دوست بیسوادى داشتم كه مرا از شنيدن اخبار بى بى سى منع مى كرد و مى گفت سياست يعنى دروغ و نيرنگ.

گاهى اوقات انسان متوجه می شود كه برخى از ديدگاه هاى عاميانه، پايه و مايه محكمى دارند. ولايمير ايليچ لنين هم گفته است كه قضاوت توده ها صحيح است زيرا داورى جمع است نه از يک فرد.

با وقوع دو انتحار و انفجار هولناک يک ماه قبل در هتل كانتينانتال و شهر نو ترامپ گفت كه اصرار بر مذاكره با طالبان بى فايده است. اشرف غنى نيز چاكر صفتانه و شاه قلى گونه سخنان ترامپ را با چاشنى بيشتر نشخوار نمود كه بعد از اين صلح را در ميدان جنگ بايد جستجو نمود.

مرتضوى سخنگوى كذاب ارگ نيز اظهار كرد كه طالبان با كشتار غيرنظاميان عملا فرصت مذاكره را از دست داده اند. من در همان موقع و در مطلبی نوشتم كه اين موضعگيرى ها دروغ محض است.

حالا ببينيد بعد از يک ماه كه هنوز چهلم قربانيان آن دو رويداد خونين نگذشته بر روى خون شهداى آن حادثه و رنج خانواده هاى آنها پا گذاشته و چگونه در محضر مردم افغانستان و جهانيان و در نشست كابل با چه تضرع و تقلايى و با دادن چه امتيازات يک جانبه ى صلح را از تروريستان همتبارشان گدايى مى كنند.

شرم باد بر چنين سياستمداران كذاب و ننگ باد بر اينگونه دولتمردان مزدور!

محمدعارف منصوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است