممکن است بخواهند به این وضعیت خاتمه دهند. اگر یکی از خلق های بزرگ یک کشور حاکمیت خودش را به زور به خلقی دیگر تحمیل کند همیشه از مساله «تجزیه» می ترسد و در آخر نیز آن کشور بدون شک تجزیه خواهد شد.
اگر زبان کردها هم یکی از زبان های رسمی شود، اگر آنها نیز حق آموزش به زبان کردی را داشته باشند و قانون اساسی نیز آنها را به زور ترک نخواند آیا مساله کرد باقی خواهد ماند؟ هرگز.
درنتیجه راه‌حل مساله معلوم است و همچنین بسیار ساده و روشن است: اگر برابر باشیم، مشکل حل خواهد شد. اما چرا مشکل را حل نمی کنیم؟ - زیرا نمی خواهیم «برابر» باشیم.
و حالا پرسش این است که ما چرا نمی خواهیم با کردها برابر باشیم؟ چه چیزی به ترک ها نسبت به کردها برتری می دهد؟ آیا جمعیت بیشتر و داشتن ارتش ترک ها را برتر کرده است؟ شاید هم اسلحه این کار را کرده است؟ شما از همان اول با زور سلاح عمل کرده اید پس چرا هنگامیکه از کوهستان ها صدای اسلحه می آید متعجب می شوید؟
شما خودتان سلاح ها را به کناری بگذارید، اربابی زورکی را کنار بگذارید، بدون شک در کوه ها سلاحی باقی نخواهد ماند و مشکل نیز حل خواهد شد اما قبل از هر چیز در مقابل خدا و بندگان اش برابر بودن مان را قبول کنید.
سامان رسول پور
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است