روزنامه واشنگتن پست در گزارش تازه اش حامد کرزی را هدف گرفته و نوشته است که نظریه پردازی های تیره و تار او درحال شکوفا شدن است.

واشنگتن پست نوشته است که حامد کرزی از مدت ها به این سو از سوی منتقدان به عنوان آدمی جنجالی و اوقات تلخ، مورد انتقاد قرار داشته و هنوز علیه آمریکا به تحریکات خود ادامه می دهد که با پول و نیروی آنها سال ها حکمرانی چلاند و سرانجام روابط اش در یخبندانی از اتهام زنی ها مغز و مزه خود را از دست داد اما حامد کرزی هنوز به پایان کار خود نرسیده است.

آن سیاستمدار زیرک شصت ساله که در یک مرحله در موضع دفاع از منافع غربی ها ایستاده بود ‌اینک از اقامتگاه محصور با دیوارهای پولادین خویش در قلب پایتخت دایره گسترده ای از روابط و تماس ها را ایجاد کرده است درحالیکه حکومت کنونی افغانستان با مبارزه با خشونتگرایان بی رحم طالب و داعش و ناهمسازی سیاسی در سطح داخل درگیر است حامد کرزی انتقادات خود را به منظور جلب توجه مردم آغاز کرده است.

روزنامه واشنگتن پست در ادامه می گوید که اغلب اوقات نظریه های حامد کرزی توطیه گرانه است و در واقع به نفع خودش پیشنهاداتی ارایه می کند اینکه ما بگوییم وی عمدتا ادعاهای دور از ذهن مطرح می کند مثلا آمریکا بخاطر ادامه حضور نظامی فراگیر در منطقه و سلطه بر افغانستان از داعش به گونه سری حمایت می کند امری ساده نیست. کرزی در صحبت اخیر با واشنگتن پست اظهار داشت که آمریکا در اینجا پیاده نشده است که دوباره برود. نیازمندی آنها فقط ساختن چند پایگاه در افغانستان نیست تا چند نفر طالب را در هم بشکنند. آنان به این خاطر به این جا آمده اند که تمامی رقبای بزرگ آمریکا در همسایگی ما قرار دارند و ما هم در کنارشان قرار داریم. ما حضور آنان را خوش آمدید می گوییم اما آمریکایی ها در برابر ما فریبکاری پیشه کرده اند.

به نظر می رسد چنین نظریه ها یاد آور آخرین سال های حکمروایی کرزی است که نیروهای ناتو و آمریکایی را بعنوان اشغالگران خارجی که بدون توجه به زندگی غیرنظامیان روستاها و خانه های مردم را بمباران می کنند توصیف می کرد. او درسال 2014 از امضای پیمان امنیتی با آمریکا درمورد باقی ماندن پایگاه های آمریکا در افغانستان سرباز زد اما بعد از آنکه اشرف غنی روی صحنه آمد آن را امضا کرد.

افزون بر این حامد کرزی در این روزها طوری صحبت می کند که بر ناامیدی افغان های سرگشتگه و خسته از جنگ دامن می زند. با این حال روزنامه واشنگتن پست اعتراف می کند که بسیاری از مردم در افغانستان مانند حامد کرزی نسبت به حضور آمریکا متردد اند و از عملکرد پاکستان در حمایت از شورشیان عمیقا مشوش اند و بیم از آن دارند که افزایش عملیات جنگی آمریکا ممکن است چشم انداز هر گونه صلح و ثبات را در کشورشان نابود کند.

دکتر داوود مرادیان مدیر اجرایی موسسه مطالعات استراتژیک افغانستان به خبرنگار واشنگتن پست گفته است که کرزی در تناقض گویی های خویش تنها نیست. مرادیان گفته است ساکنان سراسر منطقه به این باور اند که آمریکا داعش را به منطقه وارد می کند. برای چنین سوء برداشت ها «یک سابقه تاریخی» هم وجود دارد به این معنی که آمریکا در دوره جنگ سرد از جنگجویان اسلامی استفاده کرد و سپس افغانستان را به حال خودش رها کرد اکنون افراطگرایی اسلامی از کنترل بیرون شده است اما عمر داوود زی از نزدیکان سابق کرزی مودبانه گفته است که نظریه های من با کرزی در مورد حضور آمریکا متفاوت است. ما نمی توانیم حمایت آمریکا را از دست بدهیم.

داوود زی با اشاره به خروج آمریکا پس از جنگ شوروی که یک جنگ داخلی را به دنبال داشت گفت که هیچ کس و هیچ چیز دیگری به عنوان جایگزین برای آمریکایی ها وجود ندارد. آخرین باری که آنها از مسایل افغانستان کنار کشیدند یک فاجعه رخ داد این بار آنها باید ده یا بیست سال در افغانستان بمانند.

مصطفی مبارز

>>>   Salam
اشغال تا اشغال است ، خاك بر سر روبل ، زنده باد دالر .
آيت و حديث هاى زيادى در ارتباط به تقدس اشغال دالر بر روبل وجود دارد .
وقتى روبل بود ، در تمام كابل چند ماشين والگا بيش نبود و ما ساعت ها منتطر مى مانديم تا ماشينى بيايد و لى اكنون از خيرات سر دالر جاده با موتر ها ازدواج كرده اند و دم هر در و دروازه چندين ماشين ايستاد است و هواى كابل از گاز مفيده اين ماشين ها معطر شده است ، از خانه هاى مجلل پشاورى و عربى كه نپرس .
وقتى روبل بود وزير ها در مكرويان همسايه ما بود ، اكنون وزير ها براى خود شهرك هاى جدا از خلق خدا دارند و از مردم عادى دورى مى كنند كه به صحت شان مضر تمام نشود .
وقتى روبل بود زنها پاى لچ بيرون مى آمدند اما كسى به آنها چپ نمى ديد ، اما با اشغال دالر اگر خود را در هفت كرباس هم بپوشانند. هنوز مصوؤن نيستند .
وقتى روبل بود مامور رشوت خور مى پاليدى تا دواطلبانه رشوت دهى اما بايد براى كشف آن مايكروسكوپ مى داشتى.
وقتى روبل اشغال گر بود ، بانو و مرد اول ، افغانستانى بودند و شهروند بومى ، اما با اشغال دالر بخت ما جهانى شده است ، حال بانو و مرد اول خارجى اند و شهروند نيويارك .
حال خود بگويد كدام اشغال خوب بود .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است