در ادیان الهی تا بخشودنی ترین و شریر ترین عمل، ایجاد فتنه و گسترش فساد است( وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ ۖ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِين).
فتنه انگیزی و ترویج فساد در ارشادات الهی تقرب و همسویی با شرک دارد. خداوند قتل انسانهای‌فتنه انگیز و فساد گستر را در حالی مجاز می می شمارد که در جای دیگر، در عدم ارتکاب فساد و فتنه، قتل یک انسان را برابر با قتل همه انسانهای روی زمین به حساب می آورد.

حضرت موسی و حضرت هارون از پیامبران بحق الهی بودند و نخستین وظیفۀ آنها مبارزه با شرک و جهاد برای ترویج توحید و ارجاع آنسانها به خداوند واحد بود.
زمانی که موسی نبی از کوه طور برگشت متوجه شد که قومش به گوساله پرستی رجوع کرده اند و غضبناک بر سر و روی برادرش هارون می‌زد که چرا اجازه چنین کاری را داده است.
تنها، پاسخی که می‌توانست قهر حضرت موسی علیه سلام را فرو کش نماید همانی بود که حضرت هارون به نبی برادرش موسی گفت که تقصیر من نیست، صرف نخواستم میان قوم تو تفرقه و فتنه ایجاد شود.

پیامبر گرامی اسلام نیز بارها، برای جلوگیری از تفرقه و ایجاد فتنه میان قوم خود حتی با نادیده گرفتن گرایش شرکی آنها، صبر و شکیبایی پیشه کرد تا آنجا که نزدیک ترین یارانش تا سرحد انتقاد نزدیک شدند و به سادگی حاضر نشدند به تدبیر پیامبر تمکین کنند تا اینکه به مشورت یکی‌ از امهات المؤمنین از خیمه اش بیرون شد سرش را تراشید و اصحاب را حیا پیچاند و به برگشتن به مدینه و اجرای دم رضایت نشان دادند. یعنی داستان صلح حدیبیه.

زمانیکه در پشاور پاکستان می دیدم که بعضی افغانها با تبعیت از رهروان سلفیت، حین ادای نماز، خلاف عرف احناف دست شان را بالای سینه می‌گذاشتند و آمین به جهر می‌گفتند و بعضی اعمال دیگر، همیشه می اندیشیدم که غرض این کار چه بوده می‌تواند. حال آنکه امام انس بن مالک حین ورود امام ابو حنیفه به مدینۀ از وی بهترین پذیرایی کرد (داستان مهمانی را برای جلوگیری بیرون شدن از بحث به جایش می گذارم).

اختلاف در انجام اعمال حاشیه ای نماز، زیارت قبور، دست بوسیدن بزرگان و.... فتنه‌ی بزرگی میان مجاهدین برپا کرد تا آنجا که میان آنها دسته های ایجاد شد و این عمل توجه مجاهدین را به اصل مبارزه علیه ارتش متجاوز شوری به حاشیه ها مبذول کرد.
سپس، سوژۀ دیگری بعد از پیروزی مجاهدین به خصوص در زمان حاکمیت طالبان به نام تحریم نو روز خلق شد و در سال ۱۳۹۳ به اوج خود رسید فتوا های در زمینه غیر شرعی خواندن آن حواله گردید اما خوشبختانه که آهسته آهسته دارد فروکش می کند.

پرسش این است که آیا ما حصل این تقابل و رویارویی اهم است یا حفظ وحدت امت اسلامی؟
طوریکه در بالا تذکر داده شد، اگر مفاد همه اعمال حاشیه ای عبادات را جمع کنیم، با زیانی که در نتیجۀ ایجاد اختلاف میان امت اسلامی عاید می‌شود برابری نمی‌کند.
اینجا است که به این نتیجه می رسیم که همۀ این برنامه های نفاق افگنانه چیزی فراتر از ایجاد فتنه میان مسلمانان نیست و از عواقب نا گوار أن، تنها دشمنان اسلام و وحدت افغانها سود میبرند. یعنی چیزی کمتر از بستر سازی برای گسترش فتنه میان ملت مسلمان افغانستان نیست.

امیدوارم ناهیان نوروز، کمی وقت بگذارند و آیین زردشتی و تاریخچۀ نو روز را مطالعه کنند آنگاه به یقین در میابند که جشن مناسبتی نو روز با اعیاد مذهبی زردشتیان هیچ همخوانی و‌همسویی ندارد.
نقطه مغالطه صرف در اینجا است که زردشت به برزگری (زراعت) اهتمام فوق العاده می نمود تا آنجا که می توان آیین زردشتی را سه قسمت کرد که یک، توحید؛ دو، عبادات و سه دیگر، ترویج زراعت و مالداری است.

نوروز نیز به منظور تشویق برزگران و ایجاد همآهنگی میان آنها توسط یما یا جمشید پایه گذاری شده است و جهت اهتمام به این کار، یک‌روز را به استقبال آغاز فصل کشت و کار تخصیص داده است(روایت قرین به واقعیت اینست که یما، پیشتر از زردشت می زیسته).
آرزو می‌کنم خداوند به معاندین و مسببین ترویج شرارت و فتنه تعقل و خردورزی عنایت کند.

رحم الدین تایب

>>>   ممنون تان.
واقتعيت را بر ملا ساختيد يما. مقدم از. زردشتها است
روشنايي روز افزون هم حيه نوينى در طبيعت الهام ميدارد وسر الغاز يك زندگي نويني. را بشارت ميدارد وبه فرمان الاهي سر عجز بايست. گذاشت

>>>   قطعآ واقعیت دارد که تجلیل از روز اول بهار یا شروع نو سازی و سازندگی در
دریمن شهکاری های قدرت خالق کایینات قبل از زرتشت بوده که اینجا توضیح
اسناد و مدارک گنجایش نه دارد.
هر آیینی شعار ها دساتیر پایه های عبادی و حاشیه وی و برچسپ های بعدی
دارد پندار -گفتار - کردار سه عنصر پایه ای زرتشت مفاهیم قاطع و فراوان
دارد که عنصر سومی که بعد از باور و اظهار و اقرار به عمل تعلق میگیرد که دران
همانا کار و زحمت و تولید راس عمل است . دران روز گار هرچه بود کار
روی زمین و همانا زراعت و مالداری و باغداری بوده .صنایع تولیدی مانند
قرن های بعد و امروز نه بود .
انگیزه بخشیدن به کار به جوانان و کارگران با شور و هلهله و خوشی ها با
طلوع خورشید ذره پرور و تشریفات از آغاز روز نو سال یا نوروز، چه قبل از زرتشت و چه بعد ازان و چه حال
شروع میشد و میشود. طبعی است که اعمال حاشیوی خارج از متن در همه
ادوار و مراحل عمل در اطراف و اکناف گه گاهی رنگ اضافی میگیرد .
اگر عریان گفته شود حرکات و سازو برگ اضافی و متنوع را در اعمال دینی
هم اکنون در هر گوشه و کنار جوامع میبینیم .
اما کورکورانه اشخاصیکه به جشن نوروز رنگ کفری می دهند عمدتآ دو
انگیزه دارد .
ا- بی خبری از تاریخ جوامع وتابع شدن به گپ های انحرافیکه از دامن عوام
برمیخیزد وتحجر خود شان .
۲- رنگ پذیری از خم سیاست کشور های معلوم الحال و دادن دستار در گیرو این
خم رنگریزان دغل سلفی گری یا اعراب پروری و استفاده های مادی .

با تایید از تحقیق نویسنده عزیز یا هو . . .
م . ش . ف کابل

>>>   جشن دهقان حرام است چون زمان پیغمبر جشن دهقان نبود

>>>   بازی کرکیت حرام است؛ چون در زمان یامبر(ص) نبود. سالگرد استقلال کشور حرام است؛ چون در زمان پیامبر(ص) نبود.
بازی فوتبال حرام است؛ چون اختراع کفار است.
حالا این ها که هیچ سردمداراان افغانستان کشور کافر را ولی خود قرار داده است. آمریکا ولی مردم افغانستان و خلاف صریح قرآن کریم است که می فرماید: (وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلا) (نساء: 141)
يكي از اصول حاكم بر سياست خارجي اسلام، كه بر تمام روابط خارجي و بين المللي اسلام در زمينه هاي گوناگون نظامي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي حاكميت دارد و كليه روابط مسلمانان بايد بر اساس آن برنامه ريزي شود، اصل مهم و اساسي «نفي سلطه» يا قاعده «نفي سبيل» است.
بر اساس اين قاعده، خداوند متعال در قوانين و شريعت اسلام، به هيچ روي، راه نفوذ و تسلّط كفّار بر مسلمانان را باز نگذارده است. پس شرعاً كافر در هيچ زمينه اي نميتواند مسلّط بر مسلمانان باشد. به عبارت ديگر، هرگونه رابطه و عملي كه منجر به برتري كافر بر مسلمانان باشد انجام آن بر مسلمانان حرام است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است