افغانستان همیشه در دسیسه کشورهای بیرونی قرار داشته است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، حامد کرزی رییس جمهور پیشین کشور روز جمعه 18 حوت 96 در مراسم سالگرد مارشال فهیم معاون خود، بار دیگر بطور تلویحی از حضور و دخالت خارجی ها در امور کشور انتقاد کرده و گفت: ویروس خارجی آمد و ما افغان ها را در به در کرد، هرچه دوای خارجی خوردیم جور نشدیم و آخر آش وطن چاره اش کرد.

کرزی بیان کرد: افغانستان همیشه مورد دسیسه و توطیه‌های کشورهای بیرونی قرار داشت اما شخصیت‌هایی مانند مارشال فهیم بودند که این دسیسه‌ها و توطیه را دفع کرده اند.

وی افزوده است که فهیم پیوند ریشه داری با مردم و کشور داشت و افغانستان در این زمان به انسان هایی مانند او نیاز دارد.

کد (26)

>>>   اگر اینطور بود چرا امریکائی هارا گفته بودی جنگ سالاران را از میدان بدرکنید یا جلالی مشوره تیرباران جمعی راداده بود

>>>   ادم های فریب کار دیده بودیم ولی مثل تو چاپلوس و فریب کار ندیده ام تو اخرشی هستی کرزی

>>>   مگراین شاه شجاع سوم خودش وایرس صادره شده یی امریکا از جیب جورج بوش نیست؟
آزاده

>>>   همین وایروس ها شمارابزوربالای مردم افغانستان تحمیل کرده بود...

>>>   نسل مقاومت بیدار شوید.
هم میکشند و هم بر نعش ما گریه میکنند
مارشال در مهمانی کرزی مسموم شد و بدون هیج تحقیقات جامع طبی دفن شد چرا؟
چون مارشال مانع به تقلب کشیدن انتخابات بود.

>>>   در سیاست همیشه به نرخ روز نان خورده میشود .
م.ش.ف کابل

>>>   یکی از این ویروس های خارجی شخص کرزی ساندویچ فروش آمریکایی است. غرب زده ها و ...شوی ها همه ویروس اند

>>>   خداوند أفغانستان را از ويروس كرزي نادان و غني جاهل هم پاك كند.

>>>   از چیز ما رستم شدی، به جام ما غم شدی؟
خارجی ها.

>>>   برادرانم وقت ان رسیده متحد شویم تفاوت ها رو کنار بزاریم همه ما یک نشان داریم همه ما مردم افغانستانیم کمر همت را ببندیم چشم ها مون رو بشوریم جوری دیگر ببینیم
متحد شویم افغانستانمان بسازیم
چرا باید مردم کشورمون برای نجات جونشون پناهنده بشن
برادرانم اگر میخواهید پیشرفت کنید ب یک دیگر کمک کنید
کشورمون رو بسازیم سودش رو خودمون صاحب میشیم
اگر تفرقه ای بین مان باشد کسی دیگری می اید و سرما حکومت میکند
این وضع و اوضاع حق ملت ما نیست
تا به کی اتش جنگ خانمان سوز در کشور ما باشد؟
تا به کی هموطن ما در اتش انتحار جانش را از دست بدهد؟
تا به کی پدری شاهد غم فرزندش باشد؟
مادری به انتظار نوجوانش؟
تابه کی سختی و مشقت برای ما عادی باشد؟
کمی فکر کنید اگر نمیتوانید خودتان در اسایش باشید پس کاری کنین فرزند شما در اسایش باشد
اگر متحد و منسجم نباشیم طمعه بعدی نا امنی خودمان هستیم

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است