با عرض تسلیت به مناسبت 24 سرطان، پنجاهمین سالگرد ارتحال منادی وحدت و عدالت‌خواهی در افغانستان، علامه شهید سید اسماعیل بلخی، گوشه‌ای از سخنرانی ایشان را که در سال 1343 بعد از آزادی از زندان بیان کرده‌است برای دوستان می‌گذاریم. روح‌ شهدا شاد و راه‌شان پر رهرو باد!

«همه روزه عنوان سخنرانی ما روی یک موضوع روز است.موضوعی که جامعۀ بشر امروز تقریبا از خواب بیدارشده و هر کدام می‌خواهند که رو به جانب ارتقا بروند و هر ملّت و هر فردی و هر قومی و هر جامعۀ سالمی آرزو دارند که در راه ارتقا، از دیگران گوی سبقت ببرند. خاصتاً گویا دنیای امروزه که دنیایی شده مانند یک خانه و اعضا مانند یک فامیل. هر روز از ارتقا و اختراع و اقتصاد هم باخبر. از غم و شادی یکدیگر هر روز آگاهیم و هر کس منتها به تفاوت ساحۀ زمان و هدف و آرزو، هر کس می‌خواهد که مصدر کاری در جامعه باشد تا جامعه او را بشناسد. منتها به تفاوت روحیه و آرزوها، یکی می‌خواهد که جامعه او را به خونریزی و قهرمانی بشناسد.

یکی می‌خواهد که جامعه او را به قوّت و زور بشناسد. یکی می‌خواهد که جامعه او را به نیروی علم و دانش بشناسد. یکی می‌خواهد جامعه او را به نیروی خدمت به تودۀ جامعه بشناسد. خوب گفتیم از همین‌جا است که سرمنشأ اختلافات یا سرچشمۀ اختلافات هم همین‌جاست. شما هر چه اختلاف در جامعه می‌بینید این است که کسی مسیر خود را به دیگری فهمانده نتوانسته. علت تمام اختلافات از مقصد نفهمیدن است. حتی اگر معلمی نتوانست متعلمی را بفهماند در حقیقت معلم نفهمیده است اگر بفهمد متعلم را فهمانده می‌تواند تمام اختلافات منشأاش اینجاست که هر کس مقصد و مرامی دارد ولی در دل هیچ‌کس نفهمیده است که دیگری چه می‌گوید. همان ضرب‌المثلی که همشهری قدیمی‌ام جلال‌الدین بلخی در مثنوی می‌گوید: سه نفر فارس ترک و عرب انگور می‌خریدند و یک قِران مشترک داشتند ....»

شکوفه اکبرزاده

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است