هفته‌نامه آلمانی اشپیگل در گزارشی به حدود قدرت جان بولتون در پست جدیدش پرداخته و نوشته است که او «سگ درنده نومحافظه‌کار»ی نامیده می‌شود که هنوز هم از حمله نظامی به عراق دفاع می‌کند.
جان بولتون سال‌ها مبلغ اقدام نظامی علیه ایران و کوریای شمالی بود. او اینک از سوی ترامپ به مقام مشاور امنیت ملی آمریکا منصوب شده است. حدود نفوذ کسی که می‌خواسته با بمب جلوی ایران را بگیرد، چقدر است؟

بولتون تا پیش از این در شبکه فاکس‌نیوز مفسر سیاست خارجی ایالات متحده بود. دونالد ترامپ، رییس جمهوری آمریکا، که گفته می‌شود برنامه این شبکه را هر روز دنبال می‌کرده، بولتون را از تلویزیون به کاخ سفید آورد. حال او به عنوان مشاور امنیت ملی، زیر دست قدرتمندترین مرد جهان انجام وظیفه خواهد کرد.

با ورود بولتون به کاخ سفید، یک تندروی دیگر به پیرامونیان ترامپ افزوده شده است. مشاور امنیت ملی اما نخستین مقام سیاسی بولتون نیست. جرج دبلیو بوش او را در سال ۲۰۱۵ میلادی به سمت سفیر آمریکا در سازمان ملل منصوب کرد. آن زمان نیز مقاومت‌های آشکاری در برابر ترفیع بولتون وجود داشت. از جمله صد دیپلمات آمریکایی نامه‌ای به سناتورها نوشتند و خواستار ردنامزدی بولتون برای این مقام شدند؛ تلاشی که البته نافرجام ماند.

مشاور امنیت ملی می‌تواند مستقیما از سوی رییس جمهوری آمریکا تعیین شود و ترکیب پرسنل کاخ سفید نیازی به تاییدجداگانه مجلس سنا ندارد.

شورای امنیت ملی به رییس جمهوری آمریکا در خصوص مهم‌ترین مسایل سیاست خارجی و امنیتی مشاوره می‌دهد. این نهاد در اصل متشکل از معاون رییس جمهوری، وزیر خارجه، وزیر خزانه‌داری، وزیر دفاع و مشاور امنیتی است. رییس جمهوری رییس شورا است.

در حال حاضر نحوه برخورد با ایران و کوریای شمالی در کانون بحث‌های شورای امنیت ملی آمریکا قرار دارد. جان بولتون خود در مقاله‌ای در نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۵ خط مشی مشاور جدید امنیت ملی را چنین تعریف کرده بود: «ما باید برای جلوگیری از بمب‌های ایران این کشور را بمباران کنیم».

او برای حل مشکل کره شمالی نیز راه حل رادیکال مشابهی دارد و اخیرا دوباره از حمله پیشگیرانه به این کشور حمایت کرده است.

میزان تاثیرشورای امنیت ملی بر سیاست‌های آمریکا بستگی زیادی به تصمیم و اراده رییس جمهوری این کشور دارد. پرزیدنت جان اف کندی از قدرت شورای امنیت ملی کاست و بر قدرت خود افزود و لیندون جانسون، سی و ششمین رییس جمهوری آمریکا که اهمیت چندانی برای سیاست خارجی قایل نبود، این نهاد را تا آنجا که می‌شد نادیده گرفت.

گرچه مشاور امنیت ملی از لحاظ رسمی مرتبط با وزارت خارجه است، اما در واقع بایستی مستقل عمل کند؛ اختلاف زبیگنیف برژینسکی، مشاور امنیت ملی جیمی کارتر، با سایروس ونس، وزیر خارجه وقت آمریکا، در رابطه با نحوه برخورد با شوروی سابق به همین دلیل بود. جدال لفظی این دو به رسانه‌های عمومی هم کشیده شد و به اعتبار شورای امنیت ملی آمریکا ضربه زد. کاندولیزا رایس، نخستین زنی که در مقام مشاور امنیت ملی قرار گرفت، نیز با دیک چنی، معاون جرج دبلیو بوش، وارد جدالی از همین نوع شد.

شورای امنیت ملی آمریکا از زمان آغاز به کار دولت ترامپ نیز در کانون توجه قرار گرفت. ترامپ در ژانویه ۲۰۱۷ تصمیم گرفت که مشاور ارشد جنجال‌برانگیز خود استیون بنن را در کمیته سران شورای امنیت ملی جای دهد. او هم‌زمان سرپرست سازمان اطلاعات ملی و رییس کل ستاد ارتش را از تیم خود کنار گذاشت.

ترامپ این گام را در آن هنگام از طریق فرمانی، برخلاف نظر منتقدان‌اش، عملی کرد. منتقدان ترامپ انتصاب بنن را در راستای سیاسی کردن شورای امنیت ملی و قربانی کردن شایسته‌سالاری و تخصص‌گرایی می‌دیدند. در این میان اما ساختار این نهاد دوباره به حالت اول برگشته و بنن دیگر در کاخ سفید فعالیت نمی‌کند.

جان بولتون در آغاز فعالیت‌اش در پست مشاور امنیت ملی، علاوه بر مواجهه با انتقادات موجود به شخص خود، با مشکلات ساختاری نیز مواجه خواهد بود. هنوز چه در وزارتخانه‌های خارجه و دفاع و چه در سرویس‌های اطلاعاتی پست‌های مهم اشغال‌نشده‌ای وجود دارند. یکی از عاجل‌ترین این پست‌ها، با توجه به مناقشه کره شمالی، پست خالی سفیر آمریکا در کوریای جنوبی است؛ خلئی که بولتون را از یکی از مهم‌ترین منابع‌اش محروم می‌کند.

کد(6)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است